Του Αποστ. Β. Ρούντου – Εκπαιδευτικού
«Τα παιδιά είναι το καμάρι του σήμερα,
η ελπίδα του αύριο,
η νοσταλγία του χθες».
(Ευαγγ. Παπανούτσου)
Οκτώβριος και τα μαθήματα – ειδικά στα δημοτικά αλλά και στη δευτεροβάθμια άρχισαν για καλά, ενώ οι μαθητές «έπεσαν στα βαθιά», αφού άρχισε ο «γολγοθάς», των ατέλειωτων μαθημάτων, στα δε πιο πολλά Ελληνικά νοικοκυριά καθημερινά βλέπουμε να εκτυλίσσονται «μάχες ομηρικές» εξαιτίας του μεγάλου άγχους των γονέων να «βοηθήσουν» περισσότερο τους «κανακάρηδες», χωρίς να νιώθουν ότι έτσι άθελά τους το «παίζουν δάσκαλοι».
Έτσι οι συμβουλές των γονέων του τύπου:
«Διάβασε να είσαι πρώτος στην τάξη».
«Φέτος πρέπει να αριστεύσεις».
«Δεν θα παίξεις με τους φίλους σου».
«Δεν θα κοιμηθείς αν δεν μας πεις πρώτα τα μαθήματά σου».
Όμως η πραγματικότητα πρέπει να είναι τελείως διαφορετική για τους γονείς, οι οποίοι υποκινούμενοι από την αβεβαιότητα πως δεν θα τα πηγαίνει καλά το παιδί του στο σχολείο και θα τους ντροπιάσουν.
ΛΑΘΗ μεγάλα των γονέων - τονίζουν οι ειδικοί ψυχολόγοι και παιδαγωγοί - που μάλλον οφείλονται στην δική τους ανασφάλεια, παραλείψεις, ακόμα και αποτυχίες που είχαν στη ζωή τους οι γονείς και θέλουν τώρα να τις καλύψουν με τα παιδιά τους. Όμως ο μεγάλος παιδαγωγός και υπουργός νεολαίας της Βραζιλίας, Πάουλο Φρέιερ, τονίζει:
«Αφήστε τα παιδιά σας κι ας αποτύχουν,
γιατί έτσι μόνο θα επιτύχουν στη ζωή».
Άλλη επισήμανση λάθους των γονέων, είναι αυτό που αφορά στα διαγωνίσματα και στις εξετάσεις των μαθητών. Γι’ αυτό οι γονείς να μην αγχώνουν τα παιδιά τους σαν να δίνουν αυτοί εξετάσεις.! Να τ’ αφήνουν ήσυχα, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να τα ενθαρρύνουν και γενικά τα παιδιά πρέπει ν’ αυτενεργούν.
«Γονείς, μην κάνετε, ποτέ για τα παιδιά σας κάτι, που όμως
μπορούν να το φτιάξουν μόνα τους»(Άντλερ)
Οι γονείς πάλι καλούνται να συμμορφωθούν προς τα νέα δεδομένα της εκπαίδευσης, τις όλες δυσκολίες που βιώνουν τα παιδιά τους, να έχουν μεγάλη υπομονή και να δίνουν αρκετό χρόνο (και οι εκπαιδευτικοί) στα παιδιά να προσαρμοστούν στα σχολικά καθήκοντα.
Οι γονείς οφείλουν να είναι ψύχραιμοι στις διάφορες παραβατικές αντιδράσεις των παιδιών τους, όπως επιθετικότητα, υπερκινητικότητα, ακόμα δε και στην άρνηση του παιδιού τους να πάει στο σχολείο. Είναι μάλλον σημάδια που αποδίδονται στην αλλαγή περιβάλλοντος (ειδικά στους πρωτοετείς), που εδώ συνιστάται η παρέμβαση – εκτός του δασκάλου – από τον ειδικό σύμβουλο και ψυχολόγο.
Να δείχνουν ενδιαφέρον - (από κοινού οι γονείς) - και να μην παρεμβαίνουν αυθαίρετα στις καθημερινές σχολικές εργασίες των παιδιών τους; γιατί έτσι δημιουργούν σύγχυση και γίνονται φορτικοί και αποδιοργανώνουν τη δουλειά των μαθητών.
Να μην ξεχνάνε – οι γονείς – πως το παιδί τους δεν πηγαίνει αποκλειστικά στο σχολείο, «για να ξεπεράσει τους συμμαθητές του και να είναι πρώτος μαθητής, αλλά πηγαίνει για να μάθει πώς να μαθαίνει μόνο του». (Θ. Γέρου)
Δεν πρέπει να διορθώνουν ποτέ τα λάθη των γραπτών των παιδιών τους οι γονείς, γιατί η διόρθωση των λαθών στο σπίτι είναι σαν να υποκαθιστά τη δουλειά του δασκάλου στο σχολείο, έτσι δημιουργεί διλήμματα και ανασφάλεια στα παιδιά, που νομίζουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν από μόνοι τους και περιμένουν τη βοήθεια των γονέων. Όχι μάθηση επιβαλλόμενη και μάθηση με το «ζόρι». Γιατί όπως αποφαίνεται η λαϊκή σοφία: «Μπορούμε να οδηγήσουμε ένα ζώο στην πηγή να το ποτίσουμε, αλλά δεν μπορούμε και να το επιβάλλουμε να πιει (με το ζόρι αν δεν διψάει). Ή και πάλι μπορούμε να βάλουμε ένα μικρό παιδί να μας βοηθήσει καθαρίζοντας τα τζάμια, όμως δεν μπορούμε να το βάλουμε και να τα τρίψει, γιατί θα τα σπάσει! Και όπως δε τονίζεται από Κινέζικη παροιμία: «Όταν θέλεις να χορτάσεις ένα πεινασμένο παιδί (μαθητή), τότε δώστου ένα ψάρι. Αν όμως θέλεις να το χορτάσεις για όλη του τη ζωή, τότε μάθε το πώς να ψαρεύει μόνο του».
Οι γονείς πάλι ν’ αποτελούν μια οικογένεια συντροφική, συμμετοχική, και όχι «γυάλινος πύργος». Μια οικογένεια που όλα τα μέλη να λειτουργούν σαν «συγκοινωνούντα δοχεία» και όχι οικογένεια «ψυγείο» και οικογένεια «τραμπάλα», οικογένεια «ανεμόμυλος», αλλά «ζεστή» οικογένεια. (Ρόζα Ιμβριώτη)
Άλλο σημαντικό είναι να δίνεται (ειδικά στα μικρότερα παιδιά), αρκετό χρόνο για παιχνίδι. Γιατί «δουλειά» του παιδιού (από το ρήμα παίζω) είναι το παιχνίδι, που του είναι τόσο απαραίτητο στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη, όσο η διατροφή του και ο ύπνος του.
Τέλος δεν γεννάται η αμφιβολία πως όλα τα παραπάνω έχουν σαν υπόβαθρο, την αγάπη για τα παιδιά μας και από τα παιδιά μας. Αγάπη και όχι αδυναμία στα παιδιά. Γιατί όπως τονίζει ο μεγάλος παιδαγωγός της αγάπης ο Πεσταλότσι: «Να το χωνέψουν καλά οι γονείς, πως το παιδί τους δεν είναι κανένα αντικείμενο να το αντιμετωπίζουν όπως τους καπνίσει! Γιατί δεν φτάνει ν’ αγαπάνε οι γονείς τα παιδιά τους, αλλά σκοπός είναι κι εκείνα να αγαπάνε τους γονείς τους και πόσο πρέπει να τ’ αγαπάνε και όχι απεριόριστη λατρεία, γιατί τότε καταντά αδυναμία και βλάπτει στη σωστή διαπαιδαγώγηση».
