Πάλι κόκκινα αυγά

Από τη Βάνα Λαμπράκη

Κοιτώ τον ουρανό και τ’ ανθισμένα δέντρα και τα «φλογερά» άλογα του χρυσού άρματος του ήλιου κατά τον Πίνδαρο. Θεέ μου πόσα λευκορόζ πέταλα σηκώνονται να φτάσουν το στερέωμα κι ο αέρας παίζει μελωδίες στις χορδές των ανθοπετάλων. Κι οι πασχαλιές και οι γαρδένιες

μοσχοβολούν. Κι οι μαργαρίτες, κι οι τουλίπες και τα γαρύφαλλα πόσα χάδια θέλουν από τα σύννεφα που κατεβαίνουν να γεμίσουν όνειρα τον κόσμο και να κάνουν πολύχρωμη τη ζωή.
Ζωγραφίζω τη σκηνή ενός παραμυθιού. Κάθε εικόνα ζωής είναι ένα παραμύθι. Παίρνω τον χρωστήρα και πάω να ζωγραφίσω κι όλο ζωγραφίζω το όμορφο χαμόγελο του Αχιλλέα. Ζωγραφίζω και μια θάλασσα, που ξαφνικά απεικονίζονται μανιασμένα τα κύματα και όλο η σανίδα κρύβεται προς τον βυθό. Μετά για να σταματήσω τα δάκρυά μου ζωγραφίζω μια κιθάρα κι ο Αχιλλέας μου τραγουδά παίζοντας την κιθάρα του. Ύστερα ζωγραφίζω μια κόκκινη μηχανή. Τον βλέπω να την οδηγεί και χαίρομαι. Εικόνες ζωής, εικόνες παραμυθιού. Άλλωστε τα παραμύθια είναι σύντομες ιστορίες, όπως η ζωή μας.
Ζωή και προδοσίες. Ζωή και Όρη Ελαιών. Ζωή με άλλους Ιούδες. Ζωή και Σταυρώσεις. Η κακία είχε τη μορφή θεότητας στην αρχαία Ελλάδα. Και σήμερα παραμένει και μπαίνει σε γραφεία, σε σπίτια, παντού. Πλησιάζει συναδέλφους, συγγενείς, ξένους. Υπάρχουν άτομα σαν τον Ηρακλή της μυθολογίας μας, που την διώχνουν από τις ζωές τους γιατί την αναγνωρίζουν πίσω από τα πολύχρωμα πέπλα, που τα δικά της άτομα της φορούν για να κρύψουν το μαύρο της ψυχής.
Κοιτάζω τον ουρανό. Σχηματίζει η ματιά μου τη σιλουέτα του Αχιλλέα μου στο δρόμο, όπως ερχόταν με το καμπριολέ αυτοκίνητό του και τη δυνατή μουσική. Με παίρνουν τα δάκρυα. Ο κόσμος με κοιτάζει και εγώ ανάμεσα στα δάκρυά μου ακούω τον Αχιλλέα να με συμβουλεύει πως πρέπει ν΄ αντέξω.
-Ναι Αχιλλέα μου, απαντώ, θα προσπαθήσω.
Άλλωστε ήρθε κοντά μας ο Ιησούς ως «πάσχων δούλος» για να σώσει τον κόσμο με τη δύναμη και τη σοφία που έχει ο Σταυρός και η Ανάστασή Του. Θα γιορτάσουμε ξανά την απελευθέρωσή μας από την αμαρτία και τον θάνατο. Παίρνω στα χέρια μου ένα λευκό αυγό. Οι παλαιοί Χριστιανοί προσάρμοσαν το σύμβολο της Πίστεως με το κέλυφος, που αντιπροσωπεύει τον θνητό κόσμο. Και όταν το αυγό σπάσει, αυτό που είναι μέσα σημαίνει την αναγέννηση του ανθρώπου. Όπως η Σταύρωση έφερε την αιώνια ζωή.
Όταν η Μαρία η Μαγδαληνή κήρυσσε την Ανάσταση του Ιησού περιπλανιόταν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταφέροντας σε καλάθι αυγά, αφού το κέλυφος που σπάει έχει μέσα του την αναγέννηση. Καθώς η Μαρία η Μαγδαληνή περιπλανιόταν συναντήθηκε με τον Τιβέριο, τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα και του ανακοίνωσε την Ανάσταση του Ιησού. Τότε ο Τιβέριος είπε ότι θα πίστευε ότι ο Ιησούς αναστήθηκε αν τα αυγά στο καλάθι της Μαρίας της Μαγδαληνής γίνονταν κόκκινα. Έτσι κι έγινε.
Σκέφτομαι την ανθρώπινη πονηριά και κακουργία ακόμη και ενάντια στον Θεάνθρωπο, στον Μεσσία. Όμως στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση αξιώθηκε την ίδια σχέση ζωής με τον Θεό, που έχει ο Υιός με τον Πατέρα. «Συναποθνήσκοντες» οι άνθρωποι με τον Υιό.
Κόκκινα αυγά, επιτάφιος, κεριά αναμμένα, «αι γενεαί πάσαι…», «Χριστός Ανέστη». Γονατίζω κι ευχαριστώ το Θεό. Θα κοιτάζω και πάλι τα τόσα κεριά της Ανάστασης. Τα τόσα κεριά των εκκλησιών. Είναι οι ώρες που η ματιά μου φτιάχνει την όμορφη κορμοστασιά του Αχιλλέα. Ανοίγει την αγκαλιά του να με αγκαλιάσει. Πόσο έχω ανάγκη την αγκαλιά του.
«Σ΄ ευχαριστώ που είσαι παιδί μου», του λέω.