Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο
απ’ την προσευχή χωρίς λογισμούς»
Αυτό που με γεμίζει τώρα άγχος, είναι που νιώθω πως οι σύγχρονες κοινωνίες, είναι λίγο ή πολύ διαλυμένες. Είναι ν’ απορεί κανείς πώς, αφού ο τρόπος που ζούμε οδηγεί στη διάλυση, δεν αλλάζουμε ζωή.
Πριν πολλά χρόνια, στην Κάλυμνο, θυμάμαι, ένιωθα μέσα μου μεγάλη ταραχή. Ο φίλος μου, ο ερημίτης ποιητής Ρομπέρτο, λάτρης της ησυχίας, με ρώτησε κάποτε: Ξέρεις γιατί ήταν ήσυχα τα λιοντάρια στο λάκκο τους και δεν πείραξαν τον Δανιήλ όταν οι εχθροί του τον έριξαν εκεί, για να τον κατασπαράξουν; Γιατί και το λιοντάρι στην ψυχή του Δανιήλ ήταν ήσυχο.
Πολύ αργότερα, όταν πήγα με μετάθεση στο ειρηνοδικείο Δεσκάτης, μ’ άρεσε να ανεβαίνω στο βουνό, στη θέση «μαναχιά κουπάνα». Περπατούσα μόνος, χωρίς αίσθηση κινδύνου. Ούτε ραβδί δεν έπαιρνα μαζί μου για το φόβο των σκυλιών.
Μια φορά ανηφορίζοντας με χαρούμενη διάθεση προς το βουνό, μόλις άφησα τα τελευταία σπίτια και το εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, δεν είδα τα σκυλιά δίπλα μου που ανενόχλητα συνέχισαν τον πρωινό ύπνο τους. Δεν με πήραν είδηση ή μήπως, σαν τα λιοντάρια του Δανιήλ, είδαν το σκύλο μέσα μου ν’ απολαμβάνει την πρωινή ησυχία ;
Στις περιπλανήσεις μου στα βουνά μού ‘τυχαν πολλά παρόμοια περιστατικά καθώς βρέθηκα πολύ κοντά στην άγρια φύση, αλλά με φύλαξε ο Θεός. Δεν έπαθα ποτέ το παραμικρό. Πάντα η άγρια φύση ήταν καλή κι ευγενική μαζί μου. Μήπως είχα γίνει ένα μαζί της, τόσο που την αγαπούσα; Ή μήπως δεν είχα πολλή αδρεναλίνη, που βγάζει ο οργανισμός μας όταν θυμώνουμε ή φοβούμαστε; Εκείνη την εποχή δεν έτρωγα κρέας από αγάπη για τα ζώα που έβλεπα κάθε Παρασκευή, να φτάνουν στο νησί με το πλοίο της γραμμής. . Ίσως αυτό να συνέτεινε στην ειρηνική μου διάθεση.
Όσες είναι οι επιθυμίες της φθοράς τόσα είναι και τα αντικείμενα της αντιζηλίας. Αυτή είναι η αρχαία οδός των ασεβών, η αντιζηλία. Μόνο στο θέλημα του Θεού δεν υπάρχουν αντικείμενα αντιζηλίας και διχόνοιας. Να ζούμε σ΄ αυτόν τον κόσμο χωρίς να είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου., είπε ο Κύριος .Δεν είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου, αν έχουμε φόβο Θεού, αν αποφεύγουμε την αμαρτία κι αν μετανοούμε.
Στην αρχή του πρώτου ψαλμού του ο Δαβίδ περιγράφει τον άνθρωπο που ακολουθεί το θέλημα του Θεού: «Είναι μακάριος ο άνθρωπος που δεν πορεύτηκε με ιδέες ασεβών, ούτε σε δρόμο αμαρτωλών στάθηκε κι ούτε συναναστράφηκε με θεομπαίχτες. Αντίθετα ό,τι επιθυμεί είναι σύμφωνο με το νόμο του Κυρίου. Μέρα νύχτα στοχάζεται το νόμο του. Γι΄ αυτό γίνεται σαν δέντρο που είναι φυτεμένο εκεί που τρέχουν τα νερά. Δίνει τους καρπούς του στον καιρό του, το φύλλωμά του δεν μαραίνεται ποτέ και πετυχαίνει το καθετί που κάνει. Δεν είναι έτσι οι ασεβείς, δεν είναι! Αυτοί είναι σαν τ΄ άχυρο που ο αέρας το σκορπίζει».
Είναι η εποχή μας σαν του Νώε. Απειλείται η ύπαρξη των ανθρώπων και της Δημιουργίας του Θεού. Οι κοινωνίες έχασαν την συνοχή τους. Η κοινωνία σκέφτεται ως σύνολο, όταν γνωρίζει τον εαυτό της ως σύνολο. Κι όταν σκέφτεται ως σύνολο σκέφτεται και τους φτωχούς και τους ανέργους νέους, και την οικογένεια. Όταν πονάει ένα μέλος, πονάει όλος ο οργανισμός. Η κιβωτός του Νώε ήταν για τη σωτηρία της Δημιουργίας του Θεού.
Κάθε μέλος της κοινωνίας, αν έχει την ελπίδα του στο Θεό, σκέφτεται ως μέλος της κοινωνίας και όχι ως άτομο. Ακόμα κι ένα μέλος της κοινωνίας αν δεν κατανοεί τον εαυτό του, εμποδίζει την κοινωνία να κατανοήσει τον εαυτό της ως σύνολο. Αν θέλουμε κοινωνία ενωμένη, να διδάξουμε τα παιδιά μας να έχουν την ελπίδα τους στον απροσωπόληπτο Θεό.
