Από τον Δ. Παπαχατζόπουλο
Μία φίλη μου είχε γενέθλια χθες. Εκείνη έσβησε κεράκια, το δικό μου μυαλό πήρε φωτιά. Δεν μας μεγαλώνουν τα χρόνια, σκέφτηκα, μας μεγαλώνουν, ειδικά, τα καλοκαίρια. Τουλάχιστον εμάς τους Έλληνες, που μεγαλώσαμε στη χώρα του φωτός. Μας μεγαλώνουν οι μικρές και μεγάλες φωτογραφίες, τα στιγμιότυπα, του κάθε καλοκαιριού. Το ξυλάκι από το παγωτό καν-καν (μισό κρέμα, μισό κακάο με επικάλυψη σοκολάτα), που έγινε σε λίγα χρόνια μπύρα, την οποία πίναμε με στυλ στα ορθάδικα της παραλίας, το μαλλί με λασπωτήρα (μία άθλια επιμήκυνση προς την πλευρά του σβέρκου), που κατέληξε στρατιωτικό κούρεμα τα αμέσως επόμενα χρόνια, σε μας τα αγόρια, ο θάμνος, κάτι σαν τη φωλιά των πελαργών, που κουβαλούσαν στο κεφάλι τους τα κορίτσια και αργότερα μετατράπηκε σε γαλλικό καρέ, αλλά και οι μεγάλες πανοραμικές άσχημες εικόνες, που έγιναν ορόσημο στον χρόνο. Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε, για παράδειγμα, πού ήμασταν στον θανατηφόρο καύσωνα του 1987.
Δεν μας μεγαλώνουν τα χρόνια, μας μεγαλώνουν τα καλοκαίρια και οι αναμνήσεις τους. Πώς, από το αθώο παιδικό παιχνίδι στη συνέχεια ανεβήκαμε σε μία τραμπάλα, που μας εκσφενδόνισε στον άλλο πιο επικίνδυνο στίβο, αυτόν των υπονοούμενων, του άγουρου ερωτισμού και του άτεχνου φλερτ. Πώς, από το κολαστήριο του μεσημεριανού ύπνου, που μας επέβαλαν οι γονείς, φτάσαμε σκαλί-σκαλί να κλείνουμε οι ίδιοι το κινητό μας από τις 15:00 έως τις 17:00.
Ο χρόνος πυκνώνει το καλοκαίρι, γιατί η ρουτίνα χαλαρώνει και αυτός ο ήλιος, το απλωμένο φως, σε προκαλεί να πράξεις, να ενεργήσεις, να κάνεις. Σε βγάζει έξω από τη φωλιά, σε αναγκάζει να πάρεις θέση. Φώναζες όλον τον χειμώνα: «Πού να πάμε, τι να κάνουμε με τόσο κρύο, ας καθίσουμε στα αυγά μας» κι έρχεται τώρα αυτός ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, οι τρεις μάγοι του ήλιου, και σου προσφέρουν δώρο μία παιδική χαρά.
Σε βάζουν μπροστά στην είσοδο της και ερχόμενοι από πίσω με μία κλωτσιά στον πισινό σού ρίχνουν μια και σού φωνάζουν: «Άντε παίξε, για να σε δω!».
Οι πράξεις σου, αυτές οι κινήσεις σου, αρχικά με τις λάσπες και τα χώματα, μετά με τις γωνίες και τις καμπύλες των σωμάτων, αυτά τα καμώματα (με την κυριολεξία της λέξης) είναι που μας μεγαλώνουν, όλα όσα γίνονται στην παιδική χαρά του καλοκαιρινού τριμήνου.
Αυτά που βλέπουν τα τζιτζίκια τη μέρα κι ακούνε τα τριζόνια τη νύχτα, κι ας φωνάζουν ακατάπαυστα τα ίδια. Αν η ζωή είναι το βίωμα, δεν την κερδίζεις όταν μένεις αδρανής και απαθής. Το αντίθετο, τη μεγαλώνεις με τις πράξεις σου, την επεκτείνεις με τις ενέργειές σου, ειδικά αυτές του καλοκαιριού.
Δεν είναι χάσιμο να ανεβαίνουν οι καρφωμένοι αριθμοί στη γενέθλια τούρτα, χάσιμο είναι να μένουν άδειες οι θέσεις στο φωτογραφικό άλμπουμ, ειδικά του θέρους.
Χαμένη είναι η μέρα που δεν δημιουργεί ανάμνηση.
Δεν μας μεγαλώνουν τα χρόνια, μας ολοκληρώνουν αυτά που ζούμε. Αρκεί να τα καλοδεχόμαστε, να μην τα ενσωματώνουμε παθητικά στον ρυθμό του βίου μας, αλλά αντίθετα, να τα ζυμώνουμε με το προσωπικό μας προζύμι, τη δική μας μαγιά. Αρκεί να τα ντύνουμε με την αλήθεια μας.
Όταν βγαίνουμε έξω τις μέρες του φωτός, να ακολουθούμε, είτε από επιλογή το μεγάλο κοπάδι, είτε από επιθυμία το δικό μας μονοπάτι. Οτιδήποτε κάνουν οι πολλοί δεν είναι απαραίτητα απορριπτέο, αρκεί να έχει νόημα για τον καθένα που ακολουθεί και να μην είναι μονάχα αποτέλεσμα μιμητισμού.
Το «Επειδή το κάνουν οι άλλοι» δεν είναι επιχείρημα. Είναι κατάντια, ανασφάλεια και αποτέλεσμα αποχρωματισμού.
Και με τόσα χρώματα να κόβουν βόλτες στο ελληνικό καλοκαίρι είναι μεγάλο το κρίμα!
