Εξαιρετικά σημαντική πολιτειακή διαδικασία οι εκλογές, που δυστυχώς αντιμετωπίζεται ακόμη με προχειρότητα, τόσο όσον αφορά το διακύβευμα των αναμετρήσεων και την ποιότητα πολιτικού διαλόγου, όσο και την τελική επιλογή των υποψηφίων. Επιλογές που πάντα με φωτεινές εξαιρέσεις, είναι βιαστικές και πρόχειρες, καθώς αυτό που ενδιαφέρει τα κομματικά επιτελεία δεν είναι να ανέβει το επίπεδο της απαξιωμένης πολιτικής στη χώρα μας, αλλά να συμπληρωθεί όπως και να έχει το ψηφοδέλτιο.
Η αξιολόγηση των ανθρώπων, που επιθυμούν την ενασχόληση με τα κοινά, επιβάλλεται να γίνεται από τους ίδιους τους κομματικούς σχηματισμούς, με αυστηρά κριτήρια ικανότητας, επαγγελματικής πορείας και στάσης ζωής, ασχέτως αν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα γίνεται περισσότερο με κριτήρια «Life Style». Διάβαζα πρόσφατα ένα δημοσίευμα έγκριτου site, που ανέφερε ότι ήδη τα κομματικά επιτελεία εργάζονται «πυρετωδώς», για να προτείνουν υποψηφίους από τον καλλιτεχνικό, τον αθλητικό και τον χώρο των Social Media..!
Στ’ αλήθεια κάνουμε αυτή τη συζήτηση;
Στ’ αλήθεια ταυτίζουμε ακόμη το Κοινοβουλευτικό έδρανο, με το θεατρικό σανίδι, τα αποδυτήρια του γηπέδου, την πασαρέλα και τελευταίως τις «ορδές» των Influencers;
Πόσο θλιβερό, σε μία εποχή έντονων απαιτήσεων, να πιστεύουμε ακόμη στην επιρροή του «τίποτα», όπου οι 9 στους 10 απ’ αυτούς (Influencers) δεν δηλώνουν καν επάγγελμα;
Πόσο ηττοπαθές, σε μία περίοδο άμεσων προκλήσεων, να υπερισχύουν «κούφια» ταλέντα, τα οποία αναδεικνύει η ωραία εικόνα της στιγμής και όχι κάποια πετυχημένη πορεία;
Άνθρωποι που δεν ήξεραν κατά πού πέφτει η Βουλή, πριν τους πάρει τα μυαλά κάποιος «μεγαλοπαράγοντας» της πολιτικής λέγοντας χωρίς ίχνος αυτογνωσίας: «Θα κατέβεις στην πολιτική. Γιατί όχι; Τι έχουν περισσότερο οι άλλοι από σένα...;».
Οι εποχές τελικά παραμένουν ίδιες ως προς τα ζητούμενα. Τα πρότυπα μεταβάλλονται, δυστυχώς προς το χειρότερο. Πασιφανής η παταγώδης αποτυχία ενός πολιτικού συστήματος, που δεν κατάφερε ακόμη να εμπνεύσει αξιόλογους ανθρώπους να ασχοληθούν με τα κοινά. Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια, ότι σήμερα «πουλάει» ο ξεχωριστός επαγγελματίας, ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, ο καλός δικηγόρος, ο κορυφαίος γιατρός, ο επιτυχημένος οικονομολόγος, ο διορατικός πολιτικός, ο άξιος οικογενειάρχης…; Τι «πουλάει»…; Ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, «μαϊντανοί» των τηλεπάνελ και των Κυριακάτικων shows, πρώην μοντέλα, εύκολο χρήμα με όποιο τίμημα, μια «ακούραστη» προώθηση χωρίς δισταγμούς (ο νοών νοείτω) που βάζει σε «δημοπρασία» αξίες και ηθική.
Δυστυχώς δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Τα δεινά δεν μας κάνουν τελικά καλό. Τα μαθήματα σε αυτή τη χώρα δύσκολο να γίνουν παθήματα. Κάποτε πίστεψα ότι η απαξίωση της πολιτικής στα μάτια του πολίτη, θα έβαζε επιτέλους στο τραπέζι τη συζήτηση για την ορθή επιλογή του υποψηφίου. Πώς τον θέλουμε ρε παιδί μου; Πώς τον φανταζόμαστε; Με ποια κριτήρια θα τον προσλαμβάναμε εμείς οι ίδιοι στη δουλειά μας; Με ποια κριτήρια θα τον ψηφίζαμε; Εις μάτην. Θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική; Απόδειξη… Δείξε μου τους followers σου να σου πω ποιος είσαι. Όσο για τη στάση σου, ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, ως οικογενειάρχης; Ε καλά μωρέ σιγά. Δεν πουλάει…
Η προσφορά στα κοινά είναι κάτι άλλο και οι απαιτήσεις όπως αποδείχτηκε πολλές. Το ποιοι είναι ικανοί να συμμετάσχουν και ποιοι όχι, ευτυχώς κρίνεται από τα αποτελέσματα. Και τα αποτελέσματα στην πολιτική ζωή των τελευταίων δεκαετιών, «φωνάζουν» από μόνα τους, καταδεικνύοντας την ένδεια σε ικανά πρόσωπα.
Μια «φτώχεια», η οποία ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα δεινά, που έζησε τα τελευταία 12 χρόνια η χώρα. Εκείνο δε, που προβληματίζει εξίσου, είναι το γεγονός ότι το ίδιο το εκλογικό σώμα πείθεται και επιλέγει λανθασμένα. Ίσως είναι ο φόβος, ίσως η απαξίωση και η οργή, ίσως το πρόσωπο-ίνδαλμα, σίγουρα πάντως δεν είναι η ώριμη σκέψη.
Προερχόμενος από μια οικογένεια της Λάρισας, με βαθιές πολιτικές ρίζες σε άλλες εποχές, όπου στην πολιτική κατέρχοντο άλλης κουλτούρας και ποιότητας άνθρωποι, και έχοντας γνώση των πολιτικών πεπραγμένων, μετά από 15 χρόνια επαγγελματικής προσφοράς στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορώ να καταλογίσω το «ελαφρυντικό» της δικαιολογημένης, γενικής αλλοπρόσαλλης ψήφου στο εκλογικό σώμα.
Στην ειδική επιλογή των προσώπων όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, καθώς είμαστε ξεκάθαρα ό,τι επιλέγουμε…
Και ένα σχόλιο για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή. Η ποιότητα της δημοκρατίας, φαίνεται από τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στις μειοψηφίες. Πόσο μάλλον εντός του «ναού» της δημοκρατίας. Πράγματι, ένα από τα ισχυρότερα συνταγματικά και κοινοβουλευτικά δικαιώματα της αντιπολίτευσης, είναι η πρόταση δυσπιστίας κατά της εκάστοτε κυβέρνησης. Η γνωστή και ως πρόταση μομφής, εφόσον ασκείται ωφέλιμα και εποικοδομητικά, αποτελεί ένα επιπλέον «φάρμακο» για τη θωράκιση του πολιτεύματος. Όταν όμως ασκηθεί ανεύθυνα και καταχρηστικά, τότε αποτελεί πραγματικό «δηλητήριο» για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Μεγάλη αρετή η αυτογνωσία και ακόμη μεγαλύτερη ο αυτοσεβασμός τελικά. Πόσο μάλλον στην πολιτική…!
δικηγόρο, μέλος του Μητρώου Στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
