Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
- Θα εξαγγείλει τίποτα ο Σαμαράς από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης; το ερώτημα...
- Φοροελαφρύνσεις και ... ανάπτυξη! η ειρωνική απάντηση...
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ, το απόγευμα της Κυριακής, στις ξαπλώστρες, πλάι στο κύμα... Μεταξύ φίλων που απολάμβαναν το τελευταίο καλοκαιρινό απομεσήμερο, συζητώντας για την έλλειψη καλών ειδήσεων από κυβερνητικής πλευράς, ενόψει της ανόδου του πρωθυπουργού στη συμπρωτεύουσα... Η αρχή του διαλόγου τους ενδεικτική της διάψευσης των προσδοκιών τους:
- Αφού δεν έχει να δώσει τίποτα, γιατί πάει; Για να μας κοροϊδέψει παριστάνοντας ότι δίνει;
ΠΕΝΤΕ χρόνια μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και καθώς πληρώνουμε «με αίμα» τον λογαριασμό των αλόγιστων παροχών της τελευταίας τριακονταετίας, θα περίμενε κανείς να είμαστε επιφυλακτικοί σε εξαγγελίες και αρνητικοί σε κάθε απόπειρα νέας παροχολογίας... Να ακούμε στα δελτία ειδήσεων προαναγγελία πιθανών εξαγγελιών και να βγάζουμε σπυράκια!... Κι όμως, όχι μόνο στις συζητήσεις των πολιτών, αλλά και στα ρεπορτάζ του Τύπου διακρίνει κανείς μια πικρία, ένα παράπονο γιατί πλέον στη ΔΕΘ δεν συμβαίνει αυτό που συνέβαινε κάποτε: δεν εμφανίζεται δηλαδή ο πρωθυπουργός με «δώρα», όπως συνέβαινε με τους πρωθυπουργούς του προσφάτου παρελθόντος... Ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας προφανώς, δεν θέλει να πιστέψει αυτό που όλοι οι ενήλικες συνειδητοποιούν κάποια στιγμή, ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει... Πέθανε μαζί με την εποχή που τα δανεικά τροφοδοτούσαν την παροχολογία με συντάξεις (πρόωρες, αντιστασιακών κ.λπ.), επιδόματα, αυξήσεις, επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές... Η κηδεία του Αϊ Βασίλη ως γνωστόν, μας κόστισε πανάκριβα... Τόσο που θα καθορίζει για δεκαετίες ακόμη τον εθνικό μας προϋπολογισμό... Οπότε, καλό θα είναι αντί να τον νοσταλγούμε, να προσπαθούμε να θυμόμαστε τον τίτλο εκείνου του θεατρικού έργου «Ο Αϊ Βασίλης είναι μεγάλη λέρα», κάθε φορά που πρωθυπουργός ή επίδοξος πρωθυπουργός επιχειρεί να εμφανιστεί ως τέτοιος...
ΠΡΟ δεκαετίας, ένας όμιλος πολιτικού προβληματισμού είχε προσκαλέσει στην Αθήνα τον πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας Γκόραν Πέρσον, ο οποίος έκανε μια ομιλία για το περίφημο «σουηδικό μοντέλο» που πολλοί εκθειάζουμε στη χώρα μας... Η έννοια του «κοινωνικού κράτους» στη Σουηδία, άλλωστε, όλοι ξέρουμε πόση αξία έχει και πόσο επίκαιρη είναι στις μέρες μας που η φιλελευθεροποίηση απειλεί τα πάντα...
ΣΤΗ χώρα μου, είπε ο πρώην Σουηδός πρωθυπουργός, ο λαός συνήθως καταψηφίζει τα κόμματα που προεκλογικά βγαίνουν στα μπαλκόνια και του υπόσχονται φοροελαφρύνσεις... Όχι βεβαίως, γιατί αρέσκονται οι Σουηδοί να καταβάλουν υψηλότατους φόρους, μαζοχιστές δεν υπήρξαν ποτέ... Αλλά, γιατί γνωρίζουν ότι το «κοινωνικό κράτος» απαιτεί φόρους... Και φοβούνται ότι, με το που θα μειωθούν οι φόροι εξαιτίας των φοροαπαλλαγών που υπόσχονται πολιτικοί που θέλουν να εμφανίσουν «φιλολαϊκό» πρόσωπο, θα περιοριστούν και οι παροχές του «κοινωνικού κράτους» που δίνει υψηλά επιδόματα ανεργίας, καλή υγειονομική περίθαλψη, καλά οικογενειακά επιδόματα στις ευπαθείς ομάδες κ.λ.π.
Η ΑΛΛΗ όψης μιας «φιλολαϊκής» πολιτικής δηλαδή, είναι η υψηλή φορολογία; θα ρωτήσει κάποιος... Αν ο πολίτης έμαθε να έχει απαιτήσεις από το κράτος κι εκείνο φροντίζει να «επιστρέφει» τους φόρους που εισπράττει με την παροχή καλών υπηρεσιών, μπορεί όντως αυτή να είναι η λύση... Όμως, το θέμα μας δεν είναι αυτό: είναι η αποδοχή της απλής εξίσωσης ότι παροχές δεν δίνονται με δανεικά... Ότι κοινωνικό κράτος δεν γίνεται χωρίς πόρους... Ότι ακόμη κι η υψηλή φορολογία μπορεί να εκτιμηθεί όταν αξιοποιείται υπέρ της ποιότητας ζωής του πολίτη κι όχι υπέρ της συντήρησης ενός υπερτροφικού, αντιπαραγωγικού κρατικού μηχανισμού... Αρκεί ο πολίτης να καταλάβει ότι τα οικονομικά τού κράτους περνούν από τη δική του τσέπη κι ο πολιτικός να του συστηθεί ως διαχειριστής της κοινής περιουσίας και όχι ως ο Άγιος Βασίλης...
