Για να καταλάβουμε πού το πάω. Η Ελλάδα ουσιαστικά λειτούργησε υπό κατοχή της Τουρκίας από το 1453 μέχρι το 1821. Αυτό είναι ένα δεδομένο που το ξέρουμε όλοι. Ένα άλλο δεδομένο είναι ότι αυτό που ονομάζουμε τώρα, Δυτική όχθη στη Μέση Ανατολή, στην πραγματικότητα ήταν υπό οθωμανική κατοχή από το 1517 έως το 1917, όπου απελευθερώθηκε από τους Άγγλους.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε το εξής: φανταστείτε τώρα ότι ο Ερντογάν προσπαθεί να πείσει τους Άραβες ότι τους αντιπροσωπεύει, ενώ αυτοί θυμούνται πολύ καλά ότι για τόσους αιώνες η περιοχή τους ήταν στην Οθωμανική Συρία, άρα υπό Οθωμανική κατοχή. Είναι λοιπόν σαν να έχουμε εμείς, υποτίθεται, ένα πρόβλημα με κάποιον που να είναι στην περιφέρειά μας, δεν είναι ανάγκη να ονομάσουμε κάποιον, μπορεί να είναι ένα θεωρητικό πλαίσιο και τώρα πρέπει να φανταστείτε ότι έρχεται ο Ερντογάν για να μας εξηγήσει ότι θα μας αντιπροσωπεύει στις διαπραγματεύσεις και θα είναι με το μέρος μας εναντίον του άλλου, ο οποίος είναι εντελώς, υποτίθεται, εχθρός του. Γιατί είναι αστείο; Γιατί πρώτα από όλα δεν ήταν εντελώς εχθρός, γιατί είχε και στρατιωτικές συμμαχίες με τους άλλους στο παράδειγμα που δίνω. Το άλλο είναι ότι επειδή εμείς είμαστε Χριστιανοί και ο Ερντογάν είναι Μουσουλμάνος, είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι υπάρχει αυτή η αναλογία. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε τώρα ότι, στο επίπεδο το δημογραφικό και του πληθυσμού δηλαδή, είναι πολύ δύσκολο για τους Άραβες να έρχεται κάποιος που είναι Τούρκος Οθωμανός, να εξηγεί στους άλλους ότι θα τους αντιπροσωπεύει, ενώ ζούσαν τόσους αιώνες υπό την κατοχή του. Άρα με αυτά τα δύο παραδείγματα καταλαβαίνετε την αναλογία, είναι ότι το επιχείρημα του Ερντογάν δεν μπορεί εξαρχής να στέκει και δεν μπορεί να πείσει κανέναν, παρά μόνο αυτούς που δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι θα γινόταν το ίδιο και στην Ελλάδα, γιατί επειδή έχουμε και εμείς μερικούς από τους δικούς μας, εντός εισαγωγικών, που ονομάζουν εκείνη την περίοδο Οθωμανική Ελλάδα, κάποιος που θα το έβλεπε από το εξωτερικό, θα έλεγε, εντάξει, με το δίκιο του, προσπαθεί να προωθήσει τα συμφέροντά του που ταυτίζονται με την Ελλάδα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση. Άρα είναι ακριβώς το ίδιο που γίνεται και στην Παλαιστίνη και κατά συνέπεια, όλα αυτά που ακούμε από την πλευρά του Ερντογάν και το πόσο προωθεί αυτό το ζήτημα, στην πραγματικότητα δεν είναι επειδή θέλει να τους αντιπροσωπεύει, ούτε επειδή τους εκτιμά, είναι απλώς ότι έχει και αυτός έναν κοινό στόχο με το Ιράν και με το Κατάρ και τίποτα άλλο.
ΚΟΛΠΑ ΜΕ ΜΠΛΙΝΚΕΝ
Εν τω μεταξύ, τα πράγματα στη Μέση Ανατολή αλλάζουν γρήγορα. Είδαμε την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών στην Αμερική σε διάφορες χώρες, ξέρουμε ότι ήταν μία προσπάθεια να υπάρξει τουλάχιστον μία παύση πυρός, το Ισραήλ δεν το θέλει καθόλου, γιατί δεν θέλει να δώσει χρόνο στη Χαμάς και οι άλλες χώρες οι Αραβικές που είναι στην περιοχή, οι γειτονικές εννοώ, δεν θέλουν να παίξουν έναν ρόλο σε μία γενικευμένη ανάφλεξη στην περιοχή και το δηλώνουν ξεκάθαρα σε σχέση με το Ισραήλ, υπάρχει μόνο ένας παίκτης που μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο, είναι το Ιράν μέσω της Χεζμπολάχ, αλλά ακόμα και η Χεζμπολάχ δεν παρουσιάζεται ως ένας παίκτης πολύ δυναμικός, δεν θέλει να έχει προβλήματα ιδιαίτερα, θέλει να φανεί ότι υποστηρίζει τη Χαμάς, χωρίς όμως να παίξει τον κύριο ρόλο, τουλάχιστον προς το παρόν.
Άρα, αυτό που βλέπουμε σε τελική ανάλυση είναι ότι η κίνηση του Μπλίνκεν μπορεί να αποτελέσει μία αποτυχία, κατά την ερμηνεία μερικών, στην πραγματικότητα όμως επί της ουσίας είναι μία κίνηση που αποδεικνύει τουλάχιστον προς τους άλλους ότι η Κυβέρνηση Μπάιντεν προσπάθησε να κάνει αυτήν την κίνηση, ότι δεν είναι απλώς υπέρμαχη των θέσεων του Ισραήλ και αυτό επαρκεί για τους Δημοκράτες στη Γερουσία. Σ’ αυτό το επίπεδο είμαστε, άρα τα πράγματα συνεχίζουν κανονικά, απλώς υπάρχει αυτή η διορθωτική κίνηση και τώρα θα δούμε τις εξελίξεις.
* Ο Ν. Λυγερός είναι στρατηγικός αναλυτής
