Ο σεισμός στην Τουρκία, η αλληλεγγύη και η εξουσία

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Μέχρι την ημέρα της εκδήλωσης του καταστροφικότατου και φονικότατου σεισμού στη γειτονική μας χώρα η τουρκική ηγεσία κουνούσε το δάχτυλο της απειλής κατά της χώρας μας. Μη διστάζοντας να εκστομίζει και φοβέρες του τύπου: «Θα έρθουμε μια νύχτα...» σαν τον κλέφτη δηλαδή, ν’ αρπάξουν τα νησιά μας. Κι’ αυτό δεν αποτελεί τον πυρήνα μόνον της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος, αλλά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της χώρας αυτής. Να θεωρεί δίκιο του ότι αυτό γουστάρει, αμφισβητώντας ελληνικά νησιά και κάνοντας ακόμα λόγο για αναθεώρηση διεθνών συνθηκών καθορισμού συνόρων...
Όμως, ξαφνικά μια νύχτα ο φοβερότατος σεισμός στην Τουρκία γέννησε μια άλλη δύναμη, που αμέσως στάθηκε απέναντι στις ανυπολόγιστες καταστροφές και τα ανθρώπινα θύματα. Και αυτή δεν ήταν άλλη απ’ τη δύναμη της ελληνικής αλληλεγγύης, η οποία χάλασε τα δολερά σχέδια του Τούρκου προέδρου. Αυτά που καλλιεργούσαν την πολεμοχαρή στάση του απέναντι στον φιλειρηνικό λαό μας. Μια λεκτική του μίσους και της πρόκλησης, δυναμένη να οδηγήσει ακόμη και σε πόλεμο.

Η αθάνατη ελληνική ψυχή, η προικισμένη με μύριες αρετές, παραμέρισε τις απαξίες του υποπολιτισμού και υπάκουσε στην αξία της αλληλεγγύης, αναλαμβάνοντας αμέσως σωστική δράση υπέρ του χειμαζόμενου τουρκικού λαού. Και εκεί που μέχρι πρότινος καλλιεργούνταν το μίσος και η έχθρα γεννήθηκε ένας άλλος κόσμος. Ο κόσμος της αλληλεγγύης. Ο φορέας της αγάπης που υπερβαίνει σύνορα, χρώμα, θρησκεία, πολιτισμό... Αξίες τις οποίες υπηρετούσαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία η ελληνική ΕΜΑΚ και οι εθελοντικές οργανώσεις διάσωσης, που έκαναν τον πόνο του χτυπημένου τουρκικού λαού και δικό τους πόνο. Οι Έλληνες μαχητές της ελπίδας πολεμούσαν γενναία προς έναν και μόνον σκοπό, της διάσωσης ανθρώπινων ζωών. Τους βλέπαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες πόσο χαίρονταν και αγκαλιάζονταν κάθε φορά, που το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Κι αυτό το έκαναν με την ίδια αγάπη και ζήλο, όπως θα το έπρατταν και στην πατρίδα τους. Και το άξιον θαυμασμού είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι ο Πρόεδρος της χώρας αυτής, μέχρι πρότινος, απειλούσε με την πολεμική του φρασεολογία την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας μας. Αυτό, γιατί δεν μας χωρίζει τίποτα με τον φίλο τουρκικό λαό. Απεναντίας, μας ενώνουν πολλά και κυρίως ο πόθος για μια καλή γειτονία και μόνιμη ειρήνη στην περιοχή.
Την παραπάνω κοινή επιθυμία εκφράζουν και τα λόγια του Τούρκου υπουργού των Εξωτερικών, κατά την επίσκεψη του Έλληνα ομολόγου του στις πληγείσες περιοχές, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τους σεισμούς για να λύσουμε τα προβλήματά μας ειρηνικά, αλλά αυτό να το εδραιώσουμε.
Τα παραπάνω λόγια θα έχουν τη σημασία τους, όταν αποκτήσουν μόνιμη πρακτική. Γιατί οι αξίες που προείπαμε είναι οι μόνες ικανές να εγγυηθούν την ευημερία και την πρόοδο των λαών. Κι αυτές προϋποθέτουν, ως μέσον επίλυσης των προβλημάτων, τον γόνιμο διάλογο μέσα στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας. Έτσι, θα χαροποιήσουμε και θα ευτυχήσουμε τον κόσμο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα σβήσουμε τα όνειρα του μεγαλοϊδεατισμού και τις αναβιώσεις περιόδων που αμαύρωσαν την ιστορία και τον πολιτισμό της ανθρωπότητας.
Έχω τη γνώμη ότι οι πόλεμοι, οι σεισμοί και η αλληλεγγύη των λαών μπορούν να αποτελέσουν ένα σπουδαίο μάθημα φρονηματισμού και παιδείας όλων εκείνων που επιδιώκουν ν’ αλλάξουν σύνορα και να γίνουν δημιουργοί πολεμικών συρράξεων... Εποπτικά μέσα αποφυγής αυτών μπορούν να αποτελέσουν η εικόνα φρίκης του πολέμου στην Ουκρανία και των σεισμικών καταστροφών και των θυμάτων στη γειτονική μας χώρα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε της Τουρκίας κατοχυρώστε συνταγματικά και προγραμματικά, ως αρχή επίλυσης των διακρατικών διαφορών, τον διάλογο, τον βασιζόμενο στη διεθνή νομιμότητα και αποφύγετε τις πρακτικές εκείνες που μόνον τον πόνο, το δάκρυ και την κατάρα φέρνουν.