Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΤΗ ζωή, υπάρχουν διάφορα είδη μοναξιάς. Ένα απ’ αυτά, που δεν γνώριζα ότι είναι τόσο βαρύ, είναι και αυτό της «πολιτικής» μοναξιάς. Η καλύτερα της μοναξιάς των πολιτικών. Μια ασθένεια εποχής, ας πούμε, που τουλάχιστον στην πολιτική, προσβάλλει πολύ εύκολα εκείνους που παίρνουν λανθασμένες, (συνήθως λόγω φιλοδοξίας), αποφάσεις... Τους αιθεροβάμονες κοινώς, εκείνους που προσωρινά, αναδεικνύονται από το πουθενά, εκείνους που για μικρό χρονικό διάστημα δεν νοιώθουν ότι «έχουν ιππεύσει την κάλαμο» και ξαφνικά βρίσκονται απομονωμένοι ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό, χάνοντας ...αυγά και καλάθια!
ΜΙΑ τέτοια μοναξιά, αυτό το είδος δηλαδή, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τις προάλλες σε ένα καφέ μπροστά στο Αρχαίο Θέατρο, όπου ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου, λίγο μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, έπινε τον καφέ της παρέα με δύο φίλους της, η κυβερνητική εκπρόσωπος. Ολόκληρη η κυρία Βούλτεψη! Πιο κει, παραδίπλα, στην είσοδο του ξενοδοχείου «Διβάνι», όπου και διέμενε η συνομιλήτρια του πρωθυπουργού και εκπρόσωπος της κυβέρνησης, καμιά δεκαριά οπλισμένοι ως αστακοί, αστυνομικοί, έκαναν την υπηρεσία φύλαξης των υψηλών προσώπων. Χωρίς κανένα άγχος, δίχως προβληματισμό και ζόρια για τυχόν «κινδύνους», τι κινδύνους δηλαδή, να, σαν αυτές τις μικρές διαδηλώσεις απολυμένων, ή ανέργων ή αδιόριστων, ή και αριστεριστών, που προκύπτουν απέναντι σε υπουργούς, από το πουθενά συνήθως...
ΠΛΗΣΙΑΣΑ την (πρώην) συνάδελφο, γνώριμη από παλιά, από πολύ παλιά, τότε που κάλυπτε δημοσιογραφικά στο Βουκουρέστι την πτώση του δικτάτορος Τσαουσέσκου και την ξάφνιασα: «Σοφία, τι τα ήθελες εσύ αυτά;» Είχε μια κούραση στο βλέμμα της η Σοφία, μια περίεργη ματιά που έκρυβε πιθανότατα ...συναίσθημα μετανοούσης. «Άστα τώρα μωρέ... εμπειρία είναι κι αυτή, αλλά ψυχοφθόρος βρε παιδί μου... και είμαι αύριο πρωί - πρωί για τον εισαγγελέα, να καταθέσω για την υπόθεση με τους κουμπαράδες...». Την υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ, (αν και δίχως την στενή αστυνομική προστασία), καθόλου δεν την πλησίασε ο κόσμος που περνούσε από δίπλα της. Σαν να μην υπήρχε. Μόνο η παρέα της, οι δυο γνωστοί (θεσμικοί) Λαρισαίοι που την συνόδευαν στο καφέ, έκαναν κάποιους να πλησιάσουν και να μιλήσουν ύστερα και στην ίδια...
ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΑ αυτή την συμπεριφορά του κόσμου με ενδιαφέρον και μου ήρθαν στο μυαλό οι επισκέψεις στην επαρχία, υπουργών των κυβερνήσεων των δεκαετιών του ’80 και του ’90, όταν οι (πρασινογαλάζιοι) υπουργοί ήταν απλησίαστοι, αφού κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει σε ακτίνα δεκάδων μέτρων, όπου γίνονταν το... σώσε, αν δεν ήταν θεσμικός παράγοντας ή κομματικό στέλεχος με περιβραχιόνιο! Τότε δεν υπήρχε η μοναξιά του πολιτικού. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και η κρίση κατάφερε να αλλάξει ακόμα και τον κόσμο. Κανείς δεν νοιάζονταν για την παρουσία της υφυπουργού. Ούτε καν οι ...κλακαδόροι.
ΜΟΥ φάνηκε όμως ότι ούτε η ίδια έδειχνε να «θίγεται» από την αδιαφορία του κόσμου. Η δική της (πολιτική) μοναξιά, την απασχολούσε περισσότερο. Ίσως και ο επικείμενος ανασχηματισμός. Όπως πιστεύω ότι απασχολεί σχεδόν τους περισσότερους της κυβέρνησης που σήκωσαν εκείνη την επετειακή ημέρα και σηκώνουν κάθε τόσο το βαρύ φορτίο να εκπροσωπήσουν στις εκδηλώσεις μπροστά στα πλήθη, την κυβέρνηση. Πολίτες σκεπτικοί, (ίσως γι αυτό αρνήθηκα ευγενικά την πρόσκληση σε γεύμα), πολίτες προβληματισμένοι. Αποφασισμένοι ότι δεν έρχεται από πουθενά σωτηρία. Σαν να ζουν στη μοναξιά τους κι αυτοί...
