Τι είναι, όμως, αμαρτία για τους χριστιανούς; Είναι η παράβαση του θείου νόμου, όπως αυτός διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο και στις Πράξεις των Αποστόλων, ή κάθε σκέψη και πράξη, που θέτει σε κίνδυνο την ιδανική σχέση μεταξύ των πιστών και του Θεού. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε οι χριστιανοί, ότι ο Ιησούς, ως εύσπλαχνος, ήρθε στη γη, εξαγόρασε με τη θυσία Tου τις αμαρτίες του κόσμου και μας έδωσε τη δυνατότητα να απαλλασσόμαστε απ’ αυτές και να κερδίζουμε την αιωνιότητα και τη βασιλεία των ουρανών, έχοντας για όπλα μας, ανάμεσα στα άλλα, τη μετάνοια και τη συγγνώμη, την απόρροια της αγάπης Του.
Δεν είναι, βέβαια, μια εύκολη υπόθεση η αξιοποίησή τους. Τα πάθη και οι αδυναμίες μας, τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα και, κυρίως, ο αρρωστημένος εγωισμός σκληραίνουν τις καρδιές μας και κάνουν πολλούς από μας να πορευόμαστε χωρίς πυξίδα για το αύριο και ταραγμένοι, εσωτερικά. Ως εκ τούτου, το μίσος και η κακία περισσεύουν μέσα μας και, γι’ αυτό, προτιμούμε να κόβουμε ακόμη και την «καλημέρα» και να παγώνουμε τις σχέσεις μας με συνανθρώπους, που μας βλάπτουν, μας αντιπαθούν ή ήρθαμε σε σύγκρουση μαζί τους.
Πέραν τούτου, δεν είναι λίγες οι φορές, που, όταν νιώθουμε την ανάγκη να δώσουμε τόπο στην οργή, δεν μας αφήνουν να το πράττουμε οι διάβολοι, που κρύβουμε μέσα μας, και ο κακός εαυτός μας, με αποτέλεσμα να αναβάλλουμε, συνεχώς, για αύριο αυτό, που είναι να κάνουμε, σήμερα, για να μην τσαλακώνουμε τον εαυτό μας. Αφήνουμε, έτσι, το κακό να μακραίνει και να πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα για τα λάθη και τα πάθη μας με την τιμωρία, που προέρχεται απ’ τον Θεό, που κρύβουμε όλοι μέσα μας και λέγεται τύψη συνείδησης. Αυτή έχει τον δικό της τρόπο να μας ταλαιπωρεί, ψυχικά και να μας βασανίζει, συνεχώς, αφού μας κάνει να βλέπουμε εφιάλτες, ακόμη, και στον ύπνο μας.
Οι άνθρωποι, όμως, είμαστε όντα κοινωνικά και πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και, γι’ αυτό, η αποκατάσταση προβληματικών ανθρώπινων σχέσεων είναι επιβεβλημένη, αν επιθυμούμε εσωτερική ηρεμία και γαλήνη. Για τους χριστιανούς ο ασφαλέστερος δρόμος, που οδηγεί σ’ αυτήν, είναι η μετάνοια και η συγγνώμη, οι οποίες επιτυγχάνονται, ευκολότερα, μέσω της μυστηριακής εκκλησιαστικής ζωής και, προπαντός, μέσω της ιερής εξομολόγησης, που οδηγεί στη μετάληψη και στη Θεία Κοινωνία. Επειδή, όμως, για να έχει αποτελέσματα η μέθοδος αυτή, απαιτείται ταπεινοφροσύνη και τσαλάκωμα του εαυτού μας ενώπιον του πνευματικού, ο οποίος αποτελεί τον μεσάζοντα ανάμεσα στους πιστούς και στον Θεό, πολλοί χριστιανοί την αποφεύγουμε και, γι’ αυτό, το κακό με τις κοινωνικές σχέσεις και την εσωτερική μας ταραχή δεν έχει τελειωμό.
Επιπλέον, επειδή η κοινωνία μας δεν αποτελείται μόνο από συνειδητοποιημένους χριστιανούς, αλλά και από έχοντες αμβλυμμένη χριστιανική συνείδηση και, πολύ περισσότερο, από άπιστους και αλλόδοξους, η αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ μας είναι συμφέρουσα και επιβεβλημένη, ακόμη και όταν αυτή δεν στοχεύει στον απολεσθέντα Παράδεισο. Κι αυτό γιατί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, περιορίζεται ή ξεριζώνεται η εμπάθεια, η μισαλλοδοξία και η διχόνοια, που αποτελούν την αιτία πολλών κακών, όπως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η βία, η εγκληματικότητα και οι πόλεμοι, ακόμη. Εξασφαλίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, πιο εύκολα η κοινωνική και παγκόσμια συνοχή, που είναι απαραίτητη για τη συνύπαρξη και την πρόοδο των ανθρώπων, που ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες.
Η αξία, λοιπόν, της μετάνοιας και της συγγνώμης είναι, πολλαπλώς, χρήσιμη και ωφέλιμη και, γι’ αυτό, επιβεβλημένη, εφόσον επιθυμούμε μια καλύτερη κοινωνία, αν όχι επουράνια, περιορισμένη, έστω, στα γήινα όριά της. Και επειδή οι χριστιανοί, αυτές τις μέρες, πορευόμαστε και πάλι προς το Πάσχα βιώνοντας, ξανά, τον Γολγοθά, τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου, η περίοδος προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Εκείνο, που απομένει, είναι να το πράξουμε. Καλό Πάσχα, λοιπόν, και, μακάρι, ο αναστημένος Ιησούς να οδηγεί, από τούδε και στο εξής, τα βήματά μας και να γλυκαίνει τις καρδιές όλων μας.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
