Κάτω τα χέρια, από τα κλαδιά μου, από την καρδιά μου. Μεγαλώνω μαζί σας, είμαι φίλος σας. Σας χαρίζω οξυγόνο, ζωή, απ' τη ζωή μου. Είμαι ο αιμοδότης κάθε ζωντανού πλάσματος. Στολίζω, καθαρίζω την ατμόσφαιρα από τα παντός είδους αρπαχτικά. Τα δάση, επιτελούν έργο ζωογόνου ισορροπίας. Οι ρίζες τους αγκαλιάζουν τα σπλάχνα της γης, την ξυπνούν από το λήθαργο σκουριασμένων αιώνων. Τη φρουρούν από τις θυμωμένες ρίζες της κόλασης. Αφουγκράζονται τα κοιλοπονήματά της. Στις πυκνές φυλλωσιές φιλοξενούν τα πουλάκια, που δεν έχουν πού αλλού να κουρνιάσουν. Και όταν αυτά τραγουδούν, τα δέντρα λικνίζονται στο μεγαλείο της φύσης, στους ρυθμούς του μουσικού αγέρα. Αιώνιοι εχθροί, οι δασοκτόνοι εμπρηστές, δεινοί οικοπεδοφάγοι. Χιλιάδες εγκλήματα, χωρίς τιμωρία. Το πολύπαθο Δασύλλιό μας, είναι 45 στρέμματα, κι έχει ζωή πάνω από είκοσι χρόνια. Όταν στα 1922, ήρθαν εδώ στο Ομορφοχώρι οι ξεριζωμένοι Καππαδόκες αντίκρισαν ένα άγριο, αφιλόξενο τόπο. Παντού βαλτόνερα, η ελονοσία θέριζε ψυχές. Τα πουλάκια δεν είχαν ουρανούς να πετάξουν, έπεφταν κάτω και πέθαιναν. Δεν υπήρχαν δέντρα. Στην Ελλάδα μας, η Τουρκοκρατία, η σκλαβιά, ήταν ακόμη ορατή. Οι πληγές ανοιχτές αιμορραγούσαν κραυγές. Τα ρωμιό - πούλια αρνιόταν να τραγουδήσουν. Οι πρόγονοί μας, κυνηγημένα αγρίμια από τη μοίρα τους, το πρώτο που έκαναν ήταν να φυτέψουνε δέντρα. Έτσι, με σκληρή δουλειά και δίψα για ζωή, ημέρευσαν τον άγριο τόπο. Γήτευαν τα κουρσεμένα τους όνειρα σε ιερά αγγεία δημιουργίας. Και ξεχείλιζαν από τα δάκρυα της βροχής. Ευωδίαζε το χώμα. Κι ο ξανθός γίγαντας, ο απέραντος θεσσαλικός κάμπος, μεταλάμβανε τα άχραντα μυστήρια του σκλαβωμένου Γένους. Οι γονείς μας, οι ξωμάχοι της γης μας, όργωναν με άλογα κι αλέτρι. Την πότιζαν με το αίμα τους και τον καυτό ιδρώτα τους, κουβέντιαζαν μαζί της. Αγνάντευαν ψηλά το γέρο - Όλυμπο. Έδιναν μυστικούς όρκους να μείνουν αδάμαστοι φρουροί στη νέα τους παρτίδα.
Σήμερα, με τα σύγχρονα τρακτέρ, κανείς δεν ακούει τα ουρλιαχτά της γης μας. Και είναι λυπηρό, για εμάς τους απογόνους, να μην σεβόμαστε τη μνήμη τους, τους μαστούς που μας εθήλασαν. Εφόσον, με την ανοχή μας, επιτρέπουμε να συμβαίνουν τερατουργήματα. Ακόμη και στη διατροφική μας αλυσίδα.
Τα τέρατα, οι πολύ - εθνικές, καλά θα κάνουν να μειώσουν την αρρωστημένη απληστία τους. Αυτοί οι εξελικτές, οι βομβιστές των πάντων, εμφυτεύουν γονίδια ψαριού σε φράουλες, για να είναι ανθεκτικές στις χαμηλές θερμοκρασίες. «Καλή μας όρεξη». Αυτό το πανηγύρι των ισχυρών, των ολίγων, κάποτε θα πρέπει να λάβει τέλος. Όχι άλλα χαμένα χρόνια, η ζωή μας είναι μια σταγόνα στις φουρτουνιασμένες θάλασσες της αιωνιότητας. Ας μην επιτρέψουμε σ' άλλους να την καταλεηλατούν.
Όσον αφορά στο δασύλλιό μας, ένα γεγονός θα μείνει στην ιστορία. Κάποιος θερμόαιμος νεαρός απείλησε με χρήση όπλου. Ο λόγος, έχει δεμένο άλογο στα δέντρα του δασυλλίου. Και όχι μόνο αυτός. Κάποιοι, που νομίζουν, πως είναι εξουσία των πάντων, υποβάθμισαν το γεγονός. Θα ' πρεπε να υπάρξει θύμα για να πειστούν. Θύμα υπάρχει, το δασύλλιο. Με την ανοχή των αρχών του χωριού επί πολλά χρόνια. Σιωπή πολιτικού κόστους. Ηθικοί αυτουργοί, για τη λεηλασία του δασυλλίου μας. Όπου δεν κελαηδούν αηδόνια δεν υπάρχει ζωή. Ηχούν πένθιμες καμπάνες. Γι’ αυτό τον σοβαρό λόγο, θα πρέπει να απομακρυνθούν τα ποιμνιοστάσια, άλογα, πρόβατα, κατσίκια και ό,τι άλλο βρομίζει και ασχημαίνει το χώρο. Και επιτέλους κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί κλαδιά, κορμούς δέντρων. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Εδώ ευθύνονται οι αρχές του χωριού, η Δασική Υπηρεσία. Να μας υποδείξει τι χρειάζεται για να χαρακτηριστεί ένα δασύλλιο 45 στρεμμάτων. Βλέπουμε το δέντρο, αγνοούμε το Δάσος. Θερμή παράκληση: Να μην ρίχνονται απόνερα πλυντηρίων στους δρόμους, σε ξένα οικόπεδα. Η οδός Αγ. Αθανασίου, κεντρικός δρόμος του χωριού, έχει μια ιδιαιτερότητα, εφόσον έχουν πρόσβαση, νηπιαγωγείο, παιδική χαρά, πλατεία και τρία καταστήματα εστίασης. Ο δρόμος έχει πολύ συχνή κυκλοφορία μεγάλων και μικρών οχημάτων. Εδώ χάσαμε ένα νέο παλικάρι, τον Γιώργο τον Τέγα. Στη μνήμη αυτού του αδικοχαμένου παιδιού, ας φροντίσουμε να μην υπάρξουνε κι άλλα θύματα. Γιατί όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας. Η σιωπή μας, σκοτώνει. Δεν είναι σιωπή ευγενείας. Δυστυχώς για εμάς είναι σιωπή εγκληματικής αδιαφορίας, σε όλους τους τομείς. Το άλλοθι ισχύει μόνο για μωρά, που χρησιμοποιούν πιπίλες. Εκτός κι αν εμείς πιπιλίζουμε και σφυρίζουμε αδιάφορα με τα κάθε λογής αλυσοπρίονα, καταστρέφοντας ό,τι όμορφο υπάρχει σε αυτόν τον Παραδεισένιο Τόπο. Από το Γ.Ν.Λ. το Ομορφοχώρι, έχει μια τραγική πρωτιά στους καρκίνους στην περιοχή της Λάρισας. Δεν είναι λογοπαίγνιο, χωρίς δάση, χωρίς πουλιά, χωρίς παιδιά, δεν υπάρχει ζωή. Τα πάσης φύσης αλυσοπρίονα αφαιρούν πρώτα τη ζωή αυτού του Δήμιου, του ραγιά στην ψυχή, όπου χίλιες ζωές να ζήσει, σπορά προγονικής αξίας με ευλογημένους καρπούς δεν θα αφήσει πίσω του. Η μοναδική του σπορά θα είναι ερείπια και συμφορές για τις επόμενες άτυχες γενιές. Κι εσείς πουλιά της άνοιξης, σιγά - σιγά να τραγουδάτε. Γιατί ο λαός μας κάνει νάνι... νάνι... άνευ Πιπίλας. Χωρίς αγώνες δεν μας χαρίζεται τίποτα. Ακόμη και το νάνι... νάνι... Και θα ' ναι ευτυχία, τουλάχιστον στα όνειρά μας, να πετάξουμε ψηλά! Ν' αρμέξουμε το φως των αστεριών, να πιούμε μόνο μια σταγόνα ειρήνης κι ελευθερίας, από τις αστείρευτες πηγές της Πατρίδας μας.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου του Τέγα και στα παιδιά του χωριού μου, με πολλή αγάπη στο δασύλλιό μας.
Σταυριάννα Αλμπανοπούλου συγγραφέας
Ομορφοχώρι
