Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
O συνεντευξιαζόμενος στο χθεσινό φύλλο της «Ελευθερίας της Δευτέρας» (υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας) είναι Χιλιανός και ζει μόνιμα στη Λάρισα... Λέει πολλά και διάφορα στον συνάδελφο Κώστα Γκιάστα που του πήρε τη συνέντευξη... Για την κρίση ειδικά, λέει: «άκουγα πριν έρθω, πως η κρίση τα έχει ισοπεδώσει όλα στην Ελλάδα. Ήρθα και είδα άλλη κατάσταση. Γενικά, πιστεύω πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία...».
Ο ΙΔΙΟΣ δημοσιογράφος της «Ε», πριν λίγο καιρό (12 Σεπτεμβρίου 2014) είχε δημοσιεύσει τη συνέντευξη του 23χρονου Ματέο, ενός ξυπόλητου Γάλλου ζογκλέρ που άφησε το Παρίσι και ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο... Αφού, εξηγεί ότι τρέφεται με τσάι και κοιμάται έξω τα βράδια γιατί δεν του περισσεύουν χρήματα για ξενοδοχείο, ερωτάται για την κρίση. Η απάντησή του αυτούσια από τη συνέντευξη που δημοσίευσε η «Ε» σύμφωνα με το ρεπορτάζ του συναδέλφου:
«Ποια κρίση» εξανίσταται. «Εγώ έχω λίγες ώρες στην πόλη σας και δεν βλέπω καμιά κρίση. Κοίτα γύρω σου... » και μας δείχνει τον κόσμο που περνάει από δίπλα μας. «Πουκάμισα, παντελόνια πολύχρωμα, παπούτσια τελευταία λέξη της μόδας και κοίτα ρολόγια και χρυσαφικά. Καφέδες, χαμόγελα και ζωή. Εγώ πάντως φίλοι μου δεν μπορώ να διακρίνω την κρίση, τουλάχιστον με αυτά που βλέπω. Εσείς μπορεί να ξέρετε κάτι παραπάνω, αλλά επιτρέψτε μου να έχω αντίθετη άποψη»...
ΤΙΣ παραμονές των ευρωεκλογών του περασμένου Μαΐου ήρθε στη Λάρισα ο πρώην περιφερειάρχης Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης... Με την ιδιότητα του υποψήφιου ευρωβουλευτή του κόμματος Πολύδωρα – Νικολόπουλου – Ζώη (που «πουλούσε» στους ψηφοφόρους τη γνωστή μιζέρια «πεινάμε», «δυστυχούμε», «μας ξεπουλάνε» κ.λ.π., κ.λ.π.) επρόκειτο να κάνουμε μια τηλεοπτική συνέντευξη και πριν πάμε στο στούντιο συμφωνήσαμε να πιούμε έναν καφέ στο κέντρο της πόλης... Ήταν μεσημέρι Παρασκευής γύρω στις 12 και πριν καταλήξουμε σε καφετέρια της πλατείας Ταχυδρομείου, περπατήσαμε όλη την Παπακυριαζή... Τα είχε χάσει από την πολυκοσμία που έπινε τον καφέ της στα τραπεζοκαθίσματα του πεζόδρομου την ώρα που λογικά, η δουλειά θα έπρεπε να μην επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες... Κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε:
- Ρε συ, τι γίνεται εδώ!... Πώς να σου πω εγώ τώρα στη συνέντευξη, ότι, ο κόσμος υποφέρει με την κρίση;
ΕΛΑ ντε!... Κόντρα στη φιλολαϊκή (και ελαφρώς ψηφοθηρική) αφήγηση που κάνει φόκους στους συνανθρώπους μας που ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, στα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία κι εκείνους που καταφεύγουν στα συσσίτια (αν και γι’ αυτό νομίζω, θα 'πρεπε κάποια στιγμή να μιλήσουν όσοι γνωρίζουν – και δη ο νέος δήμαρχος Λάρισας – για το πώς λειτούργησε προεκλογικά η απελθούσα δημοτική αρχή, σε σχέση με τη διανομή τροφίμων σε ... απόρους) υπάρχει και το μεγάλο κάδρο της καθημερινότητας: οι 1.674 καφετέριες που όχι απλώς, είναι γεμάτες όλες τις ώρες της ημέρας (και όχι από τους δυστυχισμένους ανέργους όπως το θέλει η θεολογία της δημοσιογραφίας), αλλά διώχνουν και τους συνταξιούχους επιπλέον, γιατί τους χαλούν το λάιφ στάιλ και καταγγέλλονται δημοσίως για ρατσισμό έναντι της Τρίτης Ηλικίας!...
Η ΕΙΚΟΝΑ που αντικρίζει ο ξένος (ο Χιλιανός, ο Γάλλος) ακόμη κι ο Ελληνας (ο Ψωμιάδης, εν προκειμένω) με το που πατάει το πόδι του στη Λάρισα, δεν είναι αυτή που νομίζουμε... Μπορεί στο Πέραμα ή τα δυτικά προάστια της Αθήνας η κρίση να έχει τις επιπτώσεις που γενικεύοντας οι δημοσιογράφοι «χρεώνουμε» σ’ όλη τη χώρα, αλλά η εικόνα αυτή δεν αφορά στην επικράτεια... Αφορά σε περιοχές που ανέκαθεν βίωναν έναν γολγοθά διαφορετικό απ’ αυτόν που οι υπόλοιποι χαρακτηρίζαμε έτσι... «Κατά φαντασίαν δυστυχείς» οι υπόλοιποι λοιπόν; Προφανώς, ναι... Γιατί, υιοθετήσαμε όλοι άκριτα μια αφήγηση που δεν αφορά στην πλειονότητα του ελληνικού λαού... Μας αφορά μεν όλους η αιφνίδια αλλαγή του οικονομικού μας στάτους (με τις μειώσεις των μισθών, όλοι χάσαμε σημαντικό μέρος του εισοδήματός μας ή και ολόκληρο το εισόδημα) και η ανατροπή της καθημερινότητας που είχε δημιουργήσει η απρόσκοπτη ροή των δανεικών, αλλά δεν αφορά όλους η πτωχοποίηση... Οι δομές της ελληνικής κοινωνίας (το «δέσιμο» δηλαδή, της ελληνικής οικογένειας εφ’ όρου ζωής) ίσως είναι εκείνο που προστατεύει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ακόμη και σήμερα, οι άστεγοι της Αθήνας δεν είναι στοιχείο διακριτό όσο στο Λονδίνο, την Ρώμη, ή το Παρίσι... Οι νεόπτωχοι πολλαπλασιάστηκαν, οι άνεργοι επίσης, αλλά η εικόνα που παράγει η Λάρισα είναι εξοργιστική για τον ξένο που έρχεται με την αίσθηση πως πεινάμε...
