Κρίνοντας το έργο και την αντιπολιτευτική τακτική του κ. Τσίπρα

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Ο κ. Τσίπρας εκλέχτηκε πρόεδρος του Συνασπισμού τον Φεβρουάριο του 2008 και για πρώτη φορά βουλευτής και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, ενώ το 2012 κατέλαβε το αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου του 2015 έγινε Πρωθυπουργός συνεργαζόμενος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Πάνου Καμένου και, ξανά, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Ιούλιο του 2019 χάνοντας, ως γνωστόν, την πρωθυπουργία απ’ τον αρχηγό της Ν.Δ., τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τα υπενθυμίζω όλα αυτά, για να δείξω, ότι ο αρχηγός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.­ Π.Σ. δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος και άγνωστος πολιτικός. Έχει, πλέον, πλούσιο πολιτικό παρελθόν και κινδυνεύει να γίνει καθεστώς στην πρωτοκαθεδρία του κόμματός του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ενώ λόγω πολιτικού και δη κυβερνητικού παρελθόντος κουβαλά στις πλάτες του βαρίδια, που εμποδίζουν το έργο του. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να επικαλεσθεί, πλέον, το ηθικό πλεονέκτημα και το επιχείρημα του πρώτη φορά αριστερά και να παριστάνει την αθώα περιστερά. Μπορεί, βέβαια, ο λαός μας να ξεχνά εύκολα και, όντας μεσογειακός και θερμόαιμος, να ψηφίζει πιο πολύ με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική, ειδικά όταν ορισμένοι πολιτικοί εκμεταλλεύονται αυτήν του την αδυναμία, αλλά το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του κ. Τσίπρα είναι ακόμη ζωντανό και δεν ξεχνιέται εύκολα.
Πώς να ξεχάσει, άλλωστε, κανείς, ότι το κόμμα του ήταν και παραμένει, εν πολλοίς, κόμμα διαμαρτυρίας, που ανδρώθηκε στους δρόμους και στις πλατείες εκμεταλλευόμενο τις αρνητικές συνέπειες των μνημονίων και όχι μόνο; Πώς να ξεχάσει τα έργα και ημέρες των κ. Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, οι οποίοι με τις πρωτοβουλίες τους λίγο έλλειψε να οδηγήσουν τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και βρέθηκαν εκτός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, στο οποίο άλλη ήταν η απάντηση του λαού και άλλα έπραξε ο κ. Τσίπρας φορτώνοντας στη χώρα ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο; Πώς, ακόμα, να ξεχασθεί η απόπειρα σπίλωσης δέκα στελεχών και διατελεσάντων Πρωθυπουργών ορισμένων απ’ αυτά και το ότι το δίδυμο Τσίπρα ­ Καμένου τάραξε στις περικοπές και στους φόρους τη μεσαία τάξη, προκειμένου να δείξει στους δανειστές, ότι είναι ικανό να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας;
Και επειδή, εν όψει των νέων βουλευτικών εκλογών, ο κ. Τσίπρας επαναλαμβάνει, συνεχώς, ότι αγωνίζεται, προκειμένου να σχηματίσει δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, αλήθεια, πώς να πείσει, ότι αυτό, που λέει, το εννοεί, αφού στο παρελθόν του δόθηκε η ευκαιρία, αλλά προτίμησε να συνεργασθεί με τον ακροδεξιό Καμένο; Επειδή, ακόμα, έχει για προεκλογικό του σύνθημα το «δικαιοσύνη παντού», δεν αντιλαμβάνεται, ότι κρατώντας στα ψηφοδέλτιά του τον, ομόφωνα, καταδικασθέντα κ. Νίκο Παππά, δίνοντας συγχωροχάρτι στον άνθρωπο, που καθιέρωσε τον πολλακισμό στη χώρα μας και ανεχόμενος συμπεριφορές μπαχαλάκηδων αποδυναμώνει ή, καλύτερα, ακυρώνει την υπόσχεσή του αυτή; Άλλωστε, πρωτοκλασάτα στελέχη του υποστηρίζουν, δημοσίως, ότι χρειάζεται ο έλεγχος των αρμών της εξουσίας, προκειμένου να εφαρμοσθεί, αποτελεσματικά, το πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πέραν όλων αυτών, αντιλαμβάνομαι, βέβαια, την άρνηση του φράχτη στον Έβρο και τους εξοπλισμούς της χώρας, όχι, όμως, με έναν κακό και απρόβλεπτο γείτονα στα ανατολικά της χώρας, ενώ ενοχλεί και επηρεάζει, αρνητικά, πολλούς ψηφοφόρους η αμετροέπεια και το ύφος του κ. Τσίπρα, ο οποίος στην προσπάθειά του να αμαυρώσει την εικόνα του Πρωθυπουργού έχει επιλέξει τη μηδενιστική πρακτική και τις προσωπικές επιθέσεις εναντίον του δίνοντας την εντύπωση, ότι η χώρα από παράδεισος, που ήταν επί πρωθυπουργίας του, έχει καταντήσει κόλαση επί ημερών Μητσοτάκη. Έτσι, για κάθε τι στραβό στη χώρα φταίει, μόνο, ο Μητσοτάκης, ενώ τίποτε, μα τίποτε, καλό δεν συνέβη σ’ αυτή κατά την τελευταία τετραετία.
Επειδή, όμως, όλες οι κυβερνήσεις, κατά την άποψή μου, όπως και αυτές του κ. Τσίπρα, εκτός από αδυναμίες και λάθη έχουν στο ενεργητικό τους και θετικό έργο, σ’ αυτό περιλαμβάνεται και η απόφασή του την έσχατη ώρα, έστω, να αγνοήσει το 61,3 του δημοψηφίσματος του 2015 και τις εσωκομματικές αντιδράσεις και αποχωρήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στην Ε.Ε. Περιλαμβάνεται, επίσης, όπως φαίνεται εκ των υστέρων, και η επιλογή επίλυσης του Σκοπιανού, έστω κι αν ήμουν και εγώ ένας απ’ αυτούς, που δεν την είδα με καλό μάτι.
Εν τούτοις, το συνολικό έργο και η αντιπολιτευτική τακτική του κ. Τσίπρα αξιολογείται εκ μέρους μου με αρνητικό πρόσημο και, γι’ αυτό, με αρνητική ψήφο.