Αξιολογώντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Επειδή ο βίος της κυβέρνησης Μητσοτάκη βαδίζει, πλέον, προς το τέλος της, μια που έχει, σχεδόν, ολοκληρωθεί η προβλεπόμενη απ’ το Σύνταγμα τετραετής κοινοβουλευτική θητεία, είναι κατάλληλη η στιγμή, ενόψει εκλογών, να την αξιολογήσει κανείς και να επισημάνει τα επιτεύγματα και τις αδυναμίες της.

Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως μετά την παραίτηση Σαμαρά απ’ την αρχηγία της Ν.Δ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε ως αουτσάιντερ στη διαδικασία της διαδοχής, αλλά κατάφερε και αρχηγός του κόμματος να γίνει και Πρωθυπουργός, κατόπιν, αυτοδύναμης κυβέρνησης, η οποία, αν μη τι άλλο, εξασφάλισε τέσσερα χρόνια σταθερότητας στη χώρα και την οδήγησε σε τροχιά ανάπτυξης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι διαδέχθηκε στην εξουσία την κυβέρνηση συνεργασίας του κ. Τσίπρα με τον ακροδεξιό Καμμένο, η οποία δυσαρέστησε την πλειοψηφία του λαού με τα καμώματά της και με το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, που μαζί με τα άλλα δύο δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στη χώρα και στον λαό της. Ως εκ τούτου ο Μητσοτάκης παρέλαβε μια χώρα πληγωμένη και αποδυναμωμένη παρά τις προσπάθειες του κ. Τσίπρα μετά τις κυβιστήσεις του να περιορίσει το κακό.
Έκανε, όμως, και κάτι άλλο σημαντικό. Συμπεριέλαβε στην κυβέρνησή του και πρόσωπα, που δεν ανήκουν στη Ν.Δ.. Έτσι, κατάφερε στην πράξη από αυτοδύναμη, να την καταστήσει συνεργασίας, γεγονός που αποδεικνύει, ότι, αν τον αναγκάσει ο λαός με την ψήφο του, είναι ικανός να κυβερνήσει συνεργαζόμενος με άλλο ή άλλα κόμματα. Με βάση, όμως, την εμπειρία γνωρίζει καλά, ότι σ’ ορισμένους τομείς, τουλάχιστον, αυτές δεν είναι, καθόλου, αποτελεσματικές και, γι’ αυτό, καλά έκανε και επανέφερε το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, που είχε καταργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση και που βοηθά στον σχηματισμό πιο σταθερών και πιο αποτελεσματικών κυβερνήσεων.
Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει, αν αναλογισθεί κανείς, πόσες δύσκολες καταστάσεις χρειάστηκε να αντιμετωπίσει αυτή η κυβέρνηση στα τέσσερα χρόνια, που κυβερνά, και παρόλα αυτά όχι μόνο άντεξε, αλλά παρήγαγε και σημαντικό έργο σεβόμενη τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Γιατί, κακά τα ψέματα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν εξαιρέσουμε τους πρώτους μήνες της θητείας της, που αφέθηκε απερίσπαστη στο έργο της και απετέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη με τη συμπεριφορά και τις επιτυχίες της, όλο το άλλο διάστημα ήταν γεμάτο από παγίδες και δυσκολίες απρόβλεπτες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα γεγονότα στον Έβρο και την προσπάθεια της Τουρκίας να εκμεταλλευθεί το μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα; Την πανδημία, κατόπιν, τις καραντίνες, τα εμβόλια και με ένα Ε.Σ.Υ., που δεν είχε τις αντοχές να δεχθεί τόσα περιστατικά; Τα στοιχεία της φύσης, που βάλθηκαν να καταστρέψουν περιοχές της χώρας, είτε με πλημμύρες, είτε με παγετούς, είτε με πυρκαγιές, είτε με σεισμούς;
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, εδώ και ένα χρόνο, περίπου, μας προέκυψε ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, που αναστάτωσε τις οικονομίες του κόσμου με την έλλειψη αγαθών, την αύξηση του πληθωρισμού και την ακρίβεια, που πλήττει τα βαλάντια των πολιτών και, ιδίως, των αδυνάτων. Αλλά και η επιθετική συμπεριφορά, εκ νέου, της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας ανάγκασε την κυβέρνηση να στρέψει το ενδιαφέρον της στους εξοπλισμούς ξοδεύοντας πολλά χρήματα, τα οποία θα μπορούσε να διαθέσει για τις ανάγκες του λαού.
 Όλα αυτά και άλλα προβλήματα η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα αντιμετώπισε, άλλοτε, με πλήρη και, άλλοτε, με σχετική επιτυχία. Κάτι ανάλογο κατάφερε και με την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική, αλλά και με το ταξίδι του πρωθυπουργού στις Η.Π.Α., που είχαν ως αποτέλεσμα να καταστεί η χώρα μας σεβαστή ανά τον κόσμο και σημαντικός παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή μας. Αλλά και η εθνική οικονομία παρά τις αρνητικές εξωτερικές εξελίξεις κατάφερε να αντέξει και να βρεθούν τρόποι ανακούφισης των ασθενέστερων.
Βεβαίως, και έγιναν λάθη και παραλείψεις και υπήρξαν στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που την εξέθεσαν, ενώ συνέβησαν και γεγονότα, που άφησαν σκιές και την τραυμάτισαν, εκ των οποίων δύο είναι τα πιο σημαντικά. Οι υποκλοπές και, κυρίως, η πρόσφατη πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη, καίτοι για το τραγικό αυτό συμβάν, πέραν της απαράδεκτης συμπεριφοράς του σταθμάρχη και άλλων επιτελών του Ο.Σ.Ε., οι πολιτικές ευθύνες και παραλείψεις είναι διαχρονικές.
Εκτιμώ, εν τούτοις, ότι το συνολικό έργο της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη συγκρινόμενο μ’ αυτό της προηγούμενης του κ. Τσίπρα είναι πολύ καλύτερο και αξίζει, γι’ αυτό, να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, προκειμένου να σταθεροποιηθούν οι κατακτήσεις της και να αποφύγουμε πιθανό πισωγύρισμα.