έμβια όντα. Γέμισε ο τόπος άνθη και μεθυστικά αρώματα. Ο κύκλος της δημιουργίας θα συνεχιστεί και φέτος, όπως τόσα και τόσα χρόνια μέχρι τώρα.
Αν σε συγκινεί η καταπράσινη και ολάνθιστη φύση αυτής της εποχής, δεν έχεις παρά να πας να την συναντήσεις. Τουλάχιστον για εμάς που ζούμε στην Επαρχία, είναι εύκολο να το πραγματοποιήσεις.
Μια εσωτερική παρόρμηση, με οδήγησε πρόσφατα σε μία από τις τόσο όμορφες εξοχικές περιοχές της Επαρχίας Αγιάς. Στάθηκα με δέος και θαυμασμό, μπροστά στο θείο κάλλος της Δημιουργίας. Δένδρα καταπράσινα, μερικά ανθισμένα (όπως οι κουτσουπιές με τα έντονα μωβ άνθη τους). Η γη κατάσπαρτη με λουλουδάκια: κόκκινα, κίτρινα, μωβ, άσπρα… Πουλιά πετούσαν με χαρούμενα τιτιβίσματα. Είναι η εποχή του ζευγαρώματος και η χαρά της διαιώνισης των ειδών. Πιο κάτω, ρέει το νερό ενός από τους συμβάλλοντες στον χειμαροπόταμο Άμυρο Αγιάς και το κελάρισμα των νερών συνθέτει υπέροχες μελωδίες. Υπάρχει, γενικά, δημιουργικός οργασμός, που τον έφερε η Άνοιξη. Μια κίσσα, με την περιέργεια που τη διακρίνει, ήρθε και κάθισε σε ένα κλαδί σε απόσταση 1,5-2 μ. Με κοίταξε με περιέργεια με τα πανέμορφα μάτια της, που κρύβουν μέσα τους όλα τα χρώματα της ίριδας, αναπέταξε τα πολύχρωμα φτερά της και έφυγε μακριά μου. Ένας κότσυφας, καθισμένος στο πιο ψηλό κλαδί, φορώντας την άψογη κατάμαυρη φορεσιά του, ξεδιπλώνει τις υπέροχες νότες του, όντας ένας από τους πιο σπουδαίους τραγουδιστές του φτερωτού βασιλείου. Κάποια στιγμή, εμφανίστηκε ένα γεράκι κάνοντας κύκλους και ο κότσυφας πέταξε τρομαγμένος με άγρια τιτιβίσματα και κρύφτηκε στα χαμόκλαδα. Τα αηδόνια, είναι νωρίς, δεν κελαηδούν ακόμα.
Μακάρι να μπορούσα να παρουσιάσω αυτήν την ομορφιά σε όλους τους ανθρώπους. Ίσως να λύνονταν πολλά από τα προβλήματά μας, στον σημερινό ταραγμένο κόσμο μας.
Κάθισα μαγεμένος, για να απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο, το θείο σκηνικό που ήταν στημένο μπροστά μου.
Έκλεισα τα μάτια μου, για να αποθηκεύσω στον νου και στην καρδιά μου αυτό που έβλεπα.
Την ώρα αυτή, σαν σε όνειρο, εμφανίστηκε στην σκέψη μου μία οπτασία…
Μια πανώρια κόρη, που με αχνή και απόκοσμη φωνή μου μίλησε:
- Είμαι η Άνοιξη, μου είπε. Χαίρομαι που ήρθες στην εξοχή, για να δεις και να εκτιμήσεις του έργο μου. Ελπίζω να ευχαριστήθηκες από τις προσπάθειές μου. Αυτό το δημιουργικό έργο, το επιτελώ χάρη στη δύναμη που μου δόθηκε από κάποιον υπέρτερο από εμένα, που εσείς αποκαλείτε Θεό. Λίγοι από τους ανθρώπους έρχονται σήμερα να απολαύσουν αυτό το θείο δημιούργημα, το ξεκίνημα της ζωής, που συντελείται με την πνοή της Άνοιξης.
Ακόμα κι αν το δουν, το προσπερνούν και δεν το βλέπουν. Οι άνθρωποι, σήμερα, κλείστηκαν στον εαυτό τους και δεν βλέπουν το μεγαλείο της φύσεως και την ομορφιά που μπορεί να τους δώσει απλόχερα. Σκυμμένοι μπροστά στους υπολογιστές, στις τηλεοράσεις και στα κινητά τηλέφωνα ατελείωτες ώρες, έχουν τα μάτια τους κλειστά, επικεντρωμένοι σε ό,τι τους στεναχωρεί με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε νευροψυχικές ασθένειες. Έτσι, καταναλώνετε όλο και περισσότερα ψυχοφάρμακα, προσπαθώντας να ξεπεράσετε τα προβλήματά σας. Η πλεονεξία κυριαρχεί και όλα θυσιάζονται στον βωμό της απόκτησης όσο γίνεται περισσότερο υλικών αγαθών, που ποτέ δεν είναι αρκετά, όσα και να αποκτήσετε.
Στον βωμό του κέρδους, κατασπαταλάτε τον πλούτο της γης, υπονομεύοντας ασυλλόγιστα το μέλλον σας. Κατακρεουργείτε την υπέροχη γη που σας χάρισε τόσο απλόχερα ο Θεός. Ρυπαίνετε το έδαφος, τα ποτάμια, τις λίμνες, τη θάλασσα, την ατμόσφαιρα και δεν είναι μακριά η μέρα που δεν θα μπορείτε να ζείτε στο σπίτι σας που λέγεται Γη.
Γι’ αυτό πλέκετε ουτοπικά σενάρια, προσδοκώντας να μεταναστεύσετε σε άλλους πλανήτες; Ουαί υμίν! Η γη, βέβαια, θα εξακολουθεί να υπάρχει για 4 1/2 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα. Εσείς δεν θα υπάρχετε για πολύ, αν εξακολουθήσετε την ίδια άφρονα τακτική. Νομίζετε ότι είστε θεοί και χρησιμοποιείτε τη σοφία που σας έδωσε ένα υπέρτατο Ον, όχι για το καλό σας, αλλά για την καταστροφή σας.
Εξοπλίζεστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο, με όλο και τελειότερα όπλα. Από τότε που οι άνθρωποι έκτισαν τον Πύργο της Βαβέλ και χωρίστηκαν μιλώντας διάφορες γλώσσες, δεν μπορείτε να καθίσετε να μιλήσετε και να συνεννοηθείτε. Συνεχίστε την ίδια τακτική και δεν είναι μακριά η μέρα του αφανισμού σας. Είστε, πλέον, στο παρά ένα λεπτό. Το κακό είναι ότι μαζί με εσάς , θα καταστρέψετε και όλα τα άλλα έμβια όντα, που δε φταίνε σε τίποτα.
Άνοιξα τα μάτια μου τρομαγμένος: Η οπτασία έχει χαθεί και καμιά φωνή δεν ακουγόταν στα αυτιά μου. Το μόνο που υπήρχε, ήταν το υπέροχο σκηνικό της Άνοιξης: Τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, το νερό που έτρεχε κελαριστό, ο ανοιξιάτικος ήλιος που μου χαμογελούσε.
Πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι μου, ευτυχισμένος και συνάμα, σκεπτικός και προβληματισμένος.
Στην πορεία, ήρθαν στον νου μου οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή
Διον. Σολωμού:
- Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.
Κ’ η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα._
