«Οραμα ζωής ή απαξία ντροπής;»

Από τον Αθανάσιο Στ. Φώτο, επί τιμής δικηγόρο

Στέκομαι προς στιγμή στην εξέδρα της νηφάλιας ουδετερότητας. Αναλογίζομαι αν αυτή η κόντρα ανάμεσα στη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση, στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης της Λάρισας για την ορθή και εύρυθμη λειτουργία του «Πάρκου των Ευχών» ήταν ενδεδειγμένη να γίνει, σε τέτοια ένταση και σε τόσο υψηλούς τόνους, που κάθε άλλο ευχάριστη ήταν για τον λαό της πόλης.

Δεν παραγνωρίζω, ούτε αποσιωπώ το γεγονός ότι το θέμα ήταν μείζονος σημασίας για τον λαό της πόλης και της περιοχής. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορώ να κατανοήσω την ένταση που καλλιεργήθηκε, θελητά ή αθέλητα, μέσα στους κόλπους του Συμβουλίου, ώστε να περάσει προς τα έξω μια εικόνα, που δεν ικανοποιούσε τις προσδοκίες και τους πόθους των δημοτών της πόλης και των περιχώρων, που θα επιθυμούσαν ένα πιο ήπιο κλίμα, που θα οδηγούσε σε μια απόφαση ευνοϊκή για όλους. Όλοι μας πρέπει να αξιοποιούμε συνειδητά τη συναγμένη σοφία μας και την πολύπλευρη τεχνολογική εμπειρία μας. Βελτιώνουμε ολοένα και περισσότερο τις υλικοτεχνικές συνθήκες της ζωής μας. Δίχως παθιασμένη εύνοια προς τη μια ή την άλλη πλευρά υποβάλλω κοινό πηγαίο ερώτημα: στους μαχητές που καυχώνται με λόγο θαυμαστικό, για την ευρύτητα του μυαλού τους και τα σύγχρονα προοδευτικά τους ανοίγματα, πάνω στη σωστή και ορθή λειτουργία του «Πάρκου των Ευχών». Και σε όσους αμύνονται και σκύβουν το σκυθρωπό πρόσωπό τους και με κόμπο λαλιάς προσπαθούν να ανατρέψουν τη βαριά κατηγορία, ότι παραμένουν σαν στρείδι κολλημένοι στην ατολμία και στην «καθυστέρηση». Και να τους πω, ευθέως, ποια ήταν η δική τους συμβουλή για την ορθή και ενδεδειγμένη λειτουργία του «Πάρκου των Ευχών»; Αυτές οι πολεμικές ρητορικές και οι ασταμάτητες δημοτικές συρράξεις, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν και το σώμα ενωμένο να προχωρήσει σε ότι πιο καλό μπορεί. Η πόλη διαθέτει απροσμέτρητη επιστημονική κα τεχνολογική εφευρετικότητα ώστε να μπορεί να εισχωρήσει στα μυστικά φιόρδ της απέραντης δημιουργίας και με την υλικοτεχνική της προσφορά να δημιουργήσει «ένα πάρκο ευχών» μοναδικό και αξεπέραστο που δεν θα διαθέτει καμία άλλη πόλη. Ένα πάρκο που όσοι θα το βλέπουν θα το θαυμάζουν και θα υμνούν, θα το σέβονται και θα το καμαρώνουν και θα το έχουν καθρέπτη μέσα στην ψυχή και την ύπαρξη τους. Στις συνειδήσεις και στην οργάνωση της ζωής των. Όλοι οδεύουμε σε κοινές διαδρομές με συμμάχους, με συμβούλους και με βοηθούς. Τους επιστήμονες και τους τεχνολόγους. Τους άριστους απ’ αυτούς οφείλει να αναζητήσει η δημοτική αρχή και να τους αναθέσει το σπουδαίο έργο της δημιουργίας του «Πάρκου των Ευχών». Να μη φεισθεί κόπων και μόχθων, ούτε οικονομικών δυσκολιών. Όλοι μας αξιοποιούμε και θέλουμε ο καθένας μας με τον τρόπο του και τις ευχέρειες που κάθε φορά του προσφέρονται και την επιστημονική γνώση και τις κατασκευές της εκλεπτυσμένης τεχνολογίας, να ανεβούμε τα σκαλοπάτια του απείρου υλικού κάλλους, όσο πιο ψηλά μπορούμε. Αυτό να πράξει η Δημοτική Αρχή στο θέμα του «Πάρκου των Ευχών» προκειμένου να γίνει αιτία χαράς και ευτυχίας, προόδου και πολιτισμού για τους κατοίκους της πόλης και της περιοχής, γιατί άλλως και ολόκληρης της χώρας. Έτσι θέλουμε και επιθυμούμε το «Πάρκο των Ευχών». Και έτσι πρέπει να γίνει. Ομοψυχία χρειάζεται. Ομόνοια και αγάπη. Θέληση και άδολη προσφορά. Ουσιαστική προσφορά. Με απόκτημα και θησαύρισμα την έκπληξη της πρωτιάς. Με λαχτάρα την προσέγγιση στον πιο ψηλό θρόνο. Με δίψα γνωριμίας στον περισσότερο κόσμο. Από τη στιγμή που όλοι μας θέλουμε και επιθυμούμε το «Πάρκο των Ευχών» να έχει την πρωτιά μέσα στην ψυχή μας, ας φροντίσουμε να το πράξουμε στην πράξη.
Θέλω η πόλη μας, στις πολιτιστικές της εκδηλώσεις να είναι πρωτοπόρος πρωταγωνίστρια, και όχι ουραγός, τελευταία. Να είναι καθαρή στον βαθμό που πρέπει. Σήμερα δεν είναι. Τα κτίρια, κρατικά, δημοτικά, διατηρητέα, να λάμπουν από καθαριότητα και όχι να προκαλούν τον οίκτο και την οργή του κόσμου για τις βρωμιές και τις ακαθαρσίες που φέρουν πάνω τους. Τα βέβηλα χέρια των παρανοϊκών, περιθωριακών, αντιεξουσιαστών που αλλοιώνουν τον σκοπό και την αποστολή τους. Είναι καιρός πλέον, οι τύποι αυτοί (γνωστοί στις αρχές) είτε με το καλό, είτε με τον νόμο, να συμμορφωθούν, ώστε να βρουν αυτά την πραγματική τους υπόσταση και την προτέρα ομορφιά και αίγλη τους. Τα ίδια ισχύουν για τα μνημεία και τα αγάλματα που είναι τοποθετημένα στις πλατείες και τα πάρκα της πόλης, που γεμίζουν από περιττώματα πουλιών και άλλες ακαθαρσίες, αποκρουστικές και αηδιαστικές για το κοινό. Ας μη ξεχνάμε ότι κάθε φυσιογνωμία που απεικονίζεται σε αυτά, φέρει πίσω της μια λαμπρή και ένδοξη ιστορία για τον τόπο μας. Ο σεβασμός μας, η τιμή μας και η δόξα γι’ αυτά είναι η ελάχιστη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε.
Ως προς το «σπίτι μου», για 42 χρόνια, το Δικαστικό Μέγαρο, στην Κεντρική πλατεία της πόλης, πιστεύω, πως σύντομα θα βρεθεί ένας άλλος Αθανάσιος Γκαγκάς, να εξωραΐσει και τις υπόλοιπες πλευρές του. Ο ναός της Θέμιδος, αξίζει μεγαλύτερης προστασίας, φροντίδας, αγάπης, εκτίμησης και τιμής από όλους μας. Τέλος το ποτάμι μας, ο καθρέπτης της πόλης, είναι καιρός να λειτουργήσει κατά τα πρότυπα των ποταμών των άλλων κρατών που διέρχεται μέσα από τις ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα η κατάστασή του μπορεί να χαρακτηριστεί (λίαν επιεικώς) απαράδεκτη. Κάποτε, επιτέλους, πρέπει να ονομαστούν χωρίς φόβο και πάθος τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα στον τόπο αυτό. Να σταματήσει η ψευδολογία που είναι διαφθορά και ηθική σύγχυση για τον λαό, να καταργηθεί η παραχάραξη της πραγματικότητας από την προπαγάνδα και τη δημοκοπία και να κάνουμε κάτι ώστε πρόσωπα και πράγματα να αποκτήσου την αληθινή τους όψη και διάσταση. Το Πάρκο των Ευχών είναι υπόθεση όλων των Λαρισαίων που αγαπούν ειλικρινά την πόλη και όχι το αντικείμενο πολιτικών διενέξεων. Ας το αντιληφθούν όλοι αυτό. Είναι καθήκον όλων μας να συμβάλλουμε στην επιτυχία του ο καθένας μας με τον τρόπο του. Τέτοια γενναιότητα θα χτυπήσει κατακέφαλα τον ατομισμό και θα συντείνει στην κατάργηση των ομαδοποιήσεων στην πολιτική και κοινωνική ζωή και στην απομάκρυνση όσων ασκούν μια σκληρή, απολυταρχική, φατριαστική και εγωπαθή βούληση που ζημιώνει τον τόπο.