»Νεκρική σιγή κυριαρχεί παντού θαρρείς και η φύση θρηνεί για αυτόν τον άδικο χαμό.
»Βρέχει, δυναμώνει η βροχή. Νιώθω τις σταγόνες της βροχής
να μου ξεπλένουν τα δάκρυά μου.
»Βγάζω κραυγές και τις στέλνω με περίεργο τρόπο εκεί ψηλά στον ουρανό!
»Ελενίτσα μου, μ’ ακούς; Πονάει η μαμά.
»Ελένη μου, καλοσυνάτο παιδάκι μου, δεν αντέχω, δεν αντέχω. Πονάω, πονάω, πονάω.
»Τι δε θα ‘κανα για να σε φέρω πίσω.
»Γιατί, Θεέ και μάνα Παναγιά, τέτοια απάνθρωπη δολοφονία;
Γιατί τέτοιο πόνο μου ‘δωσες;
»Τι φριχτή δολοφονία; Πώς να τον βαστάξω αυτόν τον πόνο τον αγιάτρευτο;
» Αυτό που περνάω εγώ μόνο εγώ το γνωρίζω. Μάνα άλλη μη βρεθεί.
Κούλα Αρμουτίδη
Αφού έφαγε καλά καλά τα πατατάκια η εγγονή είχε όρεξη για «εκπομπή». Βαθύ, κυλινδρικό το κουτί ήταν ό,τι έπρεπε για μικρόφωνο.
-Ξέρεις παππού κακά τα νέα στο σχολείο.
-Ναι… γιατί;
-Να, η διευθύντρια έμαθε πως χθες έπεσε ξύλο και δαγκώνονταν κάποιοι και σήμερα φώναζε: «Αν ξαναγίνουν αυτά θα σας διώξω απ’ το σχολείο και να δω ποιο θα σας πάρει…».
Αυτά γίνονταν και πριν τον κορονιό, αλλά καθ’ ομολογίαν εκπαιδευτικών, πλέον «σε Λύκεια και Γυμνάσια η κατάσταση είναι απελπιστική. Δεν μας σέβονται, καν…». Πολλοί με ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, στρέφονται στην έξοδο.
Κατά τον Γιάννη Κατσάρα (πρώην αθλητής, πρόεδρος Α.Σ. Ωρίων / ψυχίατρος / συγγραφέας) «κάποτε υπήρχε η αυθεντία των αρίστων μαθητών, τώρα γενικεύθηκε. Η αβεβαιότητα, η ματαίωση στόχων, εκεί οδηγεί σε μια νοσηρότητα δίχως επιστροφή».
Αυτή την αυθεντία, της «μαθητικής κοινότητας» την έζησα και ‘γω. Θεωρούμενοι κάτι σαν ιερή αγελάδα, είναι σε διαρκή ασυλία. Αυτό φέρει ατιμωρησία, αποθράσυνση. Στην εκπαιδευτική νοσηρότητα, μερίδιο έχουν γονείς και εκπαιδευτικοί.
Ο κορονιός δεν αποσταθεροποίησε μόνο το βιολογικό μας ρολόι, αλλά και το ψυχικό. Γι’ αυτά που θα περάσει η νιότη, κάποιοι φταίνε, και πρώτοι την πληρώνουν οι δάσκαλοί τους. Ψάχνοντας δική μου παλιά εκπομπή στον «Δικτυουργό», έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του Γιάννη Πανούση, (καθηγητής εγκληματολογίας / πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη), στις «Επιλογές» της ΕΡΤ: «Τα πρόσφατα περιστατικά εγκληματικότητας ανέδειξαν τις ρωγμές της οικογένειας και αύξησαν τη θυματοφοβία μας. Το έγκλημα του δρόμου ακουμπάει τον μέσο Έλληνα. Προβληματίζει η φοβική σιωπή της κοινότητας, στην υπόθεση Κολωνού, μα το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ένας κακός άνθρωπος. Είναι να έχουμε κάνει τη βία κομμάτι του πολιτισμού μας». Μίλησε ακόμη, για τα σεξουαλικά εγκλήματα, κατά πόσο είναι αποτέλεσμα της κρίσης και για την αυστηροποίηση ποινών.
Κρατώ τη λέξη ρωγμές. Τα λέει όλα! Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περίπου 81.100 γυναίκες δολοφονήθηκαν πέρυσι (5 γυναίκες δολοφονούνται στον κόσμο κάθε ώρα / οι 45.000 σκοτώθηκαν από στενό συγγενή, πρώην ή νυν σύντροφο). Όπερ σημαίνει πως, ούτε το σπίτι είναι ασφαλές για τα κορίτσια.
Πρόσφατα έπεσαν «καμπάνες» για τον βιασμό και θάνατο της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη και στις 13 Δεκεμβρίου το ειδεχθές έγκλημα θ’ απασχολήσει τον Άρειο Πάγο. Η μητέρα της, Κούλα Αρμουτίδη, μιλά στο marieclaire.gr: «Δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Πάμε προς το χειρότερο. Έχει πολλή βία και κακία αυτή η κοινωνία. Κάθε μήνας αντιστοιχεί σε μια γυναικοκτονία. Ακούμε συνέχεια για κακοποιήσεις. Απ’ τον φίλο, τον εραστή, τον συγγενή. Όσο δεν υπάρχουν αυστηροί νόμοι και σωστή ενημέρωση, θα εξακολουθούν να γίνονται αυτά. Πρέπει να υπάρχουν σχολές γονέων, για να μαθαίνουν να διαπαιδαγωγούν σωστά τα παιδιά τους. Να ενημερώνονται, να ευαισθητοποιούνται απέναντι στη φίλη, τη μελλοντική σύζυγο και μητέρα των παιδιών τους. Βλέπω να υφίσταται ακόμη πατριαρχική κοινωνία. O άντρας, είναι αρχηγός, δυνάστης, που κουμαντάρει τη γυναίκα. Όταν αυτή “σηκώσει κεφάλι” χτυπά, κακοποιεί, σκοτώνει. Γιατί θεωρεί πως είναι δικιά του και του ανήκει. Όμως, εμείς δεν ανήκουμε πουθενά. Αγάπη δεν σημαίνει ανήκω. Σημαίνει μου αφήνεις χώρο κι έχω την ελευθερία μου. Δεν υποτάσσεται κανείς, με τη βία».
Πέρα απ’ τις σχολές γονέων θα πρόσθετα καλού κακού …τις πολεμικές τέχνες για το ωραίο φύλο (κακώς δεν υπάρχουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα) και την αναγκαία «στρατηγική» ημών των γονέων. Όταν δεν βάζουμε ξένο στο σπίτι μας, πόσο επικίνδυνο είναι να ‘μαστε σε ξένα στην ουσία σπίτια; Τα φονικά δεν έχουν τελειωμό, αλλά και η σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι ένα διαρκές έγκλημα; Το έγκλημα το λένε και παιδοφιλία, τρομάρα τους». «Όταν η παιδική αγνότητα γίνεται αντικείμενο διαστροφικών ορέξεων, εμπορίου σαρκός, καταλαβαίνουμε πως πιάσαμε προ πολλού «πάτο». Ένα κομμάτι της κοινωνίας έχει μετατραπεί σε όζουσα χωματερή. Στους αποκρουστικούς λόφους της, θάβονται και μαγαρίζονται ακόμα και παιδικά χαμόγελα, αθώες ψυχές, απονήρευτες καρδιές. Όσο απομακρυνόμαστε με ταχύτητα απ’ τον Θεό, όλα επιτρέπονται. Δεν ωφελούν οι άναρθρες κραυγές εντυπώσεων, πρέπει ν’ αντικρύσουμε ωμά την αλήθεια. Να κοιτάξουμε κατάματα τη σήψη, να γυρέψουμε πνευματική πυξίδα. Αυτός ο δρόμος οδηγεί ολοταχώς στην άβυσσο, των κτηνωδών ενστίκτων» (Ελευθέριος Ανδρώνης/ SporTime).
Και απ’ το βουτηγμένο στην αμαρτία «σούπερ μάρκετ» του Κολωνού, τα φώτα, πάλι στον Κολωνό. Απορίας άξιον, με τόσο λιμνάζον χρήμα, δεν θα μπορούσαν να ‘χουν εξαιρετικούς παιδαγωγούς; Tο πάλευαν με “εθελοντές”… «Μπορούμε να ‘χουμε ένα παιδί λιγότερο σε ίδρυμα», λέει η Μαρίζα Κοχ, «και οικογένειες ικανές ν’ απορροφήσουν όλα τα παιδιά»; «Η ίδια έζησα απ’ τα 3,5 ως τα 9 σε δομές. Ένα απ’ τ’ αγρίμια των ιδρυμάτων, είμαι κι εγώ. Γι’ αυτό με νοιάζει πολύ. Καταγγέλλω όσους εκμεταλλεύονται τα γεγονότα. Τραγούδησα στο χωριό SOS, στην Κιβωτό. Πάντα έτρεχα για τα παιδιά».
Πράγματι οι ανάδοχες οικογένειες είναι μια λύση γιατί περνούν τη βάσανο των αρμοδίων. Χρήσιμα και τα ιδρύματα, αλλά πού υπάρχουν κανόνες για να υπάρχουν κι εκεί; Τελευταία οι γονείς των παιδιών «σκίζουν τα ιμάτιά τους» και ο δήμαρχος Βόλου αναρωτιέται αν δικαιούνται να ομιλούν, μιας και η «περιπέτεια» των παιδιών ξεκίνησε απ’ την αδυναμία των ιδίων να τα μεγαλώσουν. Βλέπετε ερχόμαστε ξανά στις ρωγμές των οικογενειών. Και να ‘ταν οι μόνες. Καπνός υπάρχει και για το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Ο Δήμαρχος Βάρης καταγγέλλει τη Διοίκησή του, ότι ετοιμάζονται να παραδώσουν «το Ορφανοτροφείο σε επιχειρηματικά συμφέροντα κερδοσκοπώντας». Με αφορμή δε, την απομάκρυνση του παπα-Δημήτρη απ’ τον Λυκαβητό θα σημειώσω λίγες ακόμα αράδες. Θλίβομαι βαθιά και για τον πυλώνα που λέγεται Εκκλησία.
Μάλλον πρέπει οι «άγιοι» να περάσουν ξανά απ’ τα θρανία. Η Εκκλησία πατά μόνο στην αγάπη, που ‘ναι σταυρική, θυσιαστική. Τέτοια είναι και η πορεία της. Έτσι ζει η Χριστιανοσύνη τ’ Αποστολικά χρόνια, το διαρκές θαύμα. Το «Δεῦτε πρός με πάντες οἱκοπιῶντες και πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» ισχύει στο διηνεκές.
Είναι πολύ μικροί αυτοί που βάζουν φίλτρο στο θαύμα και «οδηγούν» τον ταπεινό κληρικό στην «οργανική» του στου Ζωγράφου, λέτε και κει δεν θα μπορέσει να στήσει ξανά την Κυψέλη του με τους φερέλπιδες νεαρούς μοναχούς.
Πόσο μου θυμίζουν την οργή των Φαρισαίων όταν ο Χριστός χάρισε το φως, στον τυφλό! Κρίμα.
Από τον Πέτρο Ιωάννου,
απόμαχο της εκπαίδευσης
