Το σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να το δημοσιοποιήσω ή όχι, επειδή τα όνειρα είναι προσωπική μας υπόθεση.
Αυτό το όνειρο όμως, νομίζω ότι ήταν σημειολογικό και έκρινα ότι δεν έπρεπε να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.
Βρέθηκα, λέει, σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Γύρω - γύρω υπήρχαν λογής - λογής αγριολούλουδα. Παπαρούνες, ανεμώνες, χαμομήλια, ζουμπούλια και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Στον περίγυρο από το θεσπέσιο λιβάδι υπήρχαν καταπράσινα δέντρα, μερικά από αυτά ανθισμένα. Ένιωθα ευτυχισμένος μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβάλλον.
Ξαφνικά, μέσα από ένα αστραποβόλο φως, εμφανίστηκε μία σκιά, που σιγά – σιγά άρχισε να παίρνει τη μορφή μιας, άφατης ομορφιάς, νέας κοπέλας. Φεγγοβολούσε ολόκληρη και αιωρούνταν πάνω από το έδαφος. Φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα, που κυμάτιζε ελαφρά στον αέρα.
Ξαφνιασμένος και φοβισμένος, τη ρώτησα με δέος: Μα, ποια είσαι και τι θέλεις από μένα; Είμαι η Άνοιξη, μου λέει, με μια απόκοσμη φωνή. Δεν μπορεί, της λέω, η Άνοιξη φοράει λευκά. Εσύ γιατί φοράς κόκκινο φόρεμα; Τη ρωτάω. Υπάρχει εξήγηση, μου λέει: Όπως κάθε χρόνο, πρέπει να βγω από τα έγκατα της γης, όπου είμαι κρυμμένη όλο τον χειμώνα, για να δώσω πνοή στη σπαργή της γης. Να ξυπνήσω τα δέντρα, τα λουλούδια, να δώσω ενέργεια στα ζώα, στα έντομα και σε όλα τα έμβια όντα. Έτσι, θα συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής και οι παραγωγικές δυνάμεις του κόσμου όλου. Έχω γι’ αυτό εξουσιοδότηση από ανώτερες θεϊκές δυνάμεις και απαράβατο διαχρονικό καθήκον που πρέπει να εκπληρώσω. Δεν είσαι η Άνοιξη, επιμένω. Η Άνοιξη φοράει λευκά και όχι κόκκινα φορέματα. Και όμως! Μου απαντάει. Είμαι εγώ, αλλά υπάρχει αιτιολογία που το φόρεμά μου είναι κόκκινο. Θα σου εξηγήσω: Όπως κάθε χρόνο, πρέπει να ξεπροβοδίσω τον Χειμώνα, προς τα βόρεια της γης, ώστε να εγκατασταθώ εγώ και να ξυπνήσει η φύση με τη θεία πνοή μου. Ο Χειμώνας, όμως, δεν ήθελε να φύγει φέτος, διότι εκεί προς τα βόρεια, γίνεται πόλεμος, ανάμεσα σε δύο σπουδαίες χώρες.
Τη Ρωσία και την Ουκρανία. Επειδή, όμως όπως ξέρεις και από τον μύθο των αρχαίων Ελλήνων, σχετικά με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη, χωρίς την έλευση τη δική μου, τα δέντρα και τα σπαρτά δεν θα ανθίσουν και δεν θα καρποφορήσουν και ο κόσμος θα ερημώσει, ο Χειμώνας αναγκάστηκε κακήν – κακώς να αναχωρήσει προς τα βόρεια. Για να είμαι, όμως, σίγουρη ότι δεν θα πισωγυρίσει, τον ακολούθησα και αναγκαστήκαμε να περάσουμε μέσα από τις εμπόλεμες ζώνες. Εκεί είδα πολλά νέα παιδιά τραυματισμένα να ουρλιάζουν από τους πόνους. Δεν έχει σημασία σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν. Σημασία έχει ότι από τα παιδιά αυτά κόβεται απότομα το νήμα της ζωής, χωρίς να προλάβουν να εκπληρώσουν τους σκοπούς για τους οποίους τα προόρισε ο Θεός. Λυπήθηκα πολλά από αυτά τα παιδιά και πήγα να τα βοηθήσω, χωρίς να το ξέρουν οι άνθρωποι. Έτσι, το φόρεμά μου βάφτηκε κόκκινο, από το άλικο αίμα των νέων παιδιών. Έκανα υπέρβαση από τα καθήκοντά μου, το ξέρω και θα τιμωρηθώ γι’ αυτό. Αλλά αυτά που είδα ήταν πέρα και από τις δικές μου δυνάμεις και έσπευσα να προσφέρω τη βοήθειά μου.
Εσείς οι άνθρωποι, μου λέει, δεν έχετε ίχνος λογικής. Ο Θεός σας έκανε επικυρίαρχους της γης κι εσείς την καταστρέφετε και μαζί μ’ αυτή και τους εαυτούς σας. Ποτέ δεν σας φτάνουν αυτά που έχετε και θέλετε περισσότερα. Προσπαθείτε να επιβάλετε την εξουσία σας με τη βία στους συνανθρώπους σας και σκοτώνεστε μεταξύ σας. Από πού αντλείται αυτό το δικαίωμα; Καταστρέφετε τον ωραίο αυτόν πλανήτη που είναι το σπίτι σας. Εξαφανίζετε ζώα, πουλιά, έντομα, δάση, φυτά και στο τέλος θα εξαφανιστείτε μαζί τους και ‘σεις. Κρίμα! Και θεωρείστε οι σοφοί ανάμεσα σε όλα τα έμβια όντα. Το αντίθετο συμβαίνει… Έλα τώρα να σε πάω μια βόλτα, για να καταλάβεις τι εννοώ.
Πριν προλάβω να αντιδράσω, βρέθηκα να πετάω μαζί της. Εκεί, από ψηλά, είδα τα καταπράσινα δάση και τους χλοερούς και ανθισμένους κάμπους. Μου φάνηκε ότι τα δέντρα συνομιλούσαν μεταξύ τους. Δεν αντιμάχονταν το ένα το άλλο, αλλά αντίθετα αλληλοϋποστηρίζονταν. Κάποια που πιεζόταν, έπαιρναν χώρο από τα διπλανά δέντρα, για να ανασάνουν και να επιβιώσουν. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε σε βουνά που ήταν κατάμαυρα και γυμνά. Εδώ, μου λέει η Άνοιξη, είναι τα δάση της Εύβοιας που κάηκαν. Κατάλαβες, τώρα, τι κάνετε εσείς οι άνθρωποι στη θεία δημιουργία; Αυτά που σου είπα κι αυτά που είδες, να τα γράψεις να τα διαβάζουν και άλλοι.
Μα, λέω, δεν θα με πιστέψει κανένας. Δεν πειράζει, μου λέει. Έστω και ένας να σε πιστέψει, κέρδος θα είναι.
Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα και, βέβαια, ήμουν στο κρεβάτι μου. Και ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αν αυτό ήταν όνειρο ή πραγματικότητα.
