Μια άλλη... μάσκα

Γράφει η Καλλίτσα
Γκουράβα-Δικτά,
συγγραφέας

Τη λέξη μάσκα αν την εξετάσουμε απλά, επιφανειακά, αν τη δούμε εξωτερικά, επιπόλαια, σημαίνει ένα μπογιατισμένο χαρτί σε σχήμα προσώπου με αλλόκοτη φυσιογνωμία, που στο αντίκρισμά της, δεν μπορούμε παρά να γελάσουμε. Αν την εξετάσουμε όμως πιο βαθιά, σημαίνει ψέμα, υποκρισία κι απάτη. Όχι βέβαια η μάσκα... του κορονοϊού.

Ασφαλώς τώρα δεν θα γελάσουμε σ’ αυτήν τη διαπίστωση, αλλά θ’ ανατριχιάσουμε στη σκέψη πως κάθε μέρα πλάι μας, μπροστά μας, πίσω μας κινούνται άνθρωποι με λογής - λογής μάσκες. Δυστυχώς όλοι φοράμε μια μάσκα, που τη διαλέξαμε από τότε που καταλάβαμε καλά τον κόσμο, τέτοια που να μας πάει, γιατί ξέρουμε πως μ’ αυτή θα περάσουμε όλη μας τη ζωή.
“Ζωή!”. Μοιάζει αλήθεια με αποκριάτικη χοροεσπερίδα. Φώτα, σερπαντίνες, κομφετί, προσωπεία διάφορα, χαρούμενα, γελαστά, κατσούφικα, γελοία, μελαγχολικά, αστεία. Κι όταν τελειώσει αυτή η χοροεσπερίδα, τότε τα πετάμε και ξαλαφρώνουμε. Στο... μεγάλο μας ταξίδι, είμαστε ξεσκέπαστοι, σχέτοι...
Μέσα στις αίθουσες αυτού του μεγάλου αποκριάτικου χορού, συναντάμε πολύ σπάνια κανέναν άνθρωπο χωρίς... μάσκα. Αυτοί οι σπάνιοι άνθρωποι, αντί να θαυμάζονται, να χειροκροτούνται, αντί να τυχαίνουν μεγάλης εκτίμησης, δυστυχώς γελοιοποιούνται. Τους προσπερνάμε, τους αγνοούμε, δεν υπάρχουν για μας. Στη γλώσσα μας λέγονται «αγαθοί, μπουνταλάδες». Και άλλα.
Ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, οι έξυπνοι, μπογιατίζουν και φρεσκάρουν κάθε μέρα το προσωπείο τους, μην τύχει και ξεφτίσει και φανεί η ασχήμια! Τι γελοίοι που είμαστε αλήθεια, τι ψεύτες και υποκριτές!
Πολλές φορές δεν νιώθουμε καν αγάπη, δυστυχώς, το παραμικρό ενδιαφέρον για κάποιους ανθρώπους κι όμως τους αποκαλούμε φίλους και μάλιστα πολύ αγαπητούς...
Είναι και οι άλλοι, εκείνοι που πραγματικά αγαπάμε και που θα θέλαμε πολύ να τους συναναστραφούμε. Δεν το κάνουμε όμως, γιατί δεν μας ταιριάζουν... δεν είναι του επιπέδου μας.
Τι χονδροκομμένες βλακείες φαίνονται, αν σταθείς ψηλότερα και προσπαθήσεις να δεις καλύτερα! Πόσο ωραία θα ήταν, πόσο πιο άνετα θα αισθανόμασταν, αν όλοι πετούσαμε απ’ το πρόσωπό μας αυτήν τη μάσκα.
Δεν θα κουραζόμασταν καταβάλλοντας προσπάθειες να κρύψουμε αυτό που είμαστε και να παρουσιάσουμε, αυτό που δεν είμαστε.
«Εγώ προσαρμόζομαι σε οποιοδήποτε περιβάλλον» λένε μερικοί. Στην πραγματικότητα θέλουν να πούνε πως έχουν διάφορες μάσκες και τις χρησιμοποιούν ανάλογα με το περιβάλλον που θα βρεθούν.
Λέμε συχνά. «Αυτός είναι τέλειος άνθρωπος». Μα υπάρχει, «ο τέλειος»; Μονάχα ο Χριστός ήταν τέλειος. Όσο κι αν ψάξεις δεν θα τον βρεις. Τέλεια είναι η μάσκα που φοράει. Και ακριβώς γι’ αυτό δεν προσπαθούμε να πλησιάσουμε την τελειότητα, γιατί υπάρχουν αυτές και κρυβόμαστε πίσω τους.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, κόπος, προσπάθεια για να τελειοποιήσουμε τον εαυτό μας. Ενώ για να... γυαλίσουμε τη μάσκα, δεν μας παίρνει πολύ χρόνο.
Είμαστε πολύ αστείοι αλήθεια, όταν φυλαγόμαστε και προσέχουμε μη μας γλιστρήσει μπροστά στα μάτια των άλλων, των ομοίων μας. Παρόλη όμως την προσπάθεια, αυτό γίνεται καμιά φορά και τότε λέμε...
«Βρέθηκα μπροστά σ’ έναν άλλο άνθρωπο! Τόσα χρόνια φίλος μου και δεν είχα καταλάβει!». Μα τι να καταλάβεις καημένε... Και συ, και γω, κι ο διπλανός μας... Είναι αδιαπέραστο το προσωπείο, συμπαγές και χονδρό το υλικό του. Εφαρμόζει τέλεια στον καθένα μας. Μόνο το βράδυ, όταν τελειώσει το θέατρο της ημέρας, κρεμάμε τη μάσκα μας μαζί με το κοστούμι μας, για να τη φορέσουμε την άλλη μέρα και να συνεχίσουμε την παράσταση, σαν τέλειοι θεατρίνοι.
Ας πετάξουμε τη... μάσκα συνάνθρωποι κι ας ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας να πλημμυρίσει από φως και αγάπη.
Ας αγαπήσουμε τον καθένα γι’ αυτό που είναι και τότε, ίσως, πλησιάσουμε την τελειότητα.