Την 1η Οκτωβρίου του 1943, ο Κολοκοτρώνης πάντρεψε τον τρίτο του γιο Κωνσταντίνο, γνωστό και ως Κολίνο, (προσωνυμία που του την κληροδότησαν κάποιοι αριστοκρατικοί κύκλοι της Ζακύνθου, που μιλούσαν ιταλικά και προέρχεται από την συγκοπή της ιταλικής λέξης πικολίνο-μικρός) με την εγγονή του Ιωάννη Καρατζά, ηγέτη της Βλαχίας. Ο γάμος αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα της Αθήνας, την εποχή εκείνη. Καλεσμένοι ήταν όλοι οι επίσημοι, αλλά και εκπρόσωποι των ξένων πρεσβειών. Ο Κολοκοτρώνης ήταν ευδιάθετος και διασκέδαζε με την καρδιά του. Το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου, παρέστη σε έναν χορό του παλατιού του Όθωνα και ήταν τόσο χαρούμενος, που λέγεται ότι ζήτησε στους μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς. Χαρούμενος ο Γέρος του Μοριά χόρευε με τις Κυρίες των Τιμών του Παλατιού. Όταν ο Αναγνώστης Δεληγιάννης του είπε ότι σαν να ήπιε λίγο παραπάνω, ο Κολοκοτρώνης απάντησε ότι ήθελε να γλεντήσει τις τελευταίες του στιγμές.
Επέστρεψε στο σπίτι του, όπου ζούσε με τον γιο του Ιωάννη (Γενναίο) (στη σημερινή οδό Κολοκοτρώνη, στο κέντρο της Αθήνας) γύρω στις 12 μ. Στις 3 τα ξημερώματα, οι οικείοι του διαπίστωσαν ότι δεν ήταν καλά και έσπευσαν να καλέσουν τους γιατρούς Γλαράκη, Ρέζερ και Οικονόμου, οι οποίοι δυστυχώς δεν κατόρθωσαν να τον επαναφέρουν από εγκεφαλική συμφόρηση. Αμέσως ειδοποιήθηκαν οι πλησιέστεροι συγγενείς και οι συμπολεμιστές του. Οι Αθηναίοι, στο άκουσμα της πληροφορίας για την κακή κατάσταση της υγείας του Γέρου του Μοριά, έσπευδαν στο σπίτι του να μάθουν περαιτέρω πληροφορίες. Τόσο μεγάλη και έκδηλη ήταν η ανησυχία τους.
Η καρδιά του ανθρώπου, που με τη σοφία και τον στρατηγικό του νου, θεμελίωσε την Ελληνική Επανάσταση στον Μοριά με την Άλωση της Τριπολιτσάς και την καταστροφή του Δράμαλη, και που παρά τους δύο εμφυλίους, κατόρθωσε να κρατήσει ζωντανό τον αγώνα επί 8 έτη, σταμάτησε να κτυπά στις 11 π.μ. της 4ης Φεβρουαρίου 1943. Η Κυβέρνηση κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος. Την ημέρα της κηδείας του, ο θρυλικός Γέρος του Μοριά, έβγαινε για τελευταία φορά από το σπίτι του μέσα στο φέρετρο, φορώντας τη στολή του Στρατηγού και τα τσαρούχια, ζωσμένος τα άρματά του. Οι συμπολεμιστές του τοποθέτησαν κάτω από τα πόδια του μια τουρκική σημαία, για να συμβολίζει τον τρόπο που πάτησε την τουρκική σκλαβιά. Σύσσωμο το Υπουργικό Συμβούλιο, το Συμβούλιο της Επικρατείας και πλήθος κόσμου, απλού και ταπεινού, ακολούθησε την πομπή που οδήγησε τον εκλιπόντα στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης, διασχίζοντας την οδό Ερμού. Μαζί με τους υπόλοιπους, την πομπή ακολούθησε και ο πρόεδρος της ΦΕ Ανδρέας Μεταξάς και τα μέλη του Δ.Σ. Ήθελαν και εκείνοι να αποχαιρετήσουν τον μεγάλο Στρατηγό και άνθρωπο, ο οποίος βοήθησε με την προσωπικότητά του και το κύρος του την Εταιρεία, εγγράφοντας ως μέλη όχι μόνο τους γιους του, αλλά και όλους τους συναγωνιστές και φίλους του, ενισχύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων και των Ελληνίδων. Στον ναό τον αποχαιρετούσαν και οι συμπολεμιστές του, Γεώργιος Κουντουριώτης, Δημήτρης Πλαπούτας, Ρήγας Παλαμίδης, ο Μακρυγιάννης, όλα τα μέλη της ΦΕ, καθώς και ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, ακούγοντας όλοι μαζί τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Κωνσταντίνος Οικονόμου εξ Οικονόμων.
Τα οστά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη το 1930, έτος που το ελληνικό κράτος συμπλήρωσε 100 χρόνια ελεύθερης ζωής, μεταφέρθηκαν στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας στην Τρίπολη, σύμφωνα με απόφαση που πήρε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τη μεταφορά είχαν ζητήσει οι Αρκάδες. Τα οστά τα συνόδευε ο ίδιος ο Βενιζέλος, στην ιστορική πόλη. Εκεί, μετά από δοξολογία στον Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου τοποθετήθηκαν στο Ηρώο, στην πλατεία του Άρεως. Το 1971, στην ίδια πλατεία στήθηκε ανδριάντας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Από το 1993 έως και σήμερα, τα οστά του Γέρου του Μοριά βρίσκονται σε κρύπτη, στη βάση του μνημείου.
Εν κατακλείδι, το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου του 1943, η Ελλάδα ήταν σίγουρα φτωχότερη, διότι έχασε τον στρατιωτικό ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά χάρη σε αυτόν και τους συμπολεμιστές του, ήταν πλέον ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!
*Οι πληροφορίες του κειμένου έχουν αντληθεί από ιστορικές πηγές και από ιστορικό ντοκιμαντέρ, αναφερόμενο στη ζωή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Από τη Σοφία Μαλιώρα.
δασκάλα Αγγλικών
22ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας
