«Την Γλώσσαν μου έδωκαν την Ελληνικήν».
Οδυσσέας Ελύτης.
Η Ελληνική γλώσσα, που τόσο βάρβαρα εμείς οι νέο-Έλληνες πληγώνουμε, είναι η μοναδική και η «αενάως λαμπυρίζουσα» σ’ όλον τον κόσμον. Είναι η ωραιότερη και η πιο μελωδική της ανθρώπινης λαλιάς. Ίσως είναι η μοναδική στον κόσμο γλώσσα, που μας δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με απόλυτη σαφήνεια, αλλά και απεριόριστη δυνατότητα.
Κανείς δεν αμφισβητεί πως η Ελληνική γλώσσα είναι «Γλωσσομήτωρ». Η μητέρα των γλωσσών.
«Αποκαλύπτουσα τον εν τη κοινωνία ιριδόχρωμον κόσμον. Κοσμούσα τούτον ως πτερόεσσα χρυσσαλίς, αστερόεσσα. Ανάσα του λόγου. Εκτυφλωτικός απαστράπτων αδάμας. Θησαυρός ανυπολογίστου αξίας. Γέμουσα μαργαριτών και άλλων πολυτίμων λίθων λεκτικών. Περιδέραιον γλωσσικού κάλλους. Μελιστάλακτος η δυστοταλής, ενεπλούτισε διά των εκατομμυρίων λεκτικών της τέκνων, τας των άλλων Εθνών γλώσσας».
Εδώ και 3.500 χρόνια δημιουργήθηκε για να καταυγάσει, από τη μικρή βραχώδη μας πατρίδα, το ανθρώπινο πνεύμα. Πίσω από την αναλλοίωτη και διαχρονικής αξίας γλώσσα μας, οικοδομήθηκε ο απαράμιλλος κλασικός Πολιτισμός. Ο τροφοδότης του Δυτικού Πολιτισμού.
Η γλώσσα μας διαπλάσθηκε και διαπλάθεται συνεχώς από τον ίδιο τον λαό μας. Και διαπλάθεται ομαλά και προοδευτικά. Δίχως τις βίαιες και διαστροφικές επεμβάσεις των εκσυγχρονιστών. Αυτό που και επιχειρείται τελευταία και τραυματίζει θανάσιμα το γλωσσικό μας αίσθημα.
Η Γλώσσα μας από τα βάθη των αιώνων, διετύπωνε και εξεδήλωνε, το γνήσιο Ελληνικό πνεύμα. Και για τούτο θεωρείται πως ανέκαθεν, αποτελεί το όχημα της διαώνισης της φυλής μας. Αλλά και τούτο υπερέβη η Γλώσσα μας. Απέβη δηλαδή η πλουσιότερη και αρμονικότητα γλώσσα του κόσμου.
Η Γλώσσα μας, με τη δυναμική της, κατόρθωσε να επιζήσει σε δύσκολους καιρούς, όπως επί Τουρκοκρατίας. Ιδιαίτερα μάλιστα τότε έλαμψε ως Ιερόν Παλλάδιον, του δούλου Έθνους. Και μάλιστα παρά τις πάμπολλες προσμίξεις χυδαίων και βαρβαρικών γλωσσικών τύπων.
Ο Γυίλφορδ με την Ιόνιο Ακαδημία, ο Φαρμακίδης με τον Άνθιμο Γαζή, με την εφημερίδα «Ο Λόγιος Ερμής», πολλοί λόγιοι, η Εκκλησία και το αμφισβητούμενο σήμερα, από τους εκθεμελιωτές του Ελληνισμού όπως η Ρεπούση, ο Μπαλτάς κ.ά., που εντελώς παραποίησαν ακόμη και την ιστορία μας, το «Κρυφό Σχολειό» συνετέλεσαν ώστε γρήγορα να επουλώσει τα τραύματά της.
Αλλά μήπως και άλλοι τιτάνες του πνεύματος, ο Γκαίτε, ο Ουγκώ κ.ά. δεν εκφράστηκαν με θαυμασμό για τη γλώσσα μας; Είναι γλώσσα οικουμενική και μεγαλειώδης, που σήμερα την κακοποιούμε κατάφωρα. Είναι ένα καταπληκτικό και σπάνιο εργαλείο της διανόησης. Μόνο αυτή εκφράζει πιστά τα πιο λεπτά και βαθυστόχαστα νοήματα. Η αξία της μάλιστα αποδεικνύεται μέσα από ένα πλήθος θαυμαστών κλασικών έργων.
Η Ελληνική γλώσσα είναι το κυρίαρχο όχημα του Πολιτισμού μας. Πέρασε δημιουργική και αναλλοίωτη από τον Όμηρο, στους Ευαγγελιστές, στην Ελληνιστική εποχή, στο Βυζάντιο, στον Μακρυγιάννη κι ως σήμερα στον Ελύτη. Σκεφθήκατε ποτέ τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε η Ελληνική γλώσσα; Πώς θα δημιουργούνταν οι ευκλεείς ρήσεις των Αρχαίων Σοφών; Πώς θα διαδίδονταν και πώς θα ερμηνεύονταν τα Ευαγγέλια; Αυτός ο ίδιος ο Ελληνοχριστιανός Πολιτισμός.
Αλλά και η διεθνής ορολογία των Επιστημών, βρίθει από όρους της Ελληνικής γλώσσας. Ακόμη και ο έρωτας, η φύση, η τέχνη, το θείον, στη γλώσσα μας τιμήθηκαν με την καλαισθησία και την απαράμιλλη ωραιότητά της. Όσο όμως κι αν την πληγώνουμε ή εσκεμμένα την κακοποιούμε, αυτή διαιωνίζει τη φυλή μας. Ο Λένιν, ο Κίσιγκερ, οι Σλάβοι και άλλοι εχθροί της πατρίδας μας, ισχυρίστηκαν φανερά, πως αν θέλει κανείς να πλήξει το Έθνος μας, αρκεί να νεκρώσει τη γλώσσα μας. Το γνωρίζουν καλά, όσοι αποβλέπουν στον αφελληνισμό μας, πως η γλώσσα μας είναι η αναπόσπαστη επικάλυψη του Εθνικού μας κυττάρου. Η γλώσσα για κάθε άνθρωπο είναι θεϊκό δώρο. Μ’ αυτήν επικοινωνούμε. Μ’ αυτήν προάγουμε την κοινωνία και τον πολιτισμό μας. Σωστά έλεγε ο Δημόκριτος, πως η γλώσσα «είναι ο άγγελος της ψυχής». Η Γλώσσα διακρίνει τους πεπαιδευμένους από τους απαίδευτους. Οι πεπαιδευμένοι διακρίνονται για τον πλούτο, την ακρίβεια και την πλαστικότητα της γλώσσας.
Σύγχυση και βαρβαρότητα μας απειλούν. Η γλώσσα μας σήμερα ασελγείται. Εκχυδιάζεται. Βιάζεται κατάφωρα. Τηλεοπτικά απορρίμματα, βαρβαρισμοί και σολοικισμοί, αναιδείς και πρόστυχες εκφράσεις και ένας ανεπίτρεπτος λαϊκισμός, τραυματίζουν τη γλώσσα μας. Οι νέοι μας μαστίζονται από μια φοβερή λεξιπενία, που τους κάνει ανίκανους να αρθρώσουν λόγο σωστό. Στην εποχή του Βυζαντίου το λεξιλόγιό μας αριθμούσε σε 72 εκατομμύρια λήματα. Σήμερα απόμειναν μερικές χιλιάδες λέξεις.
Γι’ αυτό χρέος μας είναι να τιμούμε τη γλώσσα μας. Εκλιπαρούσε ο Ετεοκλής, ο γιος του Οιδίποδα, τον θεό Δία, για τη σωτηρία των Θηβών, λέγοντας; «Μη πόλιν πανόλεθρον εκθαμνίσετε, Ελλάδος φθόγγον χέουσα». Δηλαδή μην αφανίσεις αυτήν την πόλη. Οι κάτοικοί της μιλούν Ελληνικά.
Η γλώσσα μας είναι εύηχη, μουσική, με πολλά φωνήεντα. Σε αντίθεση με τις βόρειες χώρες, που οι λαοί τους, όσο μπορούν μιλούν με κλειστό το στόμα. Έχουν περισσότερα σύμφωνα από τα φωνήεντά τους. Γλώσσες βαριές και βάρβαρες.
Ας ντραπούμε λοιπόν για τον γλωσσικό μας αυτοχειριασμό, που οδήγησε σφαλερά μέτρα, ανεύθυνων ανθρώπων.
