Κάτι ανάλογο συνέβη και με τις Δ.Α.Κ.Ε., που έκαναν την εμφάνισή τους μετά την καθιέρωση της απλής αναλογικής στο συνδικαλισμό το 1982.
Στη χώρα μας εφαρμόστηκε για μερικές δεκαετίες η ατομική αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών, αλλά καταργήθηκε με νόμο του 1982 απ’ την τότε κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αυτό συνέβη για λόγους ιδεολογικούς, κυρίως, αλλά και γιατί έπασχε στην εφαρμογή της λόγω της συμπεριφοράς των επιθεωρητών, της έλλειψης επιμόρφωσης, αλλά και της σύνδεσης αμοιβής παραγωγικότητας, αφού, όσοι ξεπερνούσαν τη βαθμολογική βάση αξιολόγησης, εξασφάλιζαν, νωρίτερα, νέο μισθολογικό κλιμάκιο και αύξηση μισθού. Έκτοτε, παρότι άσκησαν εξουσία, κατά καιρούς, κεντροδεξιές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις, δεν έγινε κατορθωτό να εφαρμοστεί ξανά η ατομική αξιολόγηση, είτε γιατί οι αντιδράσεις εκ μέρους της εκπαιδευτικής κοινότητας και της συνδικαλιστικής της ηγεσίας ήταν πολλές και το πολιτικό κόστος μεγάλο, είτε γιατί δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το μεταρρυθμιστικό τους έργο, όπως, π.χ. στην περίπτωση του συντοπίτη μας, του κ. Γ. Σουφλιά. Άλλωστε, και η φίλα προσκείμενη ηγεσία της Δ.Α.Κ.Ε. κάθε άλλο παρά στήριζε την όλη προσπάθεια, για να μην πω, ότι και την αντιστρατεύονταν με τον τρόπο της.
Αυτές τις μέρες, μάλιστα, είδαν το φως της δημοσιότητας στις στήλες της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣˮ δηλώσεις του προέδρου των Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και του προεδρεύοντα της Ε.Λ.Μ.Ε. Λάρισας, οι οποίες κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος και τάσσονταν κατά της αξιολόγησης των Εκπαιδευτικών, η οποία πήρε, πλέον, το πράσινο φως, για να ξεκινήσει. Και οι δυο τους αποτελούν στελέχη της Δ.Α.Κ.Ε., η οποία, σημειωτέον, συγκέντρωσε, ξανά, πολύ υψηλά ποσοστά στις τελευταίες εκλογές και στις δύο βαθμίδες, αλλά όχι την αυτοδυναμία, με αποτέλεσμα οι θέσεις τους να υπαγορεύονται από την πλειοψηφία των μελών των οργάνων, που συμμετέχουν. Θα ήταν, ωστόσο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακουσθεί, δημοσίως, και η προσωπική τους άποψη επί του θέματος και αν, για λόγους δεοντολογίας και όχι μόνο, αδυνατούν να το κάνουν, ας μιλήσουν οι παρατάξεις τους για λογαριασμό τους.
Είδαμε, επίσης, αυτές τις μέρες δημοσιευμένες στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» τις απαντήσεις σε επτά βασικές ερωτήσεις, που έχουν σχέση με τη διαδικασία, τα κριτήρια και τις συνέπειες της επιχειρούμενης αξιολόγησης. Διαβάζοντάς τες απόρησα, γιατί τέτοιο μένος εναντίον της εκ μέρους των δύο στελεχών και προς τί ένας νέος κύκλος διαλόγου. Άλλωστε, 41 χρόνια, τώρα, αυτό κάνουμε. Αυτήν τη φορά, όμως, έχουμε κάτι χειροπιαστό και η αξιολόγηση, που επιχειρείται, προβλέπεται, κατά τα γραφόμενα, να μην αιφνιδιάζει, αλλά ο αξιολογητής ειδικότητας να καθορίζει μαζί με τον αξιολογούμενο την ημέρα και την ώρα αξιολόγησής του, το αποτέλεσμά της να αποτελεί τη συνισταμένη της κρίσης τριών αξιολογητών, να μη γίνεται σύνδεση αμοιβής με την παραγωγικότητα, αλλά να αξιοποιείται το αποτέλεσμα ως μοριοδοτούμενο κριτήριο για την επιλογή σε θέσεις ευθύνης. Επιπλέον, επειδή ο στόχος της είναι, κυρίως, διαμορφωτικός και όχι τιμωρητικός, προβλέπεται σε περίπτωση μη ικανοποιητικής βαθμολογίας να παρακολουθεί ο αξιολογηθείς υποχρεωτική επιμόρφωση.
Επειδή, λοιπόν, είδαν πολλά τα μάτια μου, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου, είτε ως διδακτικό προσωπικό, είτε από θέσεις ευθύνης ως Διευθυντής Γυμνασίων και Λυκείων, είτε ως συνδικαλιστής και ιδρυτικό μέλος της Δ.Α.Κ.Ε. (ΑΔΕ.Σ.ΠΑ. στο ξεκίνημά της). Επειδή το κτίσιμο σχολείων και η πρωινή βάρδια, καθώς και οι μέχρι τώρα τρόποι αξιολόγησης δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Παρότι, επίσης, το δημόσιο σχολείο λειτουργεί αποτελεσματικά χάρις στην υπευθυνότητα και αξιοσύνη της πλειοψηφίας των Εκπαιδευτικών, αλλά υπάρχουν, δυστυχώς, και εκπαιδευτικοί με αδυναμίες, τις οποίες ορισμένοι κουβαλάνε απ’ τις παραγωγικές σχολές, οπότε χωλαίνουν και, γι’ αυτό, χρειάζονται επιμόρφωση. Για όλους αυτούς και άλλους λόγους εκτιμώ, ότι ο τρόπος αξιολόγησης, που βρίσκεται στα σκαριά, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Θα ήταν ευχής έργο, μάλιστα, η αξιολόγηση αυτή να συνοδεύονταν από μία γενναία αύξηση μισθών, μια που οι εκπαιδευτικοί έπεσαν και αυτοί θύματα των μνημονίων, ενώ με το ενιαίο μισθολόγιο του 1985, που ισχύει μέχρι σήμερα, οι καθηγητές, ειδικότερα, αδικήθηκαν πολύ, κυρίως, γιατί δεν εξισώθηκαν, τότε, με τους κλάδους ίσης αφετηρίας. Μακάρι, γι’ αυτό, μια γενναία αύξηση μέσω νέου μισθολογίου να δοθεί, προσεχώς.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
