Απολιθώματα

Απανωτά δρομολόγια η ζωή ...«πάνω», «κάτω»... Ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα και μετά, ο ακατανόητος βηματισμός στον ρυθμό της έντασης. Με το βλέμμα στη «στιλπνή επιφάνεια», τυφλωμένοι απ’ το θάμπος της σκοντάφτουμε απότομα... Κι ο ήλιος προσπαθεί να ντύσει τη «γύμνια» μας με Φως πριν τα «μάτια» κλείσει, ν’ αποκοιμηθεί κι η βάρδια «αλλάξει» έτσι απλά το όχημά της. Έχεις εισέλθει στην κυριαρχία του χρόνου και του πόνου. Πρέπει να παλέψεις να βρεις το κουράγιο σ’ ένα ανθρώπινο ναυάγιο, να βγεις νικητής του «απατηλού»...

Έτσι άδοξα, εσύ και τα δημιουργήματά σου θα γίνουν «απολιθώματα» για εξερεύνηση στους μετέπειτα αναγκαστικά, αρχαίους χρόνους των νεωτέρων απογόνων... που ως «μελλοντικοί αρχαίοι» κι αυτοί θα αναζητούν να ανακαλύψουν τη ρίζα της πρωταρχικής γέννησης, του αιώνιου γίγνεσθαι... Όλοι ως «αρχάριοι αρχαίοι» θα ανασκάπτουμε την αρχαιότητά μας στους νεωτέρους χρόνους της ύπαρξής μας, με τη σκαπάνη του «αρχαιολόγου». Θα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τη ράτσα μας, την καταγωγή μας, τουτέστιν τους «γονείς», τους συγγενείς, μιας αρχέγονης διαδρομής. Ως υιοί του ενός Πατέρα, του αρχικού ενεργειακού κυττάρου της ζωής, θα αφυπνιστούμε κατά γης ...σ’ έναν εναγκαλισμό αλληλοσύνδεσης μιας αθάνατης πνοής ως νεφελώματα, σε αστρικά στερεώματα πληρότητας, βαθιάς ηρεμίας και ενότητας. Ταξιδευτές της τελείωσης στον άυλο χώρο της ομοίωσης.
«Η ζωή είναι όμορφη και απλή ...ο άνθρωπος θα πρέπει να πάψει να εκμεταλλεύεται και να αντιμάχεται τον συνάνθρωπό του, να αρχίσει να «ακούει» και να φοβάται, μόνον, τη λεπτή φωνή της συνειδήσεως μέσα του».
Βαρβάρα Τσακουρίδου