Τα ταμπούρλα της μομφής

Από τον Θωμά Παπαλιάγκα, δικηγόρο

Η υπόθεση των παρακολουθήσεων (ή “νομίμων επισυνδέσεων”, κατά την κυβέρνηση) είναι ιδιαίτερης σοβαρότητος. Αναμφίβολα, μεγάλο θύμα και πρωταγωνιστής στην αποκάλυψή της είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αυτόν παρακολούθησε η ΕΥΠ. Αυτόν είχε αποπειραθεί νωρίτερα και μέσω

του Predator. Απ’ αυτόν και τη δική του μηνυτήρια αναφορά ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι του σκανδάλου του “επιτελικού κράτους”, το οποίο στηριζόταν προφανώς σε αντίστοιχους επιτελικούς πράκτορες ή χαφιέδες, ηλεκτρονικούς ή αναλογικούς.
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωσαν άβολα, μη έχοντας κανέναν ρόλο στο μοναδικό σκάνδαλο της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη που είχε τη δυναμική να τη ρίξει. Έτσι, αποφάσισε να χτυπήσει τα ταμπούρλα. Αρχικά φωνασκώντας, εκτός της νόμιμης ή θεσμικής διαδικασίας, προκειμένου να κάνει ντόρο και να στρέψει την προσοχή όλων στο πρόσωπό του. Για την ακρίβεια, να θυμίσει σε όλους ότι υπάρχει κάπου και ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει κάποια αντιπολίτευση στο σοβαρό θεσμικό θέμα των υποκλοπών.
Όμως, δυστυχώς, στους ήχους του δικού του ταμπούρλου δεν χόρεψε κανείς. Όπως ακριβώς δεν είχαν χορέψει και οι αγορές λίγα χρόνια πριν, όταν το είχε ξαναχτυπήσει ως πρωθυπουργός.
Έτσι, αποφάσισε να χτυπήσει το ταμπούρλο του άλλη μία φορά. Αφού γύρισε με τον φάκελο της ΑΔΑΕ. Πάλι για να φανεί ως πρωταγωνιστής σε ένα σοβαρότατο θεσμικό σκάνδαλο, στο οποίο πρωταγωνιστής είναι άλλος. Και αυτός εκ των πραγμάτων είναι κομπάρσος. Το χτύπημα λέγεται “πρόταση μομφής”.
Σκοπός του είναι να εκμεταλλευτεί την απουσία του Νίκου Ανδρουλάκη, από τη Βουλή, για να δείξει στην κοινή γνώμη ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ως εναλλακτική λύση αντί για την κυβέρνηση αυτή. Το έχει ξανακάνει ο Αλέξης Τσίπρας να καταθέτει προτάσεις μομφής όχι για να ρίξει την κυβέρνηση αλλά για να φέρει σε δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ. Και σχεδόν αναγκαστικά και λόγω της θέσης των κομμάτων στη Βουλή, οι προτάσεις μομφής υπερψηφίζονται από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει αποτύχει σε πολλά επίπεδα και έχει παίξει κατά τρόπο απίστευτο με τους θεσμούς και τις ατομικές ελευθερίες. Το μόνο ατού της όμως σε αυτήν την προεκλογική περίοδο είναι η σύγκρισή της με το παρελθόν. Δηλαδή με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αντίστοιχα, το μόνο ατού του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εκτροπές της κυβέρνησης και το επιτελικό κράτος. Και βασικός εχθρός του ο εαυτός του.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα. Τουλάχιστον με τις προϋποθέσεις αυτές. Όπως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Τουλάχιστον με τα μυαλά και τις συμπεριφορές που έχει επιδείξει από το 2012 ως σήμερα. Είναι προφανές ότι αυτός ο “κουτσός δικομματισμός” έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Ότι χρειάζονται άλλα πράγματα και άλλοι πολιτικοί φορείς και αντιλήψεις.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτός ο “κουτσός δικομματισμός” (Ν.Δ.- ΣΥΡΙΖΑ) θα αντικατασταθεί στις εκλογές του 2023 από ένα νέο σύστημα με τρεις πόλους: τη Ν.Δ., το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Οι τρεις αυτοί πόλοι του νέου συστήματος μπορεί εκλογικά να μην είναι τελείως ισοδύναμοι (οι πολίτες θα αποφασίσουν γι’ αυτό), όμως πολιτικά μπορεί να είναι ισότιμοι. Ανάλογα με τη δύναμη του πολιτικού τους λόγου και την αποδοχή του από την κοινωνία.
Και τότε δεν θα μιλάμε για ένα ΠΑΣΟΚ “ρυθμιστή”, όπως θέλουν η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ ως πόλο του πολιτικού συστήματος. Όχι απλώς ρυθμιστή, αλλά πρωταγωνιστή. Και τότε, στην επόμενη Βουλή, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έχει την ευκαιρία να είναι παρών και να δικαιώσει τη θέση του ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Και θα τη δικαιώσει.