Ο Παρακμιακός Ξεπεσμός της Κοινωνίας και του Πολιτισμού μας

Από τον Δημήτρη Τσικούρα
– Λογοτέχνη

Τα τελευταία χρόνια της παγκόσμιας ανθρωπιστικής κρίσης, των πρωτόγνωρων φυσικών καταστροφών και της πανδημίας, έχουν επιφέρει πολλά δεινά στη χώρα μας.

Έχουν διαμορφώσει μια κοινωνία ανάλγητη, ανάξια, με τυχάρπαστους πολίτες, της αρπαχτείς πολιτικούς και ευκαιριακούς στον καιροσκοπισμό και στη ρεμούλα.
Διαβιώνουμε σε μια κοινωνία όπου οι πολιτικοί (όλοι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) έγιναν λαοπλάνοι επαγγελματίες καριερίστες και σφετεριστές, διαψεύδουν την πραγματικότητα στο άψε σβήσε, φτάνει να πετύχουν το προσωπικό σκοπό τους. Ακούμε τα πιο απίθανα πράματα, εφαρμόζοντας την τέχνη της λαμογιάς, προκειμένου να μας αποπροσανατολίσουν από την αλήθεια. Μοιράζουν απίστευτες και ανεφάρμοστες υποσχέσεις για να μας κάνουν πειθήνια όργανά τους . Λένε μεταξύ των άλλων, όταν αντιδρούμε: αφού μας ψηφίσατε γιατί διαμαρτύρεστε! Οι φαυλοκράτες πολιτικοί, που είναι του θεαθήναι και που δραστηριοποιούνται μόνο για ίδιον όφελος και συμφέρον των λίγων που τους στηρίζουν στη θέση τους για να τακτοποιούν τα όποια διαφθαρμένα σχέδιά τους.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η δικαστική εξουσία εργαλειοποιήθηκε, αλληλοκατηγορούμενη, δεν παρεμβαίνει προκειμένου να δοθεί κάποια συνταγματική λαϊκή ηθική λύση, για το ξεβάλτωμα του τόπου, από την κακοήθεια και το έγκλημα. Στη δε συνείδηση του κόσμου υπάρχει η άποψη ότι και αυτοί τα παίρνουν, εξαγοράζονται και οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Η δημοσιογραφική κοινότητα πλαισιωμένοι από φαμφαρόνους μεγαλοσχήμονες ηθικολόγους... που κατηγορούν τους «ανήθικους», παραβλέποντας τεράστια χρηματικά κεφάλαια ν’ αλλάζουν τσέπες, που ο λαός αντιλαμβάνεται πως και αυτοί (κάποιοι) νουθετούν τον κακόμοιρο πολίτη, βοηθούνε την εκάστοτε εξουσία να κάνει ανεμπόδιστα την δουλίτσα της...
Οι ιεράρχες του κλήρου, που ευαγγελίζονται την θεϊκή κ’ επουράνια μεταφυσική αγάπη, βρίθουν παρανομιών - και κάθε άλλο κάνουν απ’ αυτό που επικαλούνται με το λόγο τους. Και τα χειρότερα, τα χυδαιότερα και αισχρότερα συμβαίνουν μέσα στην εκκλησία, που είναι κράτος εν κράτει...
Για την υγεία τώρα τι να πούμε; ασθενείς δεν βρίσκουν τη θεραπεία τους, φτωχοί αδυνατούν να πάρουν τα φάρμακά τους, βουτηγμένοι στο άγχος , την κατάθλιψη και στην απελπισία να καταρρέουν αβοήθητοι, εξαιτίας του διαλυμένου υγειονομικού συστήματος.
Η Παιδεία, με τα σχολεία να είναι σε πλήρη αποδιοργάνωση, με εκπαιδευτικούς δεινοπαθούντες και απόμακρους από την σύγχρονη εκπαιδευτική διδαχή. Σχολεία χωρίς εποπτικά σύγχρονα μέσα, σχολεία χωρίς στοιχειώδη οργάνωση και νέες μεθόδους διδασκαλίας. Με Πανεπιστήμια που αντί να παράγουν έρευνα και ευγενή άμιλλα παράγουν άνεργους, συνδικαλιστές και ανθρώπους απλά να στελεχώνουν το ήδη εξαθλιωμένο σύστημα, δίνοντας συνέχεια στην όλη κατάσταση.  Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν παράγει, μαραζώνει και παρακμάζει συνεχώς.
Ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχίζει ένα μέρος της να συμμετέχει σε μια πραγματικότητα βουληψεματική και ένα μέρος της να βιοπορίζεται όπως - όπως.
Βρισκόμαστε δηλαδή, σ’ έναν κόσμο, που τον παίρνουν το βιος του με κάθε τρόπο, ξεπουλάνε την περιουσία του, το σπίτι του, τη γη του, με ανθρώπους να ταλανίζονται από τοκογλυφικές τράπεζες που ξεζουμίζουν και εξαθλιώνουν τον λαουτζίκο.
Κοντολογίς, διαμορφώθηκε μια παρακμιακή, ξεπεσμένη κοινωνία με ένα σπάταλο κράτος, όπου η άρχουσα τάξη καταδυναστεύει και απομυζεί από τον ιδρώτα του εργαζόμενου, με αποτέλεσμα να μην έχει πρόθεση και δυνατότητα να καταλάβει τι χρειάζεται για να προχωρήσει η χώρα και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη και την προκοπή.
Η ιστορία του μακρινού παρελθόντος, μας διδάσκει ότι υπήρξε ένας τέτοιος περίπου παρακμιακός ξεπεσμός κάποτε, που οδήγησε σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Είναι ιστορική αλήθεια ότι, αίτια της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η παρακμή της και ο θεσμός της δουλείας, που εμπόδισε την παραπέρα εξέλιξη της οικονομίας. Οδήγησε στην εξαθλίωση τα πλατιά λαϊκά στρώματα και η κρίση, τότε, δεν ήταν μόνον οικονομική ήταν πολύπλευρη και πολυμέτωπη, ολόκληρο το οικοδόμημα κατέρρευσε συθέμελα, και η πτώση της τεράστιας αυτής αυτοκρατορίας ήταν πλέον αναπόφευκτη. Απλά καθυστέρησε και δεν έγινε ξαφνικά και απότομα γιατί έλειπε η τάξη εκείνη, η οποία θα αναλάμβανε τον ιστορικό ρόλο (τα ινία) να γκρεμίσει την άρχουσα τάξη και να δώσει ένα τέλος στην άγρια εκμετάλλευση την οποία διάλυσε τις λαϊκές μάζες. Οι λαϊκές μάζες, που είχαν μείνει πλέον άνεργες, στην ουσία κατάντησε όχλος, μία τάξη εκ των πραγμάτων παρασιτική, δουλική, υποταγμένη και το μόνο που ζητούσε ήταν «άρτο και θεάματα» και κάπου-κάπου πίεζε τους πλούσιους να τη δώσει κάνα ξεροκόμματο παραπάνω, δηλαδή λίγο μεγαλύτερο μερτικό από την απλήρωτη εργασία των δούλων, την οποία τσέπωνε η πλουτοκρατία. Η τοκογλυφία είχε γίνει κοινωνική μάστιγα, και οι φόροι, η δεκάτη, τα χαράτσια γονάτιζαν όσους ακόμη είχαν δουλειά, στέλνοντας νέους ανέργους στις φτωχοποιημένες στρατιές.
Ζούμε λοιπόν σε μια παρακμιακή εποχή... ; Υπάρχει άραγε λύση...; Ή θα συνεχίσουμε αυτήν την κατρακύλα μέχρι την πλήρη κατάρρευση...; Άλλωστε ο πληθυσμός γερνάει και με όλη αυτήν την κατάσταση επιταχύνει την άθλια ζωή του με αποτέλεσμα νέοι έποικοι σε αυτόν τον προικισμένο από τη φύση τόπο να βρουν και να αναπτύξουν κάποιον άλλο πολιτισμό. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες της κλιματικής αλλαγής, της πείνας, των κερδοσκοπικών πολέμων, της ανεργίας σχεδιάζουν και καραβάνια ταξιδεύουν ανά τον κόσμο. Οι επόμενες γενιές θα έχουν να θυμούνται ότι κάποτε υπήρχε μια μεγάλη Ελλάδα και ευτυχώς θα το καταμαρτυρούν τα απομεινάρια του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Σήμερα άραγε τι ακολουθεί...; Η ανατροπή του αναχρονιστικού πολιτικού συστήματος...; Ποιες γεωπολιτικές αλλαγές ακολουθούν, που πιθανόν δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε και να δούμε...;
Υ. Γ. τούτες τις ώρες που γράφεται αυτό το σημείωμα η καρδιά μου ντουφεκίζεται εκεί στη Μέση Ανατολή, κοντά στη γειτονιά μας.