Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
"'Εως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου"
Ιωάν. 16,24
Ο φίλος μου, ο Στέλιος, κάθε φορά που μ' έβλεπε στο δρόμο μού 'λεγε το ίδιο πάντοτε αστείο, που μ΄ έκανε να γελάω: "Μόσχε" έλεγε με στόμφο "εμψυχωτή των πάντων". Τα τελευταία τρία- τέσσερα χρόνια όμως , η διάθεση του Στέλιου και η δική μου άλλαξε, και σταμάτησε κι ο Στέλιος τα αστεία.
Μια εποχή σαν τη δική μας ο βασιλιάς Δαβίδ κινδύνευε από τον ίδιο το γιο του, όχι μόνο να χάσει το βασίλειό του, αλλά και την ίδια τη ζωή του. Ο γιος του ο Αβεσσαλώμ κι ο αρχηγός του κινήματος Αχιτόφελ ,τον κατεδίωκαν να τον σκοτώσουν. Στο περιστατικό αυτό αναφέρεται ο Δαβίδ στον 142 ψαλμό του, που αρχίζει με τα λόγια «Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου». Παρόμοια καταδιωκόμενοι νιώθουμε κι εμείς σαν τον Δαβίδ, γιατί βλέπουμε πως το βασίλειό μας δεν επαρκεί να μας σώσει από τον κίνδυνο. Πρέπει να πούμε «φτάνει η αποθάρρυνση, ψυχή δεν θα πάρουν».
Μήπως μπορούμε να έχουμε τα «θάρρη» μας στους πολιτικούς και στην πολιτική; Με τους πολιτικούς και την πολιτική είναι σαν να στηρίζεις τις ελπίδες σου στο λαχείο. Ήξερα κάποιον που η πεθερά του για να τον ενθαρρύνει του υποσχόταν πως όταν κερδίσει το λαχείο, θα του αγοράσει σπίτι με πισίνα. Παρόμοιες υποσχέσεις δίνει κι η πολιτική.
Η μεγαλύτερη βρισιά και κατάρα, στο χωριό μου, είναι «χαμένο σκυλί». " Χαμένο σκυλί " είναι ο άνθρωπος που δεν ξέρει ούτε ποιος είναι ούτε ποιος είναι ο δρόμος που ακολουθεί. Ο δρόμος είναι σύμβολο της ζωής: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή», λέει ο Κύριος.
Τα μεγάλα ποντοπόρα πλοία δεν σβήνουν ποτέ τις μηχανές τους. Βρίσκονται πάντα «υπ ‘ ατμόν» έτοιμα να σαλπάρουν ,ακόμα κι όταν μένουν στο λιμάνι για καιρό. Σαν τα ποντοπόρα πλοία είμαστε κι εμείς συνεχώς «υπ΄ ατμόν» όχι γιατί είμαστε έτοιμοι να «σαλπάρουμε», αλλά από το άγχος. Πλοίο που δεν σβήνει ποτέ τις μηχανές του είναι κι ο σημερινός άνθρωπος με το άγχος του. Το αίσθημα αυτό εκφράζει ο στίχος του Καβάφη, «δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό».
Τις προάλλες, ανταμώσαμε στη Θεσσαλονίκη, μερικοί παλιοί φίλοι και χαιρετίσαμε το φίλο μας που "έφυγε" από κοντά μας. Η κουβέντα μετά στράφηκε γύρω από την Πίστη. Κι όπως είναι της μόδας τον καιρό αυτόν με τις συζητήσεις στην τηλεόραση, ακούστηκαν και απόψεις υπέρ του αθεϊσμού. Κι η τηλεόραση ξέρει καλά τί κάνει, - σώνει και καλά, να μην έχουμε ούτε το στήριγμα της Πίστης- εκείνοι όμως που άκριτα κι αβασάνιστα επαναλαμβάνουν ό,τι ακούσουν, δεν ξέρουν, ούτε σκέφτονται τις συνέπειες της απιστίας.
Μερικοί θεωρούν αθεϊσμό την δυσαρέσκειά τους με το Θεό ή τις αμφιβολίες τους. Ο αθεϊσμός δεν είναι δυσαρεστημένος με το Θεό ούτε έχει αμφιβολίες. Ο αθεϊσμός είναι βέβαιος ότι δεν υπάρχει Θεός.
Άλλοι πάλι μπερδεύουν τον αθεϊσμό με τον αγνωστικισμό. Ο αγνωστικιστής αδυνατεί ν΄ αποφασίσει με οποιοδήποτε τρόπο –είτε θετικά είτε αρνητικά- για ζητήματα που υπερβαίνουν την εμπειρία του. Ο αγνωστικιστής δεν είναι άθεος, δεν αρνείται την ύπαρξη του Θεού. «Δεν έχω κανένα λόγο για να πιστέψω σ΄ αυτήν» λέει ο Χάξλεϋ , «αλλά από την άλλη πλευρά, δεν έχω τη δυνατότητα να την απορρίψω».
Ούτε η δυσαρέσκεια με το Θεό ούτε οι αμφιβολίες είναι αθεϊσμός. Οι αμφιβολίες είναι εμπόδια που αξίζει να αγωνιστούμε να τα υπερβούμε. Είναι επόμενο να έχουμε αμφιβολίες αφού δεν μας αρέσει ο ανεξέταστος βίος, το είδος αυτό της ζωής, που δεν υπόκειται σε αυτοέλεγχο. Δεν μας αρέσουν επομένως ούτε οι φιλοσοφικοί στοχασμοί γιατί θέλουμε να βιώνουμε την αλήθεια, αντί να τη στοχαζόμαστε. Η Ορθόδοξη Παράδοση στηρίζεται σε βιώματα και παραδίδεται με τον προφορικό και τον ενδιάθετο λόγο από τη μια γενιά στην άλλη.
Ο Ιησούς συμβαδίζει με την αποθάρρυνση και εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες. Οτιδήποτε ζητάμε στο δρόμο του Ιησού θα μας δοθεί. "Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται".
