Τον Γιάννη Ιωαννίδη οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε, όταν παρακολουθούσαμε τους καλαθοσφαιρικούς αγώνες πρώτα του Άρη Θεσσαλονίκης και ύστερα του Ολυμπιακού Πειραιώς, της ΑΕΚ Αθηνών και της εθνικής μας ομάδας, τις πλείστες φορές από την τηλεόραση. Φίλοι και αντίπαλοι τον θαύμαζαν για όλα εκείνα τα σπάνια στις μέρες μας προτερήματά του. Για το θάρρος του, την εργατικότητά του, την εντιμότητά του, την επιμονή του να είναι πάντα νικητής. Και για την αγάπη του προς την πατρίδα. Δεν υπήρξε μόνο ένας υπέροχος Άνθρωπος, καλαθοσφαιριστής και προπονητής ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ήταν κι ένας αγνός πατριώτης που δεν μασούσε τα λόγια του. Είχε άποψη και την εξέφραζε για όλα τα εθνικά θέματα. Για τον Γιάννη Ιωαννίδη υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μόνο η Ελληνική Μακεδονία.
Τον θυμάμαι τα χρόνια που Ελληνική Καλαθόσφαιρα και Άρης ήταν το ίδιο πράγμα. Τότε που ο Άρης έκανε όλους τους Έλληνες φιλάθλους ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων να υποκλίνονται στις μεγάλες επιτυχίες του. Τότε που κάθε Πέμπτη βράδυ όλοι οι δρόμοι και οι πλατείες ερήμωναν γιατί ήμασταν όλοι καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση! Για τον Άρη όλων των Ελλήνων! Τον Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου, του Ρωμανίδη, του Λυπηρίδη, του Κατσούλη, του Σούμποτιτς, του Γουίλτζερ… Που όταν έχανε, χάναμε όλοι τον ύπνο μας! Μέχρι που κατηφόρισε στον Πειραιά για να δημιουργήσει έναν νέο καλαθοσφαιρικό κολοσσό, τον Ολυμπιακό. Με τον ψηλό του Ολυμπιακού Παναγιώτη Φασούλα να δηλώνει: «Αφού κατάφερε ο Ιωαννίδης να με μάθει μπάσκετ τότε, είναι ο καλύτερος προπονητής όλων των εποχών. Όλοι προσπάθησαν, αλλά κανείς δεν τα κατάφερε».
«Θυμάμαι», αφηγείται ο Κώστας Παπανικολάου «το πιο χαρακτηριστικό πράγμα που μου είπε ήταν «δουλειά μικρέ, μόνο δουλειά, μόνο έτσι πας μπροστά». Το είχα κρατήσει, το είχα φυλάξει και το είχα πάντα αυτό στο μυαλό μου, γιατί όταν ένας άνθρωπος αυτού του βεληνεκούς, με τις επιτυχίες που έχει κάνει, σου λέει κάτι τέτοιο, καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος».
«Πίσω από όλες αυτές τις φωνές και τα ουρλιαχτά των εντολών του προς κάθε παίκτη που έχει προπονήσει, πιστεύω ότι ειλικρινά αγαπούσε κάθε έναν από εμάς! Για εμένα ο κόουτς Ιωαννίδης προσωποποίησε τη δύναμη και τη σκληρότητα του ελληνικού μπάσκετ κατά την εποχή του. Έδωσε όνομα στο ελληνικό μπάσκετ. Αξίζει το πρόσωπό του να βρίσκεται σε κάθε λίγκα στην Ελλάδα, επειδή τόσο σπουδαίος ήταν ο προπονητής Ιωαννίδης για το άθλημα του μπάσκετ και η επιρροή του έγινε αισθητή σε όλη τη χώρα.
Απόλαυσα να παίζω για αυτόν, να δουλεύω με αυτόν, να βλέπω το ακλόνητο πάθος του σε κάθε λέξη που έλεγε μέσα από τις παύσεις σε κάθε ανάσα του (όπως κάπνιζε το τσιγάρο του).
Ο κόουτς Ιωαννίδης ήξερε τι ήθελε να πετύχει σε κάθε στροφή και κυνήγησε το όραμά, τις τακτικές και τα πλάνα του με πάθος (και χωρίς απολογίες). Όπως ο σπουδαίος Φρανκ Σινάτρα, ο κόουτς Ιωαννίδης το έκανε «με τον δικό του τρόπο». Ας μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο κόουτς Ιωαννίδης, καθώς αναπαύεται με τον Θεό εν ειρήνη. Στη μνήμη ενός σπουδαίου προπονητή και ανυποχώρητου ανταγωνιστή». Αυτά έγραψε αμέσως μετά την αγγελία του θανάτου του ο μεγάλος Αμερικανός Καλαθοσφαιριστής του Ολυμπιακού Ντέιβιντ Ρίβερς.
Στην τελευταία του συνέντευξη στο SPORT24 και τον Παντελή Βλαχόπουλο τον Μάρτιο του 2018 ο Γιάννης Ιωαννίδης δήλωσε: «Είμαι πολύ υπερήφανος για την αγάπη που εισπράττω και χρωστάω στον κόσμο αυτόν και άλλα πράγματα. Έτσι αισθάνομαι και για αυτό πολεμάω, όπου μπορούμε να βοηθάμε. Είμαι τόσο γεμάτος από την αγάπη του κόσμου που πιστεύω πως έχω κερδίσει το πρώτο λαχνό στο λαχείο… Ο ιδρώτας του οποιουδήποτε αθλητή είναι βάλσαμο και φάρμακο για να σωθεί κάποιος... δεν έχω το χρήμα για θρησκεία…». Αυτά έλεγε στους αθλητές του με κάθε ευκαιρία.
Ο αποχαιρετισμός και η αναγνώριση από τον Νίκο Γκάλη, τον πιο μεγάλο καλαθοσφαιριστή όλων των εποχών στην Ελλάδα, στον Γιάννη Ιωαννίδη είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αδιαμφισβήτητης Αξίας του: «Νιώθω ότι έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος, ένας μεγάλος μου αδερφός».
Υστερόγραφο: «Αν έπρεπε ο ίδιος να έβαζε έναν τίτλο στη βιογραφία θα έβαζε “Πάθος για τη νίκη”. Ήθελε τόσο πολύ να κερδίζει, που όπως είχε πει κι εκείνος, “τάβλι με τη μάνα μου να έπαιζα θα έπρεπε να τη συνθλίψω”». Τάδε έφη Βασίλης Σκουντής.
* Ο δρ Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το Μονάγρι Λεμεσού, av.avgoustiνοs@gmail.com
