Κατάλαβες τώρα, γιατί πολλοί νέοι και ικανοί άνθρωποι απέχουν τις Κυριακές των εκλογών; Οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο κάποιους «αχόρταγους» πολιτικούς ταγούς, που δεν είχαν ακούσει ποτέ για το ρητό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας, ότι: «Η κότα όταν πίνει νερό κοιτάει τον θεό γεμάτη ευγνωμοσύνη…», αλλά και όσους τους επιλέγουν.
Με ποια κριτήρια ένα κόμμα επιλέγει υποψηφίους; Ποιος αξιολογεί, στάση ζωής, επαγγελματική πορεία, ικανότητες; Ποιος συγκρίνει «Πόθεν Έσχες», από τη στιγμή που μπήκα στην πολιτική μέχρι τη στιγμή που βγαίνω…; Μεγάλα λόγια, στην Ελλάδα της τυχαίας επιλογής, όπου η ωραία εικόνα και το τηλεφώνημα που επιβάλλει μέτριους ή ανεπάγγελτους υποψηφίους, ενταφιάζουν κάθε τι ικανό και άξιο. Δυστυχώς έχουμε ένα πολιτικό σύστημα, που αντί να ασχολείται με τα σοβαρά, συνεχίζει να παλεύει με τους δαίμονές του, κάπου μεταξύ δεξιάς, κέντρου και αριστεράς, καλών και κακών, διαπλοκής και τιμιότητας.
«Μία από τις επιπτώσεις του να μη συμμετέχεις στα κοινά, είναι ότι καταλήγεις να κυβερνάσαι από κατώτερους», είχε πει ο Πλάτων πριν κάτι αιώνες. Βέβαια αν ζούσε σήμερα κι έριχνε μία ματιά γύρω του, ίσως παράφραζε αυτήν τη σκέψη λέγοντας: «Είτε αποφασίσεις να συμμετέχεις στα κοινά είτε όχι, πάλι από κατώτερους θα κυβερνηθείς». Είναι επάγγελμα η πολιτική ή όχι; Τι όχι, όταν ο ένας είναι Βουλευτής από τα 29 του χρόνια και η άλλη Ευρωβουλευτής από τα 33. Ζει κάποιος από την πολιτική ή όχι; Τι όχι, όταν ο τάδε βρίσκεται στη Βουλή επί 20 Κοινοβουλευτικά έτη και ο δείνα δηλώνει πολιτικός επί 25 χρόνια. Κι αν μιλήσουμε για μία «γενναία» συνταγματική αναθεώρηση, που θα επέτρεπε την υποψηφιότητα για είσοδο στο Κοινοβούλιο μόνο από μία συγκεκριμένη ηλικία και πάνω (για παράδειγμα τα 40 και μία μέρα…) και αποκλειστικά για 3 θητείες «προσφοράς» είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τότε εύκολα αρχίζουν οι βιαστικές αναφορές περί συνταγματικότητας. Πρώτα κοιτάς να θωρακίσεις τους θεσμούς και στη συνέχεια ερμηνεύεις το Σύνταγμα. Ειδικά σε μία χώρα σαν τη δική μας, με προβληματικούς και απαξιωμένους επί χρόνια θεσμούς.
Γιατί η πολιτική δεν προσελκύει πια τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα; Γιατί πολλοί πετυχημένοι, δημιουργικοί και κυρίως αυτοδημιούργητοι άνθρωποι γυρίζουν την πλάτη στα κοινά; Γιατί όταν τους ρωτάς «γιατί δεν ασχολείσαι;» σου απαντούν χωρίς δεύτερη σκέψη, «Δεν αξίζει…». Απωθεί μάλλον η μεγάλη απαξίωση των θεσμών και η «καθιερωμένη» ρήση που λέει: «Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν». Προβληματίζει η μέτρια πολιτική ζύμωση, που δεν κοιτά ικανούς αλλά «αναγνωρίσιμους». Τρομάζει το «τοξικό μπλέντερ», που δεν κάνει διακρίσεις και καταπίνει τους πάντες και τα πάντα. Φταίει τελικά το σύγχρονο ελληνικό κομματικό σύστημα θα πω εγώ, που έχει την «ικανότητα» να εμφανίζει ως πολιτικούς «γίγαντες» τους κομματικούς «νάνους».
Μη μας κάνει εντύπωση η επί δεκαετίες πολιτική μας στασιμότητα. Μη μας προβληματίζει η καθολική απαξίωση των θεσμών. Εμείς οι ίδιοι δεν στέλνουμε στη Βουλή αντιπροσώπους των προσωπικών μας επιδιώξεων, νταήδες εκπροσώπους που δεν διστάζουν να κάνουν «κατάληψη» στο βήμα της Βουλής, κομματικούς «μάγκες» που μιλάνε σαν σε γήπεδο, αν και βρίσκονται στον χώρο του Κοινοβουλίου, «δημιουργήματα» του κομματικού σωλήνα που δεν δηλώνουν καν επάγγελμα; Όταν συνεπώς από την πολιτική εκπορεύεται το λάθος πρότυπο, η αμφιβολία, η μαγκιά και ο χύμα τσαμπουκάς, τότε το «πράσινο φως» για την ηθική στασιμότητα στο πεζοδρόμιο έχει ανάψει. Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά δυστυχώς ως πολίτες έχουμε ό,τι μας αξίζει…
Από την άλλη, η καθολική απαξίωση και ο πολιτικός «κανιβαλισμός» δεν με βρήκαν ποτέ σύμφωνο. Μετά από 15 χρόνια που προσφέρω τις επιστημονικές υπηρεσίες μου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ξεχώρισα αρκετούς ικανούς πολιτικούς. Δυστυχώς όμως δεν ήταν ο κανόνας. Θεωρώ ότι οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας, μιας και συνηθίζουμε να επιλέγουμε εκείνον που θα απευθυνθούμε για το εύκολο ρουσφέτι της επόμενης μέρας και όχι τον ικανό που ξεχωρίζει.
Το ίδιο το εκλογικό σώμα επιλέγει με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο τους εκπροσώπους του, είτε στο Κοινοβούλιο, είτε στους Δήμους, είτε στις Περιφέρειες και εκείνο φέρει την τελική ευθύνη. «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν», έλεγε ο Ισοκράτης. Κατά τα άλλα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, το οποίο καταδεικνύει τη «φτώχεια» του πολιτικού συστήματος και αυτό είναι οι μέτριες επιλογές προσώπων που στελεχώνουν τα κομματικά ψηφοδέλτια, μακριά από ουσιαστικές διαδικασίες αξιοκρατίας. Ακόμα μία περίπτωση πολιτικής σήψης στην επιφάνεια λοιπόν, όπου και αυτήν τη φορά η Εύα μας έδωσε το «μήλο» της πολιτικής μετριότητας…!
Από τον Βάσο Π.Καραμπίλια,
δικηγόρο, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικό συνεργάτη στη Βουλή των Ελλήνων
