Αφήστε τα «χρίσματα» και φτιάξτε την πόλη...

Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια

Είναι δυνατόν να μιλάμε ακόμη για κομματικές επετηρίδες και παραταξιακά «δαχτυλίδια»; Πιο παλαιοκομματισμός πεθαίνεις. Αυτό που απαιτούν σήμερα οι δημότες, είναι τη μέρα μετά τις εκλογές να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι άνθρωποι ικανοί και πρακτικοί ανεξαρτήτως ιδεολογίας,

και όχι πρόσωπα που απλά τα «πάει και τα φέρνει» ο καιρός…
Έχω γράψει αρκετές φορές, ότι στους κόλπους της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν κρίνονται ιδεολογίες αλλά πρόσωπα. Συνεπώς κομματικά χρίσματα και προσφορά στην πόλη, είναι έννοιες ασύνδετες. Έχω χαρακτηρίσει στο παρελθόν το δημοτικό συμβούλιο ως μία «μικρή Βουλή». Άνθρωποι διαφόρων παρατάξεων και ιδεολογιών, με ξεχωριστές επαγγελματικές παραστάσεις, αλλά έναν κοινό σκοπό. Το συμφέρον του δημότη. Έχω χαρακτηρίσει στο παρελθόν τον αντιδήμαρχο, ως έναν «οιονεί Υπουργό», καθώς οι αρμοδιότητες, το φάσμα των ενεργειών και τα περιθώρια σπουδαίων πρωτοβουλιών είναι μεγάλα.
Όταν μιλάμε για έναν δήμο, το μυαλό όλων πηγαίνει αυτομάτως στις λακκούβες, τα σκουπίδια, τα πεζοδρόμια. Όταν μιλάμε για έναν δήμο, το μυαλό όλων πηγαίνει στο «άπλωμα του χεριού του επαίτη» προς την εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση. Γιατί δηλαδή ένας δήμος δεν μπορεί να παράξει ο ίδιος πλούτο για τους δημότες του; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για την δημιουργία πολλών και καλών θέσεων εργασίας; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για την αντιμετώπιση της ακρίβειας; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για την αντιμετώπιση του κύματος μίας πανδημίας εντός των ορίων του; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές αποϊδρυματοποίησης και αξιοπρεπούς διαβίωσης των παιδιών σε δημοτικές δομές φιλοξενίας; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και κυκλοφορούν στην πόλη ζητιανεύοντας στα χαμένα; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για τους «ήρωες» με ειδικές ικανότητες, που «διαφέρουν» στα σημεία αλλά τελικά υπερτερούν σε όλα; Γιατί δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές για την ασφάλεια του δημότη στις γειτονιές;
Απλά πράγματα που γίνονται εδώ και δεκαετίες σε πολλές σύγχρονες Ευρωπαϊκές πόλεις. Από την άλλη, αντέχεις να μιλήσουμε για την κουλτούρα όλων μας; Πόσες φορές πάρκαρες το αυτοκίνητό σου σε θέση αναπήρου, όπου ένας πατέρας παρκάρει για να μεταφέρει ένα παιδί με κινητικές δυσκολίες; Πόσες φορές ανέβηκες στον πεζόδρομο αδιαφορώντας αν κλείνεις τη δίοδο για μία μητέρα με το καρότσι; Πόσες φορές σταμάτησες στη διάβαση για να προηγηθεί ένα παιδί με αμαξίδιο; Πόσες φορές πέταξες τα σκουπίδια έξω από τον κάδο; Ο δείκτης ποιότητας μίας τοπικής κοινωνίας, φαίνεται στον τρόπο που ο καθένας κάνει την αυτοκριτική του. Ο δείκτης επιτυχίας ενός δήμου, στο αν «έχει τα κότσια» να καθίσει στο ίδιο τραπέζι του ικανότερους...
Τελικά δεν υπάρχει τίποτα πιο δυσάρεστο από τη συνήθεια και το «βόλεμα». Δυστυχώς δυσκολευόμαστε πολύ να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και κυρίως δράσης. Φοβόμαστε να συγκρουστούμε με τον «κακό» μας εαυτό. Καλλιεργούμε ακόμη κουλτούρες ωχαδερφισμού και νοοτροπίες ενός μακρινού παρελθόντος.
Η Λάρισα έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά θέλει αρκετή δουλειά ακόμη. Έχει όλες τις προδιαγραφές για να γίνει ένα σπουδαίο διαμεταφορικό κέντρο, που θα ενώνει τον Βορρά με τον Νότο. Πηγή μεγάλων επενδύσεων, σπουδαίων αθλητικών γεγονότων, θρησκευτικού, αρχαιολογικού, αγροτικού, ιατρικού τουρισμού. Μπορεί να γίνει μία «Αυθεντική» πόλη, όπου οι νέες τεχνολογίες θα βρίσκονται στην υπηρεσία του δημότη σε κάθε γωνία, σε κάθε πλατεία, σε κάθε κεντρικό δρόμο. Μία πόλη με υψηλό επίπεδο οδοποιίας, καθαρή και «πράσινη», με λιγότερο μπετόν στις πλατείες της. Μία πόλη με κανόνες που επιβάλλουν ορθή οδηγική συμπεριφορά, εκτεταμένη χρήση μέσων μαζικής μεταφοράς σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα και επαρκείς χώρους στάθμευσης. Μία πόλη με οργανωμένο σώμα δημοτικής αστυνομίας, με σωστά εκπαιδευμένα στελέχη στην υπηρεσία του δημότη, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Μπορεί να γίνει μία «Έξυπνη» πόλη, με δράσεις που γεννούν κουλτούρα ανακύκλωσης και ορθής χρήσης του νερού από τον δημότη. Με «έξυπνο» φωτισμό στις γειτονιές και παροχή σε δημότες και επισκέπτες μιας σειράς από καθημερινές ψηφιακές ευκολίες.
Ένας σταθερός πολιτικός κανόνας λέει, ότι χρειαζόμαστε μια καλή αντιπολίτευση, όσο μια καλή αρχή. Κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε ακόμη στην εποχή, που η αντιπολίτευση περίμενε απλώς να πέσει μία δημοτική αρχή ως «ώριμο φρούτο» ή να ξεχειλίσει η απογοήτευση των πολιτών.
Ακούω μάλιστα συχνά τη φράση που δικαιολογεί την προσωπική μας ανικανότητα και λέει «ο τάδε έχει φθορά…» Το θέμα φίλε μου δεν είναι να μου πεις πόση φθορά έχει κάποιος, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ καλύτερα και πως.
Οι έτοιμες κομματικές συνταγές, οι κομματικές επετηρίδες και τα πολιτικά «δαχτυλίδια» ανήκουν στο παρελθόν. Οι δημότες δεν αποδέχονται πολιτικάντηδες και «μαϊντανούς του πεζοδρόμου». Ευτυχώς, ο σύγχρονος ψηφοφόρος έχει γίνει απαιτητικός. Κανείς δεν μπορεί πλέον να διεκδικήσει την ψήφο του, αποφεύγοντας να τοποθετηθεί στα μεγάλα ζητήματα και καταφεύγοντας σε απλοϊκά συνθήματα και «ανέξοδες» φωτογραφίες. Μέσα σ’ αυτούς τους απαιτητικούς ψηφοφόρους – δημότες της Λάρισας, βάζω πρώτο εμένα. Και όταν με ρωτάνε «Πολλές ανησυχίες έχεις Βάσο. Θα είσαι υποψήφιος;» απαντώ με τα λόγια του Ευριπίδη: «Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις, χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις»… Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας, είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου Στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων