προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας.
Προβλέψεις που αντικειμενικά θεωρούνται πολύ σπουδαίες για την καθημερινότητα των πολιτών καθότι στο σύνολο σχεδόν των σπιτιών η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο είναι σχεδόν πάντα ενεργοποιημένο. Και ενώ στο ραδιόφωνο οι κανόνες της έκφρασης κόσμιου προφορικού λόγου τηρούνται σχεδόν ευλαβικά, στην τηλεόραση παρατηρείται κυρίως τώρα τελευταία ακριβώς το αντίθετο. Σε σήριαλ που επαναλαμβάνονται πολλές φορές την εβδομάδα οι αισχρολογίες πάνε σύννεφο, λες και σεναριογράφοι και σκηνοθέτες θεωρούν πως με τις βωμολοχίες που εκστομίζουν οι ηθοποιοί παράγουν τέχνη και πολιτισμό σε μικρούς και μεγάλους τηλεθεατές. Παραβλέπουν πως ο υβριστής ηθοποιός παρουσιάζει με την ύβρη αλαζονική συμπεριφορά προσβλητική για τους συνανθρώπους και πολλές φορές βίαιη, που μόνον ως πρότυπο δεν μπορεί να εκληφθεί. Παραβλέπουν οι εν λόγω κύριοι πως το μόνο που επιτυγχάνουν είναι το να κάνουν γονείς και παιδιά να νοιώθουν στο άκουσμά τους το λιγότερο άβολα ή ακόμα και ενοχικά. Κάποτε είχε ακουστεί το υπέροχο «ηθοποιός σημαίνει φως», πράγμα που με τις σημερινές συμπεριφορές των ηθοποιών παύει ασφαλώς να ισχύει. Αν στην ακόμη χειρότερη περίπτωση τέτοιες συμπεριφορές αποτελέσουν πρότυπο κυρίως για τα νέα παιδιά τότε οι κοινωνικές επιπτώσεις θα είναι πολύ σοβαρές. Συνεπώς η παρέμβαση του αρμόδιου οργάνου της πολιτείας του ΕΣΡ για την τήρηση των προβλεπόμενων από το Σύνταγμα κανόνων κρίνεται απαραίτητη για τη διόρθωση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης.
Ένα άλλο ακόμη δείγμα τηλεοπτικής απρέπειας που λαμβάνει χώρα σε καθημερινή βάση, είναι ο τρόπος που διεξάγονται οι συζητήσεις κυρίως μεταξύ πολιτικών παραγόντων και κυβερνητικών στελεχών. Λαμβανομένου υπόψη ότι ένας διάλογος μπορεί να κριθεί επιτυχής μόνον όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις κυριότερες των οποίων θεωρούνται, ο ομιλητής να είναι σαφής, ειλικρινής, σχετικός με το θέμα συζήτησης και ασφαλώς να επιτρέπεται στους συνομιλητές να προσλάβουν και να κατανοήσουν τα λεγόμενά του ομιλούντα. Απαραίτητη βεβαίως προϋπόθεση είναι ο διάλογος να διεξάγεται με τάξη. Αυτήν ακριβώς την τάξη του διαλόγου καθόρισε ο Πλούταρχος, αρχαίος Έλληνας ιστορικός, βιογράφος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος ο οποίος είπε πως όταν κάποιος λάβει τον λόγο όχι μόνο δεν διακόπτεται, αλλά αφού τελειώσει, του δίδεται και λίγος χρόνος επί πλέον μήπως θέλει να διορθώσει κάτι από αυτά που είπε.
Συμβαίνει αυτό στους τηλεοπτικούς διαλόγους; Ασφαλώς όχι. Τουναντίον οι συνομιλητές αλλά τις περισσότερες φορές και οι συντονιστές της συζήτησης, διακόπτουν συνεχώς τον ομιλητή παρεμβαίνοντας, είτε μιλώντας συγχρόνως μαζί του εμποδίζοντάς τον να γίνουν κατανοητά τα λεγόμενά του ή στην ακόμη χειρότερη περίπτωση φωνασκώντας και καλύπτοντας απόλυτα τη φωνή του. Το τραγικό αποτέλεσμα σε κάθε τέτοιο άναρχο τηλεοπτικό δημόσιο διάλογο, είναι ο τηλεθεατής να εκνευρίζεται, να μην έχει τις προσδοκώμενες από τους ομιλητές προσλαμβάνουσες αφενός, αλλά και αφετέρου και η επιδιωκόμενη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των συνομιλητών να μην επιτυγχάνεται.
Το χειρότερο όμως όλων είναι όταν ο τηλεθεατής διαπιστώνει πως οι συντονιστές της συζήτησης, ενεργώντας στα πλαίσια συγκεκριμένης επιδίωξης που συνήθως είναι η κυβερνητική υποστήριξη, διακόπτουν συνεχώς τον ομιλητή μη αφήνοντας τον να πει αυτό που θέλει. Διαπράττουν έτσι μία απαράδεκτη τηλεοπτική απρέπεια κινούμενοι μακράν από κάθε έννοια υπηρέτησης του πολίτη και την παροχή σε αυτόν αντικειμενικής ενημέρωσης. Έτσι η κάθε συζήτηση καταντάει ναυάγιο και οι πολίτες παραμένουν ανημέρωτοι.
Το μεγαλύτερο όμως παράδειγμα απρέπειας δόθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων στην προχθεσινή της συνεδρίαση, όταν μετά από συνεχείς ανταλλαγές ύβρεων και πεζοδρομιακού χαρακτήρα εκφράσεων μεταξύ βουλευτών, ο προεδρεύων αγανακτισμένος αναφώνησε. Μα δε ντρεπόμαστε; Βουλή είναι αυτή;
Εμείς να δει πόσο.
Θανάσης Μπρισίμης,
σμήναρχος ε.α.
