Μίκης Θεοδωράκης - Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του

Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη

Σαν σήμερα, πριν από δύο χρόνια (2/9/21), έφυγε από κοντά μας ο πολυπλάνητος και πολυτάλαντος Μίκης Θεοδωράκης, ο γίγαντας της μουσικής Τέχνης, ο αλτρουιστής πολίτης του κόσμου.
Σαν σήμερα βασίλεψε ένας ηλιοφώτιστος πλανητικός αστέρας, από το γήινο στερέωμα και οι κοινωνίες των λαών της παγκόσμιας κοινότητας ανησύχησαν πολύτροπα και ζωηρά - ήταν φυσικό.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο γιος του Ψηλορείτη, είχε, μεταξύ των άλλων, τα γνωρίσματα εκείνα που τα έχουν λίγοι, απειροελάχιστοι άνθρωποι, στον γήινο πλανήτη: Ήταν ένα κομμάτι του καθενός, μια ακτίνα λάμψης του φωτός, ένα εκατομμυριοστό μόριο του κάθε ατόμου, ένα κύτταρο του αίματος στις φλέβες όλης της ανθρωπότητας, που κυλούσε ασταμάτητα, με ποικίλους τρόπους ολοζωής σε όλες τις ζωντανές ανθρώπινες υπάρξεις, μια χαρισματική ανθρώπινη οντότητα, μια χειροπιαστή αλήθεια της αλήθειας.
Στην πολυτάξιδη και πολυπλάνητη μακρόβια ζωή του, η πολυπραγμοσύνη, για έναν κόσμο φιλικό, ειρηνικό και δημιουργικό, μακριά από τις κάκητες και τα μίση, ήταν πρωταρχικός στόχος του και ο μεγαλύτερος καημός του. Το έδειχνε και το έδινε απλόχερα μουσικά και πολιτικά έμπρακτα, κυρίως μέσα από τα μουσικά και παγκόσμια έργα του, μέχρι το τέλος της ζωής του, ως πολυτάλαντος μουσικοσυνθέτης. Κάνοντας γνωστούς τους άμετρους ποιητές της υδρογείου, σε όλον τον γήινο πλανήτη, σε όλες τις χώρες και τα αναγνωρισμένα κράτη της γης, σε όλες τις γειτονιές του κόσμου.
Βέβαια, ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή -όπως φεύγουμε όλοι κάποια στιγμή-, τα πρωτοφανέρωτα, πολυπληθέστατα και καταξιωμένα, όμως, έργα του, έμειναν μια πολυβραβευμένη λαϊκή κληρονομιά και μια παρακαταθήκη για όλες τις μελλούμενες γενιές, στους αιώνες των αιώνων, κι όχι
μόνο για τη Ρωμιοσύνη, αλλά για όλον τον κόσμο. ΝΑΙ για όλον τον πολιτισμένο κόσμο αυτής της γης, ποιος ξέρει, όμως, ίσως και για άλλους πλανήτες, άγνωστους για τους πολλούς, τους κόσμους της επιστημονικής φαντασίας…
Τέτοιες χαρισματικές συγκροτημένες ανθρώπινες προσωπικότητες είναι σπάνιες, αν αναλογιστούμε παγκοσμίως, όπως διδασκόμαστε από τη μακραίωνη ιστορία μας, γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν προικισμένος με τόσα πολλά φυσικά ανθρωπιστικά στοιχεία, συνυφασμένα με τον ψυχισμό του και την υπόστασή του που τα έχουν λίγοι άνθρωποι.
Ήταν ένας πολυτάλαντος και πολυσχιδής άνθρωπος, δοτικός και φιλειρηνιστής, με φιλολαϊκές υπαρξιακές καταβολές στη φύση του, γεννημένος και εμπλουτισμένος για λαϊκός οδηγητής, με γνώμονα και οραματισμό το καλό των λαών και πάντοτε το συλλογικό λαϊκό συμφέρον. Ήταν ένας πραγματιστής και κοσμοθεωρητικός του Μαρξισμού - Λενινισμού. Και, εξ αυτών και πολλών άλλων αντικαθεστωτικών στοιχείων, η καθεστηκυία άρχουσα τάξη τον πολέμησε ανελέητα σε όλη του τη ζωή, αυτόν και τα έργα του, με όλα τα μέσα.
Εξορίες, φυλακίσεις, τρομαχτικά βασανιστήρια στα χρόνια της Μεταξικής και Χουντικής Παπαδοπουλικής Δικτατορίας.
Όμως, αυτός στάθηκε ακλόνητος, γρανίτινος βράχος, απροσκύνητος, αμετανόητος, αταλάντευτος στα πιστεύω του και τις ιδέες του, μέχρι τη δικαίωσή του.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε τιμημένος και δικαιωμένος, δοξασμένος και βραβευμένος από όλη τη Ρωμιοσύνη και όχι μόνο, αλλά κι από τη Σοβιετική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, όπου του απένειμε το βραβείο ΛΕΝΙΝ, όπως και τους άλλους δύο: Τον Γιάννη Ρίτσο και τον Κώστα Βάρναλη, για τη μεγάλη προσφορά τους στις Τέχνες και στα Γράμματα και τις πανανθρώπινες αξίες. Δηλαδή, θα λέγαμε το αντίστοιχο ΝΟΜΠΕΛ, που πήραν ο Σεφέρης και ο Ελύτης (υπό άλλες φυσικά προϋποθέσεις ηθικές και πολιτικές αξίες) από τη Σουηδική Ακαδημία.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας σπάνιος λαϊκός και ιδανικός άνθρωπος, ένας φιλόσοφος οραματιστής, ένας πατριδολάτρης εκφραστής, ένας ακούραστος μαχητής και οδηγητής του νεοελληνικού πολιτισμού, των λαϊκών συμφερόντων και ολοζωής αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία
και για τη λαϊκή δημοκρατία, για την πραγματική ελευθερία της ελληνικής φυλής.
Και να κλείσουμε κάπου εδώ τη μικρή μας αυτή αναφορά, για τον οικουμενικό γίγαντα της νόησης, τον γιο του Ψηλορείτη, με κάτι που θυμόμαστε
να λέει, πριν από κάποιες δεκαετίες, που ήρθε στην πόλη μας τη Λάρισα και φιλοξενήθηκε το βράδυ, στην ταβέρνα «ΖΑΠΑΤΑΣ», πως: «Η Ελλάδα δεν είναι ψωροκώσταινα (όπως την αποκαλούσαν κάποιοι), είναι το παραδεισένιο περιβόλι του πλανήτη μας και τα προϊόντα του πρέπει να τα δικαιούνται και να τα απολαμβάνουν όλοι οι Έλληνες, δημοκρατικά και αξιοκρατικά». Γι’ αυτό, τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, να την πετιέται εξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του Ήλιου, πολυπλάνητε και αθάνατε Μίκη Θεοδωράκη. Τα έργα σου
και η παρακαταθήκη σου, που προίκισες τους Νεοέλληνες ανεκτίμητα, τεράστια κληρονομιά. Όσο θα περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο
θα σ’ αναζητούν και θα σ’ αγαπούν οι άνθρωποι, μέσα από αυτά.