Αποπεμφθείς, αλλά... ευπρόσδεκτος!

EΠΙΣΤΟΛΗ

Αξιότιμη «Ελευθερία»,

Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύτηκαν επιστολές απαντητικές στο κείμενό μου «Αλήθειες για τη Συμφωνική» από τον κ. Αλεξίου, διευθυντή του Δ.Ω.Λ. και την κα Βασβατέκη, πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων της Συμφωνικής, όπου και οι δύο απευθύνουν από κοινού πρόσκληση τόσο σε μένα προσωπικά όσο και στους Λαρισαίους μουσικούς που αποχώρησαν εντόνως δυσαρεστημένοι από την ορχήστρα το 2016, προκειμένου να επανέλθουμε σ’ αυτήν. Η πρόσκληση όμως δεν απαντά στους λόγους που προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια και την αποχώρηση των 15 μουσικών -τους οποίους μουσικούς μπορώ ν’ απαριθμήσω, αλλά δεν είναι του παρόντος-, λόγοι οι οποίοι φαντάζομαι ότι δεν περίμενε η κα Βασβατέκη να εξηγηθούν απλά με μια τηλεφωνική συνομιλία. Η διατύπωση «ευπρόσδεκτοι» που απευθύνουν αμφότεροι, γνωρίζουν ότι θα πρέπει να περιγράφει περισσότερο την αίσθηση του αποδέκτη της πρόσκλησης, παρά αυτού που την απευθύνει.
Προφανώς κανείς από τα πρώην μέλη της Συμφωνικής δεν συμμερίζεται εδώ και έξι χρόνια ότι είναι ευπρόσδεκτος, αφού το κλίμα εμπιστοσύνης και το πνεύμα συνεργασίας, δύο απαραίτητες προϋποθέσεις για μια μουσική προσφορά, κλονίστηκαν ανεπανόρθωτα με την αναίτια και άδικη αποπομπή μου (για να μιλήσω προσωπικά) από τον μαέστρο της ορχήστρας. Μια αποπομπή, που ο ίδιος μαέστρος δεν δίστασε να επαναλάβει ενώπιον όλου του Συλλόγου των μουσικών, στις 5/2/2016, παρουσία του διευθυντή του Δ.Ω.Λ. Αυτό το γεγονός η κα Βασβατέκη, το ονομάζει «αποχώρηση λόγω διαφωνίας με τη διοίκηση του Δ.Ω.Λ.»; Κι από πότε η διαφωνία όταν ανακύπτει σε κοινού ενδιαφέροντος ζητήματα, διατυπωμένα από έναν Σύλλογο Μουσικών, είναι ένοχη και τιμωρείται με αποπομπή του εκπροσώπου του;
Αυτή η έμπρακτη απαξίωση εν γνώσει και με την ανοχή της διεύθυνσης και της διοίκησης του Ωδείου, ενός Συλλόγου που ιδρύθηκε για να κατοχυρώσει θεσμικά τη συμφωνική ορχήστρα, αλλά και για να εκφράσει συλλογικά κοινές μας αγωνίες για το μέλλον της, οδήγησε στην αποχώρηση πολλών Λαρισαίων μουσικών και κανείς έκτοτε δεν έχει πεισθεί για την ειλικρινή πρόθεση της πρόσκλησης για επάνοδό τους. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να πληθαίνουν δημοσιεύματα «ότι η Λάρισα κρατάει τα παιδιά της», τη στιγμή που αποχωρήσαμε όλοι όσοι παλέψαμε για να μείνει η ορχήστρα όρθια, όταν το 2004 ήταν στα πρόθυρα διάλυσης, ενώ ταυτόχρονα να αποκαλούνται δημιουργοί της, όσοι απουσίαζαν απ’ αυτήν την προσπάθεια. Όσο για την όψιμη μνεία στον Ιωάννη Τσανακά, θυμίζω τις ουκ ολίγες δημοσιευμένες αναφορές στον νυν μαέστρο της, ως εμπνευστή, πρωτεργάτη και ιδρυτή της ορχήστρας. Μια μνήμη τιμάται κυρίως με τη σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση. Ας μου επιτραπεί να διατηρώ περισσότερο από τον καθέναν τις επιφυλάξεις μου για το πόσο ευπρόσδεκτος είμαι να επανέλθω στην ορχήστρα, καθώς τα δύο τελευταία χρόνια έπαψα πια και να διδάσκω στο Δ.Ω.Λ. σε μια θέση που υπηρέτησα από το 2009 ως καθηγητής βιολιού. Σπεύδω να συμπληρώσω, προλαβαίνοντας ενδεχόμενη απάντηση, ότι απορρίφθηκα εξαιτίας των όρων των προκηρύξεων των δύο τελευταίων ετών, τις οποίες όμως συντάσσει και εγκρίνει κάθε φορά το Δ.Σ. του Ωδείου. Εξάλλου νωπές είναι οι μνήμες περί των συστάσεων στο Δ.Ω.Λ. από τον ΑΣΕΠ, σχετικά με τη διαδικασία των προκηρύξεων και της συμμόρφωσης του πρώτου σ’ αυτές τις συστάσεις.
Μετά τιμής
Δημήτριος Εμμ. Καραμανώλης