* Σκέψεις με αφορμή την ορκωμοσία του Περιφερειακού Συμβουλίου
*Της Ηρώς Διώτη, βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειακής συμβούλου, επικεφαλής της παράταξης «Δρόμος Ανατροπής για τη Θεσσαλία»
«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
‘Η θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους».
Μιχάλης Κατσαρός
Με αφορμή τα όσα έγιναν στην ορκωμοσία του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας, ξανατίθενται σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας, πρώτα απ’ όλα. Δημοκρατία δεν υπάρχει εδώ και καιρό, έχει αντικατασταθεί από το κράτος ενός τύπου «έκτακτης ανάγκης» γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχει το σύστημα που κυβερνά να επιβάλλει μέτρα και αποφάσεις. Στην ορκωμοσία της Παρασκευής 29 Σεπτεμβρίου, κάποιοι αιρετοί ορκίστηκαν με τη συνοδεία συνθημάτων των μελών της Χρυσής Αυγής που είχαν μπει στην αίθουσα με τη φροντίδα της αστυνομίας.
Την ίδια στιγμή η ΕΛΑΣ -που έργο της είναι, θεωρητικά μιλώντας, να προστατεύει τους πολίτες –επιτέθηκε χωρίς κανένα λόγο σε άλλους πολίτες και αριστερούς αντιφασίστες/τριες που είχαν καλέσει συλλαλητήριο. Προπηλακισμοί, ξύλο, δακρυγόνα, προκειμένου να μην ενοχλήσουν τον εσμό των Ναζί υποστηρικτών, του Ναζί εκλεγμένου Παναγιώτη Ηλιόπουλου, οι οποίοι είχαν εφορμήσει στην αίθουσα ορκωμοσίας.
Οι ευθύνες της αστυνομίας είναι προφανείς και δεν είναι πρώτη φορά που στη Λάρισα η αστυνομία δείχνει την πολύ εχθρική και πολύ επιθετική της διάθεση απέναντι στους πολίτες. Στην προκειμένη περίπτωση της ορκωμοσίας αιρετών σε Δήμους και Περιφέρειες, είναι η μόνη πόλη στην οποία σημειώθηκαν τέτοια ντροπιαστικά επεισόδια.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο και οδυνηρό όταν όλα αυτά αντιμετωπίζονται από θεσμούς, αιρετούς και όργανα της Πολιτείας, αλλά και από μερίδα πολιτών, σαν μια κανονικότητα. Κανονικότητα είναι μια ορκωμοσία αιρετών να γίνεται υπό τις απειλές και τις ύβρεις φασιστών, κανονικότητα είναι η απαράδεκτη στάση της αστυνομίας, κανονικότητα οι ξυλοδαρμοί και τα χημικά σε ειρηνικές αντιφασιστικές-δημοκρατικές συγκεντρώσεις πολιτών, κανονικότητα η σιωπή; Αυτή η «κανονικότητα» έχει επιβληθεί πολύ συστηματικά όλο αυτό τον καιρό της κρίσης από την κυβέρνηση και τα media, γιατί με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν τη συναίνεση των πολιτών στις πολιτικές τους. Ο καπιταλισμός, που δεν είναι ανόητος, φρόντισε από την αρχή της ιστορίας του, να κατασκευάσει και ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Αυτόν τον άνθρωπο που δεν θα αμφισβητεί το συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής και που θα θεωρεί αυτονόητο ότι οι άνθρωποι ζουν έχοντας ένα αφεντικό στο οποίο πουλούν την εργασία τους, χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να γίνει και διαφορετικά.
Έχοντας ήδη αυτό το έδαφος να πατήσουν, η εξουσία και τα κόμματα του δικομματισμού στην Ελλάδα καλλιέργησαν ακόμα περισσότερο αυτή την υποτελή στάση, το ατομικό βόλεμα, το ρουσφέτι κάθε είδους, την «κανονικότητα» μιας ζωής που θα σου αρκεί η δουλίτσα σου και το σπιτάκι σου, κι ας καίγεται γύρω σου ο τόπος. Έτσι, φτιάχνοντας μια ιδεολογία ατομικιστική που επικράτησε στην πλειονότητα της κοινωνίας, τώρα που καταστρέφονται και η δουλειά και η κατοικία και όλα όσα είχαν κατακτηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η επίθεση γίνεται ακόμα πιο βαθιά στη συνείδηση και τη στάση των πολιτών. Προσπαθούν να επιβάλουν τις απολύσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, την επισφάλεια, την έλλειψη παιδείας, υγείας, πολιτισμού, ως «κανονικότητα». Να συνηθίσουν την κοινωνία σε αυτά, να μην υπάρχουν αντιδράσεις.
Με αυτό τον τρόπο θεμελιώδη δικαιώματα πάνε περίπατο. Ακόμα και το αυτονόητο δικαίωμα σε κάθε κοινωνία αστικού δυτικού πολιτισμού, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, στη χώρα μας αμφισβητείται. Φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο στην περιπέτεια του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Οι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως κάτι άλλο από την «κανονικότητα» (άνθρωποι με αναπηρία, ομοφυλόφιλοι, αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι), δεν πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στο νόμο, κατά τη γνώμη μεγάλου κομματιού του πολιτικού κόσμου της χώρας. Η καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων θεωρείται στην Ελλάδα μια «κανονικότητα». Ταυτόχρονα, βέβαια, όλοι ξεσπαθώνουν εναντίον των φονταμενταλισμών των άλλων, αλλά ποτέ εναντίον του δικού τους.
Επειδή όμως η Αριστερά, τουλάχιστον ένα κομμάτι της, εμπνέεται και υπηρετεί άλλες αξίες, πανανθρώπινες και δημοκρατικές, και έχει όραμα την κοινωνική χειραφέτηση, την ισότητα, την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, την αξιοβίωτη ζωή, την ολιγαρκή αφθονία, το δικαίωμα για όλους και όλες για ζωή και όχι απλά για επιβίωση, όλοι εμείς να μην επιτρέψουμε αυτές τις «κανονικότητες», αγωνιζόμενοι μέσα κι έξω από τους θεσμούς, προκειμένου να δούμε άσπρη μέρα.
