ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ VI

Διαβάζοντας ή καλύτερα μελετώντας κάποιος τις τέσσερις αποφάσεις (δύο ασφ. μέτρων και δύο της Ολομέλειας του ΣτΕ) που εισηγήθηκε η κ. Σακελλαροπούλου από το 2006 μέχρι το 2014 για τα έργα του Αχελώου διακρίνει την έντονη αντίθεσή της στη μεταφορά και της

απειροελάχιστης ποσότητας νερού προς τη Θεσσαλία. Η θεμελιακή αυτή πίστη προβάλλεται έντονα στο επίσημο και συναινετικό της βιογραφικό στη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ (wikipediA), όπου διαβάζουμε: «Ηταν εισηγήτρια στην απόφαση για τη διατήρηση των προσφυγικών της λεωφόρου Αλεξάνδρας και των διατηρητέων της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου και εισηγήτρια στην απόφαση εναντίον της εκτροπής του Αχελώου». Αν έχω αμφιβολίες για τη διατήρηση των προσφυγικών με την αφόρητη εκεί αθλιότητα και αρνητική προσέγγιση για τα οικοδομήματα της Αρεοπαγίτου, που έπρεπε να είχαν απαλλοτριωθεί, με άφησε έκπληκτο η προβολή σε σειρά Εισηγήσεων της άλλοτε Προέδρου του ΣτΕ κ. Σακελλαροπούλου για τα έργα της μερικής εκτροπής (που κατέληξαν αποφάσεις) μιας ένθεης πίστης σε μια αλήθεια, που δεν υπάρχει (*) και σε ένα πλαίσιο αναφοράς λανθασμένο (**). Η πίστη της αυτή άρχισε με την καθήλωση των έργων στο σύνολό τους, μόλις κατατέθηκε ή αίτηση ακύρωσης κατά των διατάξεων (13 παρ.1-3 επ. ν. 3481/2006) του γνωστού ως Νόμου Σουφλιά (***). Η Επιτροπή Αναστολών της Ολομέλειας μάλιστα με εισήγησή της αυτοστιγμεί έκλεισε όλα τα εργοτάξια. Λίγο αργότερα εμπόδισε και την ολοκλήρωση της επικάλυψης της έτοιμης σήραγγας εκτροπής των 17.400 μ. Εκεί χάσκουν από τότε (2006) οι έτοιμες προς επένδυση ημικυκλικές από σκυρόδεμα κατασκευές των εσωτερικών επικαλύψεων. Το επιχείρημα της απόφασης των ασφ. μέτρων που εισηγήθηκε η κ. Σακελλαροπούλου ήταν πως η «σήραγγα ενδέχεται να κατεδαφιστεί». Αυτά έγραψε μόλις πήρε γνώση της αίτησης ακύρωσης. Από τότε υπήρξε φανερή η θέληση αποκλεισμού της εκτροπής. Παράλληλα καθηλώθηκαν με επόμενη εισήγησή της όλα τα έργα ως αποτέλεσμα των a priori περιβαλλοντικών της -πλην εκτός πραγματικότητας- προταγμάτων. Γιατί «εκτός πραγματικότητας»; Ας δούμε.
Αγνοήθηκαν: α) Το ιλιγγιώδες κατασκευαστικό κόστος μέχρι το 2006. {Μόνον η Μεσοχώρα έχει κατά τη ΔΕΗ θετική και αρνητική μέχρι τώρα ζημία ενός δισ. ευρώ}. β) Παρακάμφθηκε η υπέρμετρη βλάβη ακριβώς του καθ’ υπόθεση προστατευτέου περιβάλλοντος, επειδή η από 20ετίας τοπιολογική μορφολογία της περιοχής παραπέμπει σε σεληνιακά τοπία εξαιτίας της καθήλωσης των έργων από το ίδιο το ΣτΕ. γ) Αγνοήθηκε παρά τη συνεχή επίκλησή της η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης. Όλα τα επιστημονικά εγχειρίδια περιγράφουν τη βιώσιμη ανάπτυξη ως περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική. Τι από αυτά προστάτευσε μέχρι τώρα το ΣτΕ; Τίποτα. Παρέκαμψε μάλιστα με την απόφαση 26/14 και την απόφαση του ΔΕΕ του 2012, που επέτρεψε την εκτροπή, παρά τα 14 κύρια και επικουρικά ερωτήματα της 3053/2009 απόφασης της Ολομέλειας, που εισηγήθηκε η κ. Σ. δ) Αγνοήθηκε η καθολικά παραδεκτή και προϊούσα ερημοποίηση της θεσσαλικής πεδιάδας****. ε) Εισηγήθηκε η κ. Σ. και καταργήθηκε με την 26/14 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ το δεδικασμένο που παρήγαγε η υπ’ αριθ. 3478/2000 απόφαση της ίδιας Ολομέλειας, η οποία έκρινε ορθή την εκτροπή 600 εκ. κ.μ./ έτος. Η αιτιολογία της ανατροπής δεν πείθει, ούτε και την έλαβε υπόψη το ΔΕΕ. Θα επισημάνω εδώ ότι η κ. Σ. στην υπόθεση της Eldoràdo Gold, που χειρίστηκε, δέχτηκε υπέρ της εταιρείας αυτής -με τις 217 και 218/2016 αποφάσεις της Ολομέλειας- το δεδικασμένο που είχε δημιουργήσει για τις τεχνικές μελέτες των Σκουριών η υπ’ αριθ. 3191/15 Ολομ. προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ. στ) Εμφάνισε η κ. Σ. -και ακολούθησε η πλειοψηφία του ΣτΕ- προς το Δικαστήριο της Ενωσης με την 3734/2009 απόφασή του το σύνθετο έργο του Αχελώου ως «σχεδιαζόμενο έργο», παρότι η κατασκευή του είχε αρχίσει από το 1986. Γιατί; Χρειάζεται εδώ απάντηση για την κατά κόρον αναγραφή της λέξης «σχεδιαζόμενο έργο», στον Θεσσαλικό Αχελώο, όταν είναι πασίδηλη και προκύπτουσα η έναρξη κατασκευής του το 1986.
Οι παραπάνω είναι ελάχιστες παρατηρήσεις για προσεγγίσεις, που οδήγησαν στην πρωτοφανή για πολιτισμένη χώρα εγκατάλειψη των έργων του Θεσσαλικού Αχελώου.ΟΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΣΚΩΝ-
ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΣΤΕΡΙΣΚΟ (*)
Η πίστη στη «διαφύλαξη του ορεινού τοπίου, των χώρων φωλεασμού και διαμονής σπάνιων ζώων και πτηνών και πανάρχαιων ορεινών πολιτισμών»(!) και η αντιγραφή στην 26/2014 απόφαση του ΣτΕ της έωλης αντιμελέτης των Ακαρνάνων ως αιτία για τη μη εκτροπή -και όχι μόνον- έστω και των 600 εκ. κ.μ./έτος (του 1/7 του όγκου απορροής) από τον Αχελώο στη Θεσσαλία απηχεί την «εν τω βάθει» ως άγιου δισκοπότηρου ή ιερού graal αντιεπιστημονική πεποίθηση, πως τα έργα του Αχελώου θίγουν τη βιώσιμη ανάπτυξη. Πρόκειται για πλάνη, καθώς αντίθετα τη βελτιώνουν. Εν τάξει, το «πλανάσθαι ανθώπινον». Οι ανεδαφικές όμως αντιλήψεις -όπως τα θρησκευτικά δόγματα- όταν επιβάλλονται εξουσιαστικά στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι (που είναι ο ορισμός της βιώσιμης ανάπτυξης), καταλήγουν σε οδυνηρές οπισθοδρομήσεις (βλ. ΣτΕ 2759, 2760 /1994, 1688/2005, 3478/2000, τρεις αποφ. Επ. Αναστ. Ολομ. 2006, 2007, 3053/2009 Ολομ. 26/2014 Ολομ. 2230/2020 Ε’ τμ.). Παρέθεσα τους αριθμούς των αποφάσεων για τα έργα Μεσοχώρας και Συκιάς, επειδή χωρίς να εκφράζεται σ’ αυτές η αθεμελίωτη κοινωνικά και οικονομικά άποψη του ΣτΕ, ότι τα έργα πρέπει να σταματήσουν διά παντός, το τελευταίο αυτό έβρισκε και βρίσκει κάθε φορά λόγους ακύρωσης όλων των ΑΕΠΟ. Την πρώτη φορά (2759, 2760/1994 Ε’ τμ. ΣτΕ) αποφάσισε πως αντί για δύο χρειαζόταν μία μελέτη, επειδή πρόκειται για ενιαίο εγχείρημα. Μετά από λίγα χρόνια (26/2014 Ολομ. ΣτΕ) αποφάσισε ότι χρειάζονταν πάλι δύο μελέτες, επειδή πρέπει να απεμπλακεί η Μεσοχώρα. Την πρώτη φορά (3478/2000 Ολομ. ΣτΕ είπε ναι στην εκτροπή. Κάποια χρόνια μετά (26/14 Ολομ. ΣτΕ) αποφάσισε όχι στην εκτροπή, και -όπως τα έγραψα- διαχωρίζει τη Μεσοχώρα. Την πρώτη φορά (3053/2009 η Ολ. ΣτΕ ρωτά το ΔΕΕ, αν μπορεί να γίνει η εκτροπή. Αυτή είναι η ουσία των 14 ερωτήσεων της κ. Σ.). Όταν το 2012 το ΔΕΕ απαντά ότι μπορεί να γίνει, έρχεται πάλι το ΣτΕ και με την πιο πάνω 26/2014 απόφ. Ολομ. βρίσκει άλλους λόγους, για να την αποκλείσει. Το 2014 με την 26 απόφ. Ολομ. διαχωρίζει τη Μεσοχώρα από τη Συκιά, αλλά με την 2230 /2020 Ε’ τμ. σταματά και τη Μεσοχώρα. Πίσω από τις αντιφατικές αυτές αποφάσεις -που δεν είναι συμβατές με το κύρος ανώτατου Δικαστηρίου- διατρανώνεται ο αντικοινωνικός και αντιοικονομικός ακτιβισμός της ματαίωσης ενός εμβληματικού και εθνικής εμβέλειας έργου. Το Συμβούλιο Επικρατείας επειδή απαγορεύεται να το ματαιώσει (95 Σ., Ν.Δ.170/1973 ως ισχύει), το καθηλώνει. Βάφτισε έτσι και έμμεσα «στούρνους» τους συντάκτες των περιβ. μελετών Μεσοχώρας και Συκιάς, που τις κατεδάφισε, σε αντίθεση με τα «σαΐνια» των τεχνικών μελετών της Εldorado στη Κασσάνδρα, που τις ενέκρινε, αν και εξαφάνισαν εκεί 4.000 στρέμματα πανέμορφου δάσους. Η -κατά περίπτωση στους ίδιους χρόνους- ερμηνεία από το ίδιο Δικαστήριο εννοιών, όπως το εθνικό συμφέρον, το περιβάλλον, η βιώσιμη ανάπτυξη, το δεδικασμένο κ.ά., στις υποθέσεις Αχελώου και Elforàdo μου προκάλεσε απορίες. Αλλά (και θα το γράψω αμετάφραστο): Honi soi qui mal y pense._