στην παρέα... Η είδηση μού βγήκε στον υπολογιστή, μια από τις πολλές που πετάγονται ακάλεστες στην οθόνη και σε εκνευρίζουν, αλλά σε βάζουν και στον πειρασμό να τις ανοίξεις. Ε, εγώ την άνοιξα, καθότι ... επιρρεπής στους πειρασμούς και το κους-κους:
«Κώστας Πηλαδάκης και Ναυσικά Παναγιωτακοπούλου. Το καλοκαίρι ο γάμος τους στη Μύκονο». Και μην μου το παίξεις σε παρακαλώ «σοβαρός» και με ρωτήσεις σαν κανένας ...Κουκουές παλιάς κοπής, και τι μας κόφτει εμάς ρε μεγάλε, γιατί, πώς να στο πω, η ζωή θέλει και τα πιπεράτα της, δεν βγαίνει όλη μέρα αχ και βαχ, μιζέρια, γκρίζο και ξανά μιζέρια, κι όλοι μαζί στο συνδικάτο να ρίξουμε το σύστημα. Μπλιαχ...
Λοιπόν που λέτε, ο Κωστής, η Προεδράρα της καρδιάς μας, μαζί με τον Αλέξιο Κούγια (ε, ρε ΑΕΛάρα, τι γκλαμουράτες περσόνες σε διοίκησαν κάποτε ...), ο θρυλικός «Πήλα», ετοιμάζεται να παντρευτεί για τρίτη φορά, την τριακοστή τρίτη γυναίκα που θα πρέπει -λογικά- να αγάπησε στη ζωή του (κάπου εκεί υπολογίζω τις σχέσεις για τις οποίες μας έχει «ενημερώσει» κατά καιρούς ο κουτσομπολίστικος τύπος). Αχ, τι να σου κάμνει κι ο Κωστής... Φεύγουν τα χρόνια... Πενηνταπεντάρισε το αλάνι, κι άμα μεγαλώνει ο άντρας, εκτός από μπυροκοίλια, συχνουρία και ρυτίδες, αποκτά άγχη και υπαρξιακές αγωνίες. Απλά κάποιοι τις περνάνε στον ώμο μιας ...Ναυσικάς (29χρονο μοντέλο, ύψους 1,76,«πόδια ατελείωτα» και πολυσυζητημένη παίκτρια του Survivor, όπως μου τη σύστησε ο θείος Γκούγκλης) και κάποιοι άλλοι με μια Γιούλα, με μια Λίτσα ή μια Κική που ήταν κάποτε ωραία και μοιραία (δηλαδή ... έτσι την έβλεπαν) και η οποία έγινε ήδη ... μιρλαία, γκρίνια, γκρίνια κι άγιος ο Θεός και τους κυνηγάει από πίσω στην κουζίνα, μην και γεμίσουν τον πάγκο με ψίχουλα...
Αι σιχτίρ πια! Κάποιοι την περνάνε μπέικα και μεραγκλαντάν μες της Μυκόνου τα κοσμικά μπιτσόμπαρα και τις πολυτελείς τους καμπάνες, τους κυνηγάνε σε κάθε τους βήμα οι παπαράτσι και γίνονται πρώτο θέμα στα «Ciao» και στα «Χάι» και κάποιοι άλλοι, μες το άγχος, ψάχνουν πώς να βρουν κανένα φτηνοδωμάτιο στην Κουτσουπιά και τον Αγιόκαμπο να ξεκαλοκαιριάσουν λίγες μέρες, ίσα – ίσα να κάνουν κάνα μπανάκι τα παιδιά. Κι εκεί, στην ψάθα, κάτω από μια ξεθωριασμένη ομπρέλα, χιλιορουφώντας τον τελειωμένο φρέντο εσπρέσσο στο πλαστικό, διαβάζουν πώς παντρεύονται και πώς γλεντάνε οι «Πήλα» αυτού του κόσμου στα «σωστά» τα μέρη, παρέα με Ρέμους, κι άλλους τέτοιους «κουμπάρους» ή φιλαράκια – που έχουν δηλώσει «γνωστοί Αθηναίοι επιχειρηματίες», διάβαζε τώρα εσύ τοκιστές σουλατσαδόρους να ’σαι μέσα.
Διότι, ναι, στην Ελλάδα, αλλά και παντού στον κόσμο εδώ που τα λέμε, επιχειρηματίας σημαίνει να παίζεις χοντρά με εκατομμύρια, που δεν είναι απαραίτητα δικά σου, αλλά είσαι, αυτό που έλεγε ο Κούγιας καλός «νταραβεριτζής». Ο «Πήλα» ας πούμε, χρωστάει -όπως γράφουν- από δω μέχρι την Κίνα, του κουρεύουν και χρέη 146 μύρια (για το ποσό επιφυλάσσομαι) και γίνεται πολιτικός σεισμός και δεν δείχνει να πολυσκάει... - έτσι λέω εγώ τουλάχιστον - για να ετοιμάζεται να παντρευτεί στη Μύκονο, όπου θα καεί το πελεκούδι σε πάρτι που θ’ αφήσει εποχή κι όπου θα πάει όλος ο καλός κόσμος. Κι εσύ φουκαρά μου χρωστάς δόση 146 ευρώ ΕΝΦΙΑ στην Εφορία και είσαι μες την κατάθλιψη που δεν φτάνει ο μισθός να τον καλύψεις. (ακούγεται ήχος πένθιμος μπουζουκιού).
Μην με ζαλίσεις σε παρακαλώ... Μην μου λες τώρα ότι προβάλλω ως πρότυπο τους «επιχειρηματίες» όλης της χώρας, αν το πιστεύεις απλά δεν με κατάλαβες. Αλλά με εντυπωσιάζει -μπορεί και να ζηλεύω δηλαδή- πώς γίνεται το παιδί μιας μεσαίας αθηναϊκής οικογένειας να είναι κιόλας στα 28 του μεγαλομαγαζάτορας, μέτοχος αεροπορικών εταιρειών, να βραβεύεται σαν ο καλύτερος νέος επιχειρηματίας της χώρας, να γίνεται ιδιοκτήτης τριών Καζίνο, να ανακατεύεται χοντρά στο ποδόσφαιρο, να αποκτά ομάδα, να φτιάχνει ένα από τα καλύτερα γήπεδα της χώρας, να είναι ο κολλητός του τότε Νο1 τραπεζίτη της χώρας (Βγενόπουλος), να πτωχεύει και να ξανασηκώνεται με μπίζνες στην Αφρική και στο μεταξύ, να έχει κάνει και δύο γάμους, τρία παιδιά, πολύκροτα διαζύγια, πολύκροτες σχέσεις με τις ωραιότερες γυναίκες, ...και ...και ...και... Πόσες ζωές έζησες ρε Πηλαδάκη; Ρε παιδιά, εμείς τι κάνουμε λάθος;
Να μην πολυλογώ, κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά πως σ’ αυτήν την «Οδύσσεια» που λέγεται ζωή υπάρχουν δύο κατηγορίες ανδρών. Είναι από τη μία ο Οδυσσέας που θαλασσοδέρνεται και ψάχνει μέχρι τέλους να βρει ντε και καλά την Ιθάκη και τη γυναικούλα του, την πιστή κυρά Πηνελόπη, να χορτάσει γκρίνια, πατάτες γιαχνί και ζεστό τραχανά. Κι από την άλλη, κι ο Οδυσσέας, που βρίσκει πότε μια Ναυσικά πότε μια ...Κίρκη, και δεν ξέρω γω πόσες άλλες σουρτούκες της ιστορίας δεν μας αποκάλυψε ο Όμηρος, κι εκεί, με τις αλανιάρες, την περνάει όπως «οι πασάδες στον ντουνιά», τουτέστιν «μ’ αργιλέδες, με τσιμπούκια μ’ αγκαλιές και με φιλιά...». Διότι, - έτσι δεν λέμε όλοι;- «η ζωή είναι μικρή» και -για να θυμηθώ και μια παροιμία «ώσπου να σκεφτεί ο γνωστικός, το περνάει το γεφύρι ο τρελός». Κι όπως εσύ φώναζες και αποθέωνες τον Πηλαδάκη στις κερκίδες όταν σου έφτιαχνε το γήπεδο (που το νόμιζες της ΑΕΛ, αλλά ...δεν) «είναι τρελόοοος – είναι τρελόοοος- είναι τρελόοοος ο Πρόεδροοοος». Μετά, κατάλαβες. Και τον έβριζες. Αλλά εκείνος ήταν κιόλας στην άλλη πλευρά του γεφυριού. Κι άντε γεια!
Θα μου πεις τώρα, ποιο πρότυπο άνδρα θα ήθελες να είσαι... Αλλά νομίζω το σωστό ερώτημα είναι ποιο πρότυπο άνδρα θα μπορούσες να είσαι και τι αντέχεις σ’ αυτήν τη ζωή. Δεν μπορεί ο καθένας να είναι Πηλαδάκης. Τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιοι παράτολμοι χαρακτήρες -και μάλιστα με πρόσωπο αγγελικό, που σού θυμίζουν χαμογελαστό ναυτοπρόσκοπο που μόλις έχει κάνει την καλή του πράξη κι όχι ...καζινάρχη, είναι άλλη κοπή. Η ζωή και η «ντόλτσε βίτα» θέλει θράσος και ψυχρό αίμα και μεις δεν το’ χουμε... Εμείς, τα αγχωμένα καθημερινά ανθρωπάκια καθισμένοι στην Κουτσουπιά θα φιλοσοφούμε τη ζωή, όπως κάμνουν όλοι οι καλόβολοι μικροαστούληδες στη δεκαπενθήμερη άδειά τους, ζώντας την άλλη ζωή μέσα από τις ζωές των «Πήλα» αυτού του κόσμου ...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
