«Ο Γιάννης ο Φλώρος σε θέλει στον συνδυασμό του» μου είχε πει εκείνο το μεσημέρι ο αείμνηστος Ευάγγελος, ο πατέρας μου. «Είναι μεγάλη η τιμή, η αποδοχή μονόδρομος», το οριοθέτησε λίγο μετά.
Και να σου ο νεαρός, με τις λιγοστές περγαμηνές από τον φοιτητικό συνδικαλισμό και την Ελληνική Κοινότητα Αλσατίας στο Στρασβούργο, στα έδρανα της Νομαρχίας στην παράταξη του πρώτου αιρετού νομάρχη, του θρυλικού Γιάννη Φλώρου!
Ο Γιάννης Φλώρος, ο ξακουστός γιατρός, ο βουλευτής και υπουργός, ο νομάρχης, ο αγαπημένος μπάρμπα-Γιάννης της καρδιάς μου! «Κοίτα χρυσό μου (η αγαπημένη του έκφραση), πιστεύω σε σένα, θα σε κάνω αντινομάρχη» μου είπε απροειδοποίητα μια μέρα. «Εδώ είμαστε όλοι, μια δυνατή και αγαπημένη ομάδα, θα πάμε καλά!».
Ούτε το κατάλαβα πώς έγινε η Νομαρχία πριν κλείσω τα σαράντα μου χρόνια το δεύτερο σπίτι μου! Και ούτε μπορώ ακόμη να αποτιμήσω το πόσο πολύ καθόρισε τα επόμενα βήματά μου στον δημόσιο βίο, η καθημερινή μου συνεργασία μ’ αυτό το ιερό τέρας της τοπικής πολιτικής μας σκηνής!
Μα ήταν ο μπάρμπα-Γιάννης ένας τυπικός πολιτικός, έστω της γενιάς του; Σε καμία περίπτωση, καταλήγω σήμερα, σκουπίζοντας το δάκρυ της γλυκιάς ανάμνησης και της βαθιάς συγκίνησης, πριν μαζευτούμε στον μητροπολιτικό ναό για το τελευταίο αντίο... Ο Γιάννης Φλώρος, σπουδαίος καρδιολόγος, με έργο ιεραποστολικού χαρακτήρα, ασκούσε με μοναδικό τρόπο το λειτούργημα, ακόμη και σε πολιτικές περιοδείες! «Μα τι θα γίνει με τις αποζημιώσεις από το χαλάζι, κύριε νομάρχα; Πότε επιτέλους θα μας τις δώσουν;» γκρίνιαξε με έντονο ύφος ο αγρότης στο καφενείο του χωριού εκείνο το βραδάκι. «Θα τις πάρετε σύντομα χρυσό μου» απάντησε με εκείνο το γλυκό και μειλίχιο ύφος του ο νομάρχης. Με εκείνο το στυλ που έκοβε κάθε διάθεση για αντιπολίτευση και τσακωμούς. Για να συμπληρώσει μπροστά στους έκπληκτους παρευρισκόμενους: «Να σου πω όμως, σε βλέπω αναψοκοκκινισμένο και ασθμαίνοντα. Έλα λίγο να δούμε πίεση και παλμούς. Και τα λέμε μετά για το χαλάζι!».
Ο Γιάννης Φλώρος, βαθιά ανθρώπινος, αυθεντικός και ρεαλιστής, αντιπαθούσε τον ξύλινο πολιτικό λόγο, έστω και αν αυτός ήταν τεχνοκρατικά επαρκής. Θυμάμαι ακόμα την κατσάδα που μας έβαλε όταν μπήκαμε στο γραφείο του με τον καλό μου φίλο Λάζαρο Μακρή, εκείνο το μεσημέρι. Μειράκια τότε της πολιτικής και του δημόσιου βίου, του πήγαμε όλο καμάρι ένα προσχέδιο με τις αναπτυξιακές προοπτικές για τα παράλια του νομού και τις επενδυτικές δυνατότητες που προκύπτουν από το ΚΠΣ και το ΠΕΠ. Δεν πρόλαβε να διαβάσει ούτε καν την πρώτη σελίδα και μας πήρε... παραμάζωμα: «Βρε δεν αφήνετε στην άκρη αυτά τα κούφια και τα ξύλινα, τις αοριστολογίες και τις γενικότητες; Απλά μιλήστε, κι είστε και νέα παιδιά! Να μας καταλαβαίνει κι ο τελευταίος πολίτης! Να ξέρει τι μπορεί να περιμένει από τα προγράμματα αυτά και πώς θα βελτιώσει τη ζωή του! «Κακήν κακώς μας έστειλε να ...ξαναγράψουμε το διαγώνισμα! Κι ας μας αγαπούσε πολύ, αποδεδειγμένα, και τους δύο!
Ή την άλλη φορά που του έδωσα ένα «σκονάκι» με τεχνικά στοιχεία και παράθεση αριθμητικών και οικονομικών δεδομένων πριν τα εγκαίνια ενός σχολικού συγκροτήματος. «Άστα αυτά ρε Κωστάκη, ξέρω εγώ τι θα πω» μου το ξέκοψε αποφασιστικά. Και μίλησε από καρδιάς για την αξία του σχολείου, της παιδείας, της μόρφωσης! Γιατί ο Γιάννης Φλώρος αγαπούσε πολύ τη μελέτη, το διάβασμα. Διάβαζε πολύ κάθε βράδυ, αληθινά ξεκουραζόταν απ’ αυτή του την αγαπημένη συνήθεια.
Είχε αυτό το μοναδικό χάρισμα να μπορεί να συνομιλεί και να είναι αποδεκτός τόσο από την ανώτερη αστική τάξη της πόλης, όσο και από τους πολίτες του τελευταίου μικρού χωριού. Τον ψήφιζαν με ενθουσιασμό αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί.
Σημαντικότατη η συμμετοχή του στην αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης και της τοπικής μας ιστορίας. Ο έφηβος της ΕΠΟΝ και μετέπειτα αντιστασιακός αγωνιστής που μίλαγε με ζωντάνια για τα βιώματα και τις αναμνήσεις του. Που μου είπε τόσα και τόσα για τα όσα πέρασαν μαζί στην εξορία ο πατέρας του Νίκος και ο παππούς μου Κώστας Καραμπάτσας, που εκτελέστηκε το ’43 από τους Ιταλούς στην Αγιά.
Οικουμενική αναγνώριση πράγματι. Διάβασα και ξαναδιάβασα τα συγκινητικά λόγια που του αφιέρωσε χθες ο αγαπητός μου φίλος Λουκάς Κατσαρός, εκλογικός μας αντίπαλος τότε στα χρόνια της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Μνημείο ευπρέπειας και πολιτισμού!
Αυτόν τον ευπατρίδη του δημόσιου βίου, αυτήν τη μεγάλη προσωπικότητα της μεταπολίτευσης, αποχαιρετούμε σήμερα με οδύνη και σεβασμό. Ο γιος του, ο αδελφικός μου φίλος Νίκος, η κόρη του, τα παιδιά τους και όλοι οι δικοί του αξίζει να είναι υπερήφανοι για τη λεβέντικη και αρχοντική περπατησιά του Γιάννη Φλώρου σε τούτην τη ζωή και το ισχυρό αποτύπωμα που αφήνει στην ιστορία του τόπου μας.
* Ο Κώστας Ευ. Καραμπάτσας είναι πρόεδρος της ΕΜΕ Λάρισας. Διετέλεσε αντινομάρχης Λάρισας (επί νομαρχίας Γιάννη Φλώρου) και διοικητής των Νοσοκομείων Λάρισας και Βόλου.
