Οι σκέψεις αυτές δεν προέκυψαν ξαφνικά. Πρόκειται για πραγματικούς καθημερινούς προβληματισμούς που πιστεύω απασχολούν όλους τους πολίτες που πιστεύουν σε ένα δίκαιο και αξιοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο όσο δίκαιο αξιόπιστο κι αν παρουσιάζεται χρειάζεται πάντα και την καλή προαίρεση όλων μας για να βρει εφαρμογή στην πράξη. Διότι, θεωρία και πράξη είναι δύο πράγματα που το ένα πρέπει να συμπληρώνει αρμονικά το άλλο, διαφορετικά όλα τα άλλα πάνε περίπατο!
Έκανα αυτήν την εισαγωγή γιατί τη θεωρώ απαραίτητη για όσα θα μοιραστώ μαζί σας παρακάτω. Τις τελευταίες μέρες όλος ο πλανήτης ασχολείται με τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ (εμείς να σας πω την αλήθεια στην Κύπρο Αλισαβού την αποκαλούμε). Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ιστοσελίδες και κάθε λογής Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, αφιερώνουν χρόνο ατελείωτο και εξυμνούν την Εγγλέζα βασίλισσα. Η Ελισάβετ ως ένας κοινός θνητός θα λάβει σίγουρα το μερίδιο που της αναλογεί στη μεγάλη τελική κρίση και δεν είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε.
Γιατί λοιπόν τόσο μεγάλος θόρυβος; Γιατί τόσο μεγάλη προβολή, τόσο πένθος και τόση στεναχώρια. Πλήρης ημερών έφυγε η Εγγλέζα βασίλισσα. Και ούτε κι αυτή δεν κατάφερε να πάρει μαζί της, έστω κι ένα ευρώ από την αμύθητη κλεμμένη περιουσία της (ούτε ένα μεροκάματο δεν έκανε στη ζωή της η Αλισαβού)! Καλά κάνουν και πενθούν οι Εγγλέζοι και όποιοι άλλοι μαζοχιστές γουστάρουν να πενθούν. Εμείς οι Έλληνες όμως δεν κατάλαβα γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με μια δολοφόνο! Τη δολοφόνο εννέα Ελληνοπαίδων! Δολοφόνος γιατί με δική της εντολή και δική της τελική υπογραφή οδηγήθηκαν και μαρτύρησαν στην κρεμάλα των Εγγλέζων αποικιοκρατών εννέα λεβεντονιοί που το μόνο αμάρτημά τους ήταν ότι πολεμούσαν για την ελευθερία του τόπου τους! Και κανένα διεθνές δικαστήριο δεν τόλμησε ποτέ να της ζητήσει τον λόγο καταδικάζοντάς την ως έναν κοινό εγκληματία πολέμου! Άλλο Αλισαβού και άλλο Μιλόσεβιτς βλέπετε!
Η Αλισαβού δεν πάτησε ποτέ το πόδι της στην Ελλάδα ως βασίλισσα! Τι να ερχόταν να κάνει άλλωστε; Οι βρεγμένες γατούλες δεν κυκλοφορούν όπου να ‘ναι και τόσο εύκολα! Πήγε όμως στην Κύπρο! Και της απονεμήθηκε το χρυσό κλειδί της κυπριακής πρωτεύουσας! Οποία ντροπή αλήθεια! Την οποία φρόντισε να ξεπλύνει ένας που τον είπαμε τρελό (ο πιο γνωστικός απ’ όλους μας)! Ο Χάρης Αριστείδου που έπεσε πάνω στη λιμουζίνα της αψηφώντας Θεούς και δαίμονες! Η δολοφόνος των αγνών αγωνιστών-ηρωομαρτύρων της Ένωσης, δεν δικαιούται καμίας τιμής από τους σκλάβους, Κυρίες και Κύριοι!
Ας αφήσουμε λοιπόν τον Θεό να αποφασίσει, όπως θα αποφασίσει για όλους μας την ώρα της μεγάλης κρίσης. Και θα την κατατάξει σίγουρα (όπως έγραψε ο αγαπητός μου αδελφός Νίκος) απέναντι ακριβώς από τον παράδεισο!
Υστερόγραφο: Οι εννέα απαγχονισθέντες, όλοι τους νέοι ηλικίας 18-24 ετών, είναι με τη σειρά που εκτελέστηκαν: Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου (10 Μαΐου 1956). Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ (9 Αυγούστου 1956). Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης και Ανδρέας Παναγίδης - νυμφευμένος με τρία παιδιά (21 Σεπτεμβρίου 1956). Ευαγόρας Παλληκαρίδης (14 Μαρτίου 1957).
Όλοι τους είναι θαμμένοι στα Φυλακισμένα Μνήματα. Στα Φυλακισμένα Μνήματα αναπαύονται ακόμα τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι. Οι Άγγλοι αρνήθηκαν να δώσουν τις σορούς των ηρώων μας στις οικογένειές τους, φοβούμενοι τις λαϊκές εκδηλώσεις κατά την κηδεία τους. Τους έθαψαν στο κοιμητήριο των φυλακών, όπως τους απαγχονισθέντες. Οι τέσσερις αγωνιστές που όλοι έπεσαν στο πεδίο της μάχης είναι οι ακόλουθοι: Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου, Στυλιανός Λένας και Κυριάκος Μάτσης.
Την Εγγλέζα βασίλισσα όμως θα την ενταφιάσουν δέκα μέρες μετά τον θάνατό της, αφού προηγουμένως περάσουν όλοι να την προσκυνήσουν! Τους αγωνιστές της λευτεριάς τούς έθαβαν σε πρόχειρους τάφους, στα γρήγορα και στα κρυφά, στην απουσία όλων ακόμη και των γονέων τους, μέσα στις φυλακές τους, λίγα λεπτά μετά την εκτέλεσή τους!
Από τον Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή,
καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
