«Ποιος είναι ο πλησίον;»

Από τον Δημήτρη Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Η αγάπη στον Θεό και τον Πλησίον, είναι η μόνη οδός που οδηγεί με ασφάλεια στη θέωση. Ποιος είναι όμως ο «πλησίον»;
Την απάντηση σε αυτό δίνει ο Κύριος με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη στον Ιουδαίο πολίτη, νομικό που με δόλιο τρόπο ζήτησε να μάθει. Να «πειράξει» μάλλον τον Κύριο.
Ο Χριστός, Μέγας Διδάσκαλος και Παιδαγωγός χρησιμοποιεί τις παραβολές, γιατί είναι ιστορίες επίγειες με ουράνια σημασία, αποκαλύπτουν μεγάλα νοήματα της πίστης μας και κατανοούν οι απλοί πολίτες.
Το Ευαγγέλιό Του, είναι μια θαυμάσια «πινακοθήκη» με έργα τέχνης που εντυπώνονται στη μνήμη. Είναι πνευματική τροφή κάθε πιστού, διανοούμενου ή αγράμματου.
Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, είναι μια διδαχή αγάπης ανιδιοτελούς. Αγάπης προσφοράς, σε κάθε συνάνθρωπό μας που έχει ανάγκη. Γνωστή η ιστορία. «Κάποιος Ιουδαίος πολίτης έπεσε θύμα ληστών που αφού βιοπράγησαν και τον κακοποίησαν, τον εγκατέλειψαν στον δρόμο τραυματισμένο. Ένας ιερέας κι ένας Λευΐτης που τον είδαν, τον προσπέρασαν αδιάφοροι, αν και ήταν στελέχη του Ναού. Συνηθισμένη εικόνα και της σημερινής κοινωνίας.
Πέρασε αργότερα κι ένας εχθρός του, από τη Σαμάρεια. Αν και εχθρός τον πλησίασε, τον συμπόνεσε, τον περιποιήθηκε, έκανε το πρόβλημα δικό του πρόβλημα και τις πληγές του, δικές του πληγές και τον οδήγησε στο Πανδοχείο, δίνοντας εντολές για την ίαση του πληγωμένου, αναλαμβάνοντας όλα τα έξοδα».
Ο ερωτών νομικός, ομολόγησε πως «πλησίον» είναι αυτός που βοήθησε τον πληγωμένο κι ο Χριστός του συμβούλεψε λέγοντας «ποίει και συ ομοίως»! Με αυτά τα λόγια ο Χριστός, συμβουλεύει και σήμερα τους πιστούς πώς να «γίνονται πλησίον». Πλησίον όχι με λόγο αλλά με έργο, πράξη αγάπης.
Να σηκώσουμε τα ρολά της ψυχής μας, να μοιραστούμε τον πόνο, τη λύπη και να πολλαπλασιάσουμε τη χαρά. Ένα χαμόγελο, δεν κοστίζει τίποτα. Αξίζει όμως πολλά για κείνον που το δέχεται και το έχει ανάγκη.
Μια αγκαλιά αγάπης, ενσυναίσθησης, ένας γλυκός λόγος παρηγορητικός, λόγος αγάπης που συνοδεύεται και με έργο αλληλεγγύης, μας κάνει όλους «πλησίον».
Εξάλλου, όπως λέει και ο ποιητής μας «πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος, να ‘ναι ήμερος, να ‘ναι άκακος, λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση!» (Οδ. Ελύτης).
Δυστυχώς ζούμε συντροφιά με φτώχεια, με πόνο, με τρομοκράτες, μετανάστες, πρόσφυγες και με προβλήματα ψυχικής υγείας.
Αρμάθα τα προβλήματα του ανθρώπου, κομποσκοίνι η ζωή του. Ο «σταυρός» μας βαρύς. Δεν χρειάζονται «άμβωνες» κηρυγμάτων έργο χρειάζεται. Με αυτό γίνεσαι πλησίον. Να συνδράμουμε την εκκλησία για να συνεχίζει να είναι «Πανδοχείο» της σωτηρίας μας.
Οι «ληστές» της παραβολής είναι τριγύρω μας. Όχι μόνο αυτοί που εγκληματούν και κλέβουν. Αλλά και εκείνοι που κλέβουν ή αλλοτριώνουν τα ιδανικά μας, τα όνειρα της νιότης και την αποκόβουν από τους πνευματικούς μας θησαυρούς.
Γι’ αυτό οφείλει η πολιτεία με τους θεσμούς και κυρίως η οικογένεια, το σχολείο και η εκκλησία, να προστατέψουν την πνευματική μας περιουσία. Η αλλοτρίωσή της ή η απώλειά της, πονάει περισσότερο. Να είναι «πλησίον» της νιότης.