Δεκαέξι φορέματα γυναικών αδειανά τον τελευταίο χρόνο. 109 φορέματα τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν έχει δικαιολογίες πλέον. Δεν ήταν η κακιά στιγμή. Έτσι σε έμαθαν, έτσι σε μεγάλωσαν. Το παντελόνι τελικά, είναι πολύ δύσκολο ρούχο για να το τιμήσει ένας άνδρας. Ο πλούτος μίας γυναίκας βρίσκεται στην ομορφιά της ψυχής της. Η μαγκιά ενός άνδρα φαίνεται στον σεβασμό της γυναίκας. Να σέβεσαι μία γυναίκα έτσι όπως θέλεις να σέβονται τη μάνα και την αδερφή σου, μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος Λαρισαίος.
Πρόσφατα σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, ο πολιτικός κόσμος, εμείς όλοι, τιμήσαμε με «παχιά» λόγια τη διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Πέρασε λοιπόν η μέρα, βγήκαν ανακοινώσεις, χύσαμε δάκρυα, φωτίσαμε κτίρια, και τα φώτα έσβησαν; Το αντίθετο. Τα φώτα πρέπει να ανάψουν και να κρατήσουν αναμμένα 365 ημέρες. Μόνο έτσι έχει αξία άλλωστε.
Η βία είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας, με θύματα που σιωπούν γιατί φοβούνται. Μία σιωπή εκκωφαντική, που φτάνει μέχρι το τέλος. Παράλληλα με την υγειονομική πανδημία εξελίσσεται και μία κοινωνική, για την οποία οφείλαμε να έχουμε βρει το "εμβόλιο" εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν το πράξαμε γιατί είμαστε υποκριτές. Το παρατηρητήριο για την καταπολέμηση της βίας λειτουργεί περισσότερα από 15 χρόνια και έχει κάνει ήδη μία πολύ σημαντική δουλειά από πλευράς στατιστικών, κάτι για το οποίο δυστυχώς στην Ελλάδα υστερούσαμε όλα αυτά χρόνια, καθώς για να μπορέσει η ελληνική Πολιτεία να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών και να εμφυσήσει το αίσθημα της ασφάλειας, θα έπρεπε να γνωρίζει τις μορφές βίας, αλλά και τα ποσοστά των θυμάτων.
Είναι λοιπόν ένα διαχρονικό και πολύπλοκο φαινόμενο, καθώς υπάρχουν πολλά είδη άσκησης βίας. Από σωματική και λεκτική, έως ψυχολογική, σεξουαλική, ακόμη και οικονομική. Η βία δεν είναι κάτι που αφορά μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε και αφορά όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Θα λέγαμε, πως κανείς δεν αποτελεί δυστυχώς την εξαίρεση.
Δυστυχώς και αυτό το φαινόμενο ξεκινά από την κουλτούρα και την παιδεία. Τα περιμένουμε όλα από την κυβέρνηση, την αστυνομία, τις εισαγγελίες. Τι κάνουν οι δήμοι, οι περιφέρειες, τα σχολεία, εμείς οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια για να χτυπήσουμε το κακό; Όποιος νόμος κι αν ψηφιστεί, όποια δράση κι αν γίνει, δεν θα λύσει ως διά μαγείας το πρόβλημα. Η αντιμετώπιση του ζητήματος και η γιατρειά των πληγών ανήκει σε όλους μας. Είναι δυστυχώς πολύ μικρό το ποσοστό των γυναικών, που βρίσκουν το θάρρος να μπουν στη διαδικασία καταγγελιών, καθώς φοβούνται τις μακρόσυρτες δικαστικές διαδικασίες, την έκθεσή τους στον κοινωνικό περίγυρο αλλά και τις συνέπειες μετά την καταγγελία.
Απαιτούνται επιπλέον δραστικά μέτρα προστασίας και καλλιέργειας του αισθήματος ασφάλειας για τη γυναίκα, τόσο μέσα από τήρηση απορρήτου στις διαδικασίες, όσο και τη στελέχωση των ανάλογων κοινωνικών και δικαστικών δομών με τα κατάλληλα και σωστά καταρτισμένα πρόσωπα. Από την άλλη η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση επιβάλλεται να εφαρμόσει μία σειρά δράσεων για το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών. Δράσεις ενημερωτικές, προληπτικές, αλλά και κατασταλτικές. Ακόμη και ένα ειδικό σώμα της δημοτικής αστυνομίας θα μπορούσα να σκεφτώ, που θα δρούσε συνεισφέροντας στον ρόλο των αρχών.
Έχει τελικά πολύ μεγάλη σημασία και αξία η έννοια της πρόληψης και της εκπαίδευσης. Πρέπει να αρχίσουμε να εφοδιάζουμε τις επόμενες γενιές με ουσιαστική και βαθιά γνώση, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την ισότητα, για τα δικαιώματα της γυναίκας, για την καταπολέμηση των διακρίσεων. Η θέσπιση ενός υποχρεωτικού μαθήματος στα σχολεία μας, από την προσχολική ακόμη ηλικία, θα συνέβαλε στη γαλούχηση και την καλλιέργεια ανθρώπων, με κοινωνική μόρφωση και παιδεία. Γιατί ναι, ο σεβασμός στη γυναίκα και γενικότερα στα δικαιώματα του συνανθρώπου είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα παιδείας κοινωνικής και όχι πανεπιστημιακής.
Είναι ζήτημα ανθρωπιάς και μόνο αν το δούμε έτσι, θα είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε καλύτερα το πρόβλημα. Πρέπει να έχουμε την τόλμη να αποδεχτούμε, ότι αποτελεί ευθύνη όλων μας. Ευθύνη πρωτίστως ατομική, αμέσως μετά συλλογική και τέλος πολιτική. Έλα μωρέ σιγά. Δεν με αφορά εμένα, λένε αρκετοί. Όλους μας αφορά, κάνεις λάθος. Καταθέτω τον απέραντο σεβασμό και την εκτίμησή μου απέναντι στις γυναίκες. Δεν είστε μόνες σας. Είμαστε εδώ, είμαστε δίπλα σας. Αρκεί να σηκώσετε το τηλέφωνο. Αρκεί να μιλήσετε. Και μία παραίνεση προς τους άνδρες: Η γυναίκα τιμάται κάθε μέρα στην πράξη και όχι στα λόγια. Μην ξεχνάμε, ότι τελικά: "Ο σεβασμός στη γυναίκα είναι γένους αρσενικού...".
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια*
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
