Από την άλλη μεριά ο πόλεμος, ό,τι το χειρότερο και θλιβερότερο για τη ζωή και την πορεία του ανθρώπου. Πόνος και μόνο πόνος. Θλίψη, στενοχώρια, δάκρυα, θάνατοι, τραυματισμοί, καταστροφές, ισοπέδωση των πάντων. Παγκόσμιες ή και τοπικές συρράξεις που έλουσαν ολόκληρο τον πλανήτη με αίμα και δάκρυα. Οι επιθέσεις αυτές χτύπησαν την καρδιά του ανθρώπου που δίδει παλμό, όραμα και ζωή στην ανθρώπινη κοινωνία. Σκληρός πόλεμος. Τραγικές οι εμπειρίες. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μία πολεμική κρίση η οποία δεν έχει προηγούμενο. Ο κόσμος με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την επιθετική αγριότητα της αρκούδας του Βορρά, με επικεφαλής αυτής τον Τσάρο, να εισβάλει με όλη την πολεμική μηχανή σ’ ένα άλλο κράτος, την Ουκρανία, παραβιάζοντας κατάφορα τα δημοκρατικά της δικαιώματα και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες των φρικαλεοτήτων του, της αγριότητας και της βαρβαρότητας που οι Ρώσοι διαπράττουν σε βάρος του ουκρανικού λαού. Οι βομβαρδισμοί των πολέμων με τα σύγχρονα οπλικά συστήματα που διαθέτει η Ρωσία σε βάρος της Ουκρανίας, με το αίμα να ρέει στους δρόμους και τους αμυνόμενους να πολεμούν για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας τους, είναι πράξεις και ενέργειες της Ρωσίας απαράδεκτες και κατακριτέες από ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Δεν έχουν έρεισμα ούτε δικαιολογία, για αυτόν τον λόγο καταγράφονται στη σφαίρα του παράλογου.
Στα ιστορικά αυτά γεγονότα, πρωταγωνιστής και θιασάρχης της πολεμικής κρίσης, ο Τσάρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος μόλις προ ολίγων ετών, είχε ανακηρυχτεί ο δημοφιλέστερος ξένος ηγέτης στην Ελλάδα. Τον Ιούνιο του 2016 είχε δημοτικότητα 74%, έναντι 69% του Μπάρακ Ομπάμα και 35% της Μέρκελ, ενώ το 2018 η δημοτικότητα είχε οριακά περιοριστεί στο 58%. Το ίδιο συνέβαινε και με άλλες χώρες. Ακόμη και σήμερα που εκθρονίστηκε από το βάθρο του, εξακολουθεί να διατηρεί υψηλό ποσοστό δημοτικότητας, έστω και αν στα μάτια της ανθρωπότητας είναι ένας σκληρός και απάνθρωπος σφαγέας του ουκρανικού λαού. Η χώρα μας έχει επιλέξει συνειδητά να στοιχηθεί με τις δυνάμεις της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης.
Η καταδίκη της εισβολής της χώρας, από την πρώτη στιγμή, μας χαροποίησε τους συμμάχους και καταγράφηκε στο ενεργητικό της έναντι της συμμαχίας. Η ανάγκη να βρεθούμε όλοι μας, στον σωστό δρόμο, στη σωστή πλευρά της ιστορίας, στην ορθή πορεία της, αποτελεί αναντίρρητα τον κανόνα, τον κοινό παρονομαστή στις δημόσιες τοποθετήσεις, γιατί όχι και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Είναι κοινός τόπος πως η εισβολή με τη χρήση της βίας και των όπλων συνιστούν παραβίαση του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ και του αναγκαστικού δικαίου και ότι αυτή η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε ποτέ να λάβει τον χαρακτήρα ή τη μορφή της νομίμου άμυνας. Η ομαδική καταδίκη της Ε.Ε. ενάντια στη ρωσική εισβολή, πρέπει να δοθεί στην ιστορία, ότι βρίσκεται στη σωστή, ορθή πλευρά και κατεύθυνση.
Εκείνο που αφάνταστα με στενοχωρεί και με βασανίζει είναι η επιλεκτική ευαισθησία και μερική επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, η οποία υποσκάπτει τη διεθνή νομιμότητα, όπως και στην περίπτωση της Κύπρου. Δεν υπήρχε η ίδια αντίδραση, στην εισβολή από τους Τούρκους ή στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη. Οι συνθήκες ήταν οι αυτές με εκείνες της Ουκρανίας. Δεν είδα κανέναν ηγέτη να βγει και να καταδικάσει αυτές τις πολεμικές επιδρομές. Ένας που τόλμησε και είχε το θάρρος δημόσια να τις καταγγείλει και αυτός από τον χώρο της Εκκλησίας (Ιερωμένος), το πλήρωσε αργότερα με την ίδια τη ζωή του. Αυτά τα γεγονότα, που κάποιες φορές είναι ασύμμετρα, δεν μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας που αποτυπώνει και καταγράφει τα γεγονότα όπως ακριβώς συντελούνται, έστω και αν μερικοί θέλουν να μετακινήσουν τις τεκτονικές πλάκες της ιστορίας προς άλλη κατεύθυνση. Όπως δεν είδα την ομαδική ή μεμονωμένη καταδίκη του Σουλτάνου της Τουρκίας, που τα τελευταία χρόνια μας δηλώνει συχνά-πυκνά για τη Γαλάζια Πατρίδα, για την κατάληψη του Καστελλόριζου, την αποστρατικοποίηση των νησιών μας στο Αιγαίο και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της χώρας μας σε αυτά. Αυτά πρέπει να τα λέμε όπως πρέπει να τα πούμε και ότι η πατρίδα μας είναι καιρός να λύσει τη λεόντειο εταιρεία που έχει συνάψει με τους συμμάχους της, γιατί έτσι θα τη σέβονται και θα την εκτιμούν περισσότερο απ’ ό,τι σήμερα.
Μπροστά στη χαώδη αυτή πολεμική κρίση, λέμε όχι στον πόλεμο και ναι στην ειρήνη. Εκφράζουμε την ευχή μας στους εμπολέμους να αφήσουν πίσω τους τα πάθη και τα μίση που τους χωρίζουν και με αμοιβαίες υποχωρήσεις να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου και να λύσουν τις διαφορές τους. Γνωρίζουν ότι ο πόλεμος μόνο πόνο, λύπη, δάκρυα, ανθρώπινα θύματα και κάθε είδους καταστροφές επιφέρει στους ανθρώπους. Αφήνει πίσω μεγάλες πληγές που δύσκολα θεραπεύονται. Η διπλωματία των ευρωπαϊκών χωρών οφείλει με τη σειρά της να εργαστεί προς την ίδια κατεύθυνση. Η ειρήνη είναι δώρο Θεού, απαραίτητη στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή πρέπει να επιζητούμε και για αυτή πρέπει να εργαζόμαστε αφού χωρίς αυτή, ευτυχία δεν μπορεί να υπάρξει στη ζωή μας.
* Μία περιπέτεια με την υγεία μου με ανάγκασε έστω και προσωρινά να διακόψω τη γραπτή μου επικοινωνία με την αγαπημένη μου εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και κατ’ επέκταση με τους φίλους μου αναγνώστες των κειμένων μου, που φιλοξενούνται σ’ αυτή.
Δοξάζω τον Πανάγαθο Θεό για την άβατο Αυτού ευσπλαχνία να με διατηρήσει στη ζωή, ώστε να μπορώ σήμερα με όλες μου τις ψυχικές, πνευματικές και σωματικές δυνάμεις να κρατήσω στα χέρια μου τη γραφίδα και έτσι να μπορώ και πάλι να απευθυνθώ στη δική σας αγάπη. Σ’ όσους μου συμπαραστάθηκαν στη δοκιμασία μου αυτή, τους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
Από τον Αθανάσιο Φώτο,
επί τιμή δικηγόρο
