Ο θεσσαλικός υγρός τάφος και η αθλιότητα του πολιτικού συστήματος

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η θηριώδης καταστροφή της Θεσσαλίας συνιστά χωρίς αμφιβολία μια τεράστια εθνική καταστροφή για την Ελλάδα με απροσδιόριστες συνέπειες.

Ο θεσσαλικός κάμπος αποτελεί έναν εκ των βασικών παραγωγικών πνευμόνων της ελληνικής οικονομίας με αποτέλεσμα πέρα από τις τεράστιες ζημιές στους ανθρώπους, στις εγκαταστάσεις, στις κτιριακές υποδομές, στο φυτικό και ζωικό κεφάλαιο, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στην παραγωγική δυνατότητα της χώρας, που μαστίζεται και από τον παρασιτισμό, να είναι ιδιαίτερα δραματικές και κρίσιμες για το παρόν και το μέλλον μας. Και ενώ πρόκειται για μια εθνική καταστροφή μεγατόνων, η «παραπαίουσα» ισχυρή κοινοβουλευτικά κυβέρνηση της ΝΔ (συνεπικουρούμενη ουσιαστικά και από τη μειωμένης ικανότητας αντιπολίτευση) προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με βάση τα μέχρι τώρα συνήθη πεπραγμένα της ως δηλαδή μια θεομηνία, η οποία θα πρέπει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να φύγει από το προσκήνιο μέσω των αποζημιώσεων και της επικοινωνιακής διαχείρισης. Αντί δηλαδή να πράξει το οφειλόμενο, κηρύσσοντας τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκηςκαι να υποβάλει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στην Ε.Ε. ανασυγκρότησης του θεσσαλικού κάμπου, αλλά και του κρίσιμου για την εθνική ασφάλεια νομού του Έβρου στον οποίο συντελέστηκε η τεράστια καταστροφή της εξαφάνισης του δάσους της Δαδιάς, άνω του ενός εκατομμυρίου στρεμμάτων, αλλά και της Ρόδου, Πάρνηθας κλπ, εμφανίζεται ως επαίτης στα ευρωπαϊκά όργανα πανηγυρίζοντας δήθεν για την ευρωπαϊκή στήριξη των 2.25 δις ευρώ. Χρήματα που πέραν του γεγονότος ότι δικαιούταν η Ελλάδα και δεν είχε απορροφήσει στη μεγάλη πλειοψηφία είναι και σταγόνα στον ωκεανό εν σχέσει με την τρομακτική καταστροφή της Θεσσαλίας, που το συνολικό κόστος σε αποκατάσταση των ζημιών, αλλά και στην ανάταξη της πρότερης παραγωγικής δυνατότητας του θα ξεπεράσει το ποσό των 40 δισ. ευρώ.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί πλέον η Ελλάδα να βαδίζει αμέριμνη στο γκρεμό. Απαιτείται πανεθνική εγρήγορση για ανακοπή της πορείας στην πλήρη παρακμή και απαξίωση. Αυτό προϋποθέτει δημόσια ανάληψη των ευθυνών από την Κυβέρνηση και ανατροπή της μικροπολιτικής των επιδομάτων ως μοναδικό οικονομικό μπούσουλα. Απαιτείται η διοχέτευση όλων των εναπομεινάντων κεφαλαίων του ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας για την ανάταξη των κατεστραμμένων περιοχών, αλλά και τη θωράκιση της χώρας από τις επικείμενες καταστροφές, που προοιωνίζονται από τη διάλυση του θεσσαλικού κάμπου, του Έβρου, της Ρόδου κ.λπ. και όχι η συνέχιση της διασπάθισης τους από μια μικρή ομάδα της παρασιτικής ολιγαρχίας. Παράλληλα, αυτή η στρατηγική αλλαγή θα αποτελέσει και την απαραίτητη αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος της χώρας, που σήμερα είναι παρασιτικό και αποτελεί το καρκίνωμα που κατατρώει τις σάρκες της Ελλάδος. Πέραν αυτού, απαιτείται στην κρίσιμη αυτή στιγμή που βρίσκεται η χώρα μας να υπάρξει συστηματική προσπάθεια προσέλκυσης των τεράστιων χρηματικών αποθεματικών που βρίσκονται στις ξένες Τράπεζες (υπολογίζονται σύμφωνα με το περιοδικό Spiegel ότι τα κεφάλαια Ελλήνων που βρίσκονται σε Τράπεζες εξωτερικού πλησιάζουν τα 600 δισ. ευρώ) αποτελώντας αυτή η πρόκληση την τελευταία ευκαιρία για την αντεθνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία να συνεισφέρει κατ’ ελάχιστον στην ανατάξη της χώρας, της οποίας έχει καταληστεύσει τον εθνικό πλούτο εδώ και δεκαετίες.
Είναι πλέον πασιφανές ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μονοπάτι διαρκούς παρακμής έχοντας υποστεί συντριπτική συστημική κατάρρευση εξαιτίας της καταλήστευσης της δημοσίας περιουσίας και τη διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα του κράτους και των ενδιάμεσων θεσμών (τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ.). Το 2023 αποτελεί, μετά την πλήρη καταστροφή του Έβρου και το ολοκαύτωμα του θεσσαλικού κάμπου, το έτος στο οποίο πιστοποιείται ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι απλώς πελατειακό και άδικο που το λυμαίνεται το σύστημα παρακμής της οικονομικής παρασιτικής ολιγαρχίας και της ιδιότυπης θεραπαινίδας αυτής, που είναι το πολιτικό κατεστήμενο, αλλά πρόκειται για οργανισμό που βρίσκεται σε πορεία ολιστικής κατάρρευσης.
Πρόκειται για τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό των μνημονιακών δεσμεύσεων και της σκληρής περικοπής των βασικών δημοσίων δαπανών από την ακολουθούμενη ιδιότυπη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, πασπαλισμένη με επιδόματα. Και όλα αυτά την ώρα που η κλιματική κρίση έχει αλλάξει πίστα και απαιτούνται νέες σοβαρές πολιτικές και κυρίως νέες ισχυρές υποδομές, την ώρα που δεν συντηρούνται ούτε οι υπάρχουσες.
Ειδικότερα για το θεσσαλικό κάμπο οι δικαιολογίες πίσω από τα ακραία πλημμυρικά φαινόμενα δεν ευσταθούν. Τόσο γιατί ο «Ιανός» πριν τρία χρόνια είχε προειδοποιήσει έγκαιρα για το τι θα ακολουθήσει, όσο και γιατί η αβελτηρία τόσο της κεντρικής διοίκησης, όσο και των περιφερειακών και δημοτικών εξουσιών για τη δημιουργία σοβαρών αντιπλημμυρικών έργων και τη συντήρηση των υπαρχόντων είναι τεράστια. Πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι οι ευθύνες αυτές εκτείνονται αρκετά πίσω, αφού αν είχαν υλοποιηθεί έγκαιρα τουλάχιστον από τη δεκαετία του 2000 το προτεινόμενο σχέδιο δημιουργίας δικτύου λιμνοδεξαμενών ή ταμιευτήρων σε όλο τον ορεινό όγκο από τον οποίο περιβάλλεται ο θεσσαλικός κάμπος ως έργο αντιμετώπισης της λειψυδρίας τότε θα αποτελούσε παράλληλα και το σπουδαιότερο αντιπλημμυρικό σύστημα που θα προστάτευε σε μεγάλο βαθμό την ευρύτερη περιοχή και δεν θα είχαμε τη σημερινή καταστροφή.
Οι δραματικές αυτές καταστροφές καταδεικνύουν τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του «νόθου πελατειακού» Κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την οικονομική ολιγαρχία της Χώρας, που το κύριο γνώρισμά της είναι ο παρασιτισμός και η «μαυραγορίτικη» αντίληψη, καθώς και του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κεντρικού και περιφερειακού, ως εφαρμοστή αυτών των πελατειακών και καταστροφικών πολιτικών.
Η συσσώρευση όλων αυτών των αρνητικών παραγόντων (οικιστικά τερατουργήματα, άναρχη δόμηση, απουσία απαραίτητων έργων, κακής ποιότητας έργα, μη ουσιαστική συντήρηση βασικών έργων, υπονόμευση της δυνατότητας του κρατικού μηχανισμού να προλάβει και να καταστείλει αυτά τα φαινόμενα, που παρουσιάζουν έξαρση, λόγω της κλιματικής κρίσης), σε συνδυασμό με την αμοραλιστική αντίληψη της πολιτικής εξουσίας και της ιδιότυπης κομματοκρατίας στη χώρα δημιουργούν τις συνθήκες για την Ελλάδα να εμφανίζεται ως «απροστάτευτη Χώρα» και παράλληλα να υπονομεύεται η ίδια η Δημοκρατία, λόγω της ραγδαίας απονομιμοποίησης των θεσμών στην συνείδηση των πολιτών.
Πίσω από την επιτηδευμένα ιλουστρασιόν ευρωπαϊκή προθήκη κρύβονται σκελετοί και τεράστιες παθογένειες, που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να συντρίψουν αυτήν την επίπλαστη εικόνα και να μας επαναφέρουν στην οδυνηρή πραγματικότητα της βαθιάς παρακμής και αγωνίας, που σήμερα βιώνει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το βασικό μότο όλων των κυβερνήσεων όλες τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν συνθήματα, όπως επανίδρυση του κράτους, δημιουργία επιτελικού κράτους (!) κ.λπ., που όμως αποτελούσαν άδειο κέλυφος σε όλες τις περιπτώσεις. Επίσης, τα επικοινωνιακά φληναφήματα των κομμάτων εξουσίας μπροστά σε κάθε καταστροφή, διαχέονταν παντού εντέχνως για την αποφυγή των πολιτικών ευθυνών με γενναίο τρόπο, κάτι που αν είχε γίνει από κάποια Κυβέρνηση, θα αποτελούσε λυτρωτικό στοιχείο για την Χώρα, στην οποία ευδοκιμεί η ατιμωρησία, τόσο για τη δημιουργία μιας νέας πολιτικής αντίληψης και συνείδησης, όσο και για τη συνειδητοποίηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και την ανάγκη ανάληψης μέτρων στοιχειώδους αποτροπής του.
Έτσι, η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα ως απροστάτευτη χώρα από πολλές τις πλευρές.
Καταρχήν, από το υπάρχον πολιτικό σύστημα που έχει και τις μεγαλύτερες ευθύνες για την πορεία παρακμής της χώρας. Και αυτό γιατί μεταπολεμικά λειτούργησε κατά τον ίδιο τρόπο με ελάχιστες εξαιρέσεις αφενός για την εξυπηρέτηση των παρασιτικών συμφερόντων λίγων οικογενειών, που συνιστούν την οικονομική ολιγαρχία, που λυμαίνονται διαχρονικά τη χώρα και αφετέρου μέσα από τα πελατειακά δίκτυα, που αναπτύχθηκαν, ενσωμάτωσε μεγάλα κοινωνικά τμήματα στην καταστροφική αντίληψη της πρόταξης του ιδιωτικού έναντι του συλλογικού εν σχέσει με το δημόσιο συμφέρον και τον εθνικό πλούτο (δάση, αιγιαλοί, ρέματα κ.λπ.).
Περαιτέρω, από τους ενδιάμεσους θεσμούς, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση (α’ και β’ βαθμού), που δυστυχώς δρα στη μεγάλη πλειοψηφία κατ’ είκονα και καθ’ ομοίωση με το διεφθαρμένο κεντρικό κομματικό πελατειακό σύστημα, αναπαράγοντας και ενισχύοντας αυτές τις παθογένειες που μετατράπηκαν για τη χώρα σε γάγγραινα.
Τέλος, από την ίδια την κοινωνία λόγω της χρόνιας άμεσης ή έμμεσης συμμετοχής διαφόρων κοινωνικών τμημάτων στο πελατειακό αλισβερίσι, που λειτουργεί τελικά ως αναισθητικό φάρμακο απέναντι στο ανεπαρκές και σαθρό πολιτικό σύστημα. Και αυτό γιατί δεν είναι μόνο το ιδιοτελές κοινωνικό τμήμα που κατά προσέγγιση αγγίζει το 15-20% του κοινωνικού σώματος το οποίο όλα αυτά τα χρόνια, όπως και σήμερα ενεργά και άμεσα συμμετέχει στο εθνικό πλιάτσικο πάσης φύσεως, αλλά και μεγάλα κοινωνικά τμήματα, που λόγω της ένταξης τους στα πελατειακά κομματικά δίκτυα, έχουν αναπτύξει έναν ιδιότυπο μιθριδατισμό αποδεχόμενα χωρίς αντίδραση την κατηφόρα της χώρας, μέσω της στήριξης της σημερινής νοσηρής κομματοκρατίας.
Βρισκόμαστε ως κοινωνία χωρίς αναισθητικό μπροστά στο φαινόμενο των πολλαπλών και εφαπτόμενων ευθυνών των εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας, της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας που καταδεικνύει το εύρος της παρακμιακής τροχιάς της χώρας μας.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση απαιτείται εθνική εγρήγορση μέσω ενός ισχυρού κινήματος Αντίστασης των πολιτών. Μόνο η δημιουργία ενός νέου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της παρασιτικής ολιγαρχίας, της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και του κοινωνικού μιθριδατισμού μπορεί να μπει εμπόδιο στην πορεία της αέναης παρακμής της χώρας και του Ελληνισμού.