Ποιοι δεν θέλουν την ελεύθερη έκφραση στα Πανεπιστήμια;

Από τον Γιάννη Αναστασίου, οδοντίατρο, δημοτικό σύμβουλο Αγιάς

Ένας χώρος εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου τελούσε υπό κατάληψη για 35 χρόνια. Άγνωστο από ποιους και για ποιον λόγο. Καθυστερημένα, η Πολιτεία αποφασίζει να σταματήσει αυτήν την αθλιότητα. Ποιος θα βγάλει τους παράνομους καταληψίες από έναν δημόσιο χώρο; Το Πανεπιστήμιο δεν διαθέτει δυνάμεις ασφάλειας, ενώ το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» κάπου χάθηκε στον δρόμο. Οι φοιτητές πάνε στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσουν και όχι για να παλεύουν στους διαδρόμους εναντίον αγνώστου προέλευσης καταληψιών. Tον ρόλο αυτόν επομένως θα τον αναλάβει η υπηρεσία που στις σύγχρονες δημοκρατίες αναλαμβάνει να εφαρμόζει τον νόμο: Η Αστυνομία.
Η διοίκηση του Πανεπιστημίου αποφασίζει να φτιάξει μια βιβλιοθήκη. Όμως κάποιοι αντιδρούν(!). Τι θα γινόταν σε οποιαδήποτε «φυσιολογική» χώρα του κόσμου; Μα ό,τι έγινε κι εδώ. Η Δημοκρατία με τα όργανά της θα περιφρουρήσει την υπό κατασκευή βιβλιοθήκη από αυτούς που προσπαθούν να την καταστρέψουν. Θα πέσει ξύλο; Φυσικά. Θα κάνουν οι αστυνομικοί λάθη; Είναι μαθηματικά βέβαιο πως ναι.
Αυτό που μόλις περιέγραψα κάποιοι το θεωρούν χούντα, καταπίεση, περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης. Ευτυχώς αυτοί οι κάποιοι είναι λίγοι. Όμως έχουν μάθει να κάνουν δυσανάλογη φασαρία.
Στις Δημοκρατίες εκλέγονται κυβερνήσεις με δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες καταθέτουν πρόγραμμα και για το πρόγραμμα αυτό ψηφίζονται και οι ψηφοφόροι απαιτούν την εφαρμογή του. Στο πρόγραμμα αυτής της Κυβέρνησης υπήρχε η πρόθεση να σταματήσει όλα αυτά τα περίεργα άσυλα/άβατα. Πρακτικές που περιορίζουν όχι μόνο το εκπαιδευτικό έργο, αλλά επιπλέον εμποδίζουν την ελευθερία έκφρασης φοιτητών και εκπαιδευτικών. Περιλαμβάνονται κι άλλα στο πρόγραμμα αυτής της Κυβέρνησης; Προφανώς ναι. Και θα κριθεί δημοκρατικά για όσα δεν θα κάνει πράξη.
Στην Ελλάδα έχουμε χάσει το αυτονόητο. Όταν μιλάμε για πανεπιστημιακό άσυλο, μιλάμε για το δικαίωμα ελεύθερης σκέψης, έκφρασης και δημιουργίας. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας εντός Πανεπιστημίου έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του, όποια κι αν είναι αυτή, και το Πανεπιστήμιο έχει υποχρέωση να του εξασφαλίζει αυτό το δικαίωμα. Πανεπιστημιακό άσυλο δεν σημαίνει μια ομαδούλα αντιδραστικών (στην καλύτερη περίπτωση) να δημιουργεί άβατα και κρυσφύγετα σε χώρους δημόσιους που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετήσουν τη μόρφωση, την έρευνα και τη δημιουργία. Εκτός αν η κατασκευή μολότωφ είναι μια μορφή δημιουργίας κι αυτή. Κι εκτός αν ελευθερία έκφρασης σημαίνει να μη διαφωνείς μαζί τους.
Το πρόβλημα δεν είναι η είσοδος της Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, αλλά το γεγονός ότι θεσμοί που οφείλουν να είναι θεματοφύλακες της Δημοκρατίας τάσσονται κατά των βασικών αρχών της και δεν βρίσκουν έναν λόγο να πουν κατά αυτών των λίγων που την πολεμάνε. Δεν είναι δυνατόν εκλεγμένα στη Βουλή κόμματα να υπερασπίζονται όλους αυτούς που όχι μόνο πολεμάνε την ελευθερία έκφρασης στον χώρο των Πανεπιστημίων, αλλά και που παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του. Μπορεί κανείς μόνο να αιτιολογήσει και όχι να δικαιολογήσει αυτήν τη στάση, αν δει πόσο σέβονται αυτά τα κόμματα την αντίθετη άποψη. Ιδεολογίες που θεωρούν ότι έχουν το αλάνθαστο και το απόλυτο δικαίωμα να δρουν μη σεβόμενοι τους κανόνες της Δημοκρατίας στο όνομα μιας διαρκούς αόριστης επανάστασης. Επανάσταση αυτοσκοπός.
Τη στιγμή που τα Πανεπιστήμια παγκοσμίως εκτός απ’ το να δημιουργούν επιστήμονες, παράγουν έργο, έρευνα και συνεργάζονται με την κοινωνία για να βελτιώσουν τη ζωή όλων, εμείς πρέπει να ζούμε με τα απολιθώματα του παρελθόντος, τα οποία θέλουν τα Πανεπιστήμια ως χώρους μάχης. Μάχη με την ίδια τη δημοκρατία.
Φαίνεται τελικά πως όλοι αυτοί έχουν γίνει αυτό που κατηγορούν. Αυτοί που «μάχονται για την ελευθερία» στα Πανεπιστήμια απέναντι σε ένα «κράτος δυνάστη», είναι αυτοί ακριβώς που δεν θέλουν την ελευθερία, αλλά την επιβολή με τον πιο ακραίο τρόπο άβατων και αντιδημοκρατικών πρακτικών. Αυτά δεν χωράνε σε δημοκρατικές χώρες.