ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Είκοσι χρονών …

Κι ήτανε μόνον είκοσι χρονών γαμώτη μου! Τι θα πει Ρομά, Αλβανός, Πακιστανός, ο διάολος τον πατέρα του, για είκοσι χρόνια μιλάμε, για μια νιότη ολάνθιστη, δώρο θεϊκό την τρέλα μου μέσα!
Κι από την απέναντι πλευρά τι θαρρείς πως ήτανε; Τίποτε μεγαλογαλονάδες; Παιδαρέλια ήτανε κι οι «μπάτσοι», από τις «Καρδίτσες» όλης της Ελλάδας, από μέρη φτωχά κι άστοργα. Πανελλαδικές, Σχολή Αστυφυλάκων, χαρά μεγάλη η οικογένεια, σώθηκε το παιδί, εξασφαλίστηκε, πιάστηκε από μιστό. Και σε πετάνε μετά στα σκληρά, στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, εκεί που η ανομία και το έγκλημα είναι ενταγμένα στην ίδια τη λογική της ζωής και βασικός κανόνας επιβίωσης… Καμιά φορά χοντραίνει το πράγμα, το νεανικό αίμα βράζει, αρχίζουν οι τσαμπουκάδες, βγαίνουν τα κουμπούρια και η συνέχεια επί της οθόνης, στα τηλεοπτικά δελτία των αγχωμένων τηλερεπόρτερ.
Είκοσι χρονών το καταλαβαίνεις; Όσοι έχουμε παιδιά σ’ αυτές τις ηλικίες το σκεφτόμαστε και μας σηκώνεται η τρίχα. Μια φορά –τυχαία το ’μαθα- ήταν κι ο δικός μου σε μια φοιτητοδιαδήλωση, ούτε θυμάμαι τι γύρευαν, ούτε και μ’ ένοιαζε, παρά μονάχα έβλεπα στην τηλεόραση να ανεβοκατεβαίνουν τα γκλομπ στις πλάτες, στα κεφάλια, παντού, και να πέφτει ξύλο χοντρό. Να ίπτανται σπασμένα μάρμαρα και να καίνε φωτιές, φωτιές παντού, στο Σύνταγμα, έξω απ’ τη Βουλή, κι ο δικός μου ήταν εκεί, τον έδερναν (;) έδερνε κι αυτός (;), μ’ έφαγε η αγωνία - δεν σήκωνε και το κινητό το παλιόπαιδο.
Είκοσι χρονών. Κι η Ελλάδα διχασμένη για άλλη μια φορά, σχολιάζει στο Facebook η μισή πως φταίνε οι μπάτσοι, η άλλη μισή πως φταίνε και οι Ρομά που, όντως, κάποιοι απ’ αυτούς έχουν γίνει μάστιγα. Οι νεότεροι την πέφτουν αναφανδόν στην κρατική καταστολή. Ξαναθυμούνται τη Νέα Σμύρνη, κείνη την ψυχούλα τον Ζακ που τον έφαγαν κι ας μην είχε πειράξει κανέναν, επαναφέρουν στη μνήμη ένα σωρό ακόμη παρόμοια περιστατικά. Επιμύθιον, all caps are bastards! Οι μεγαλύτεροι πάλι, που από τη ζωή και την ανημπόρια της ηλικίας έχουν γίνει φοβικοί, αποφαίνονται άνευ ουδενός δισταγμού πως η ησυχία, η τάξις και η ασφάλεια είναι ύψιστα αγαθά που δεν είναι δυνατόν να αφεθούν στο έλεος των Ρομά και άλλων παραβατικών ομάδων. Αλήθεια, θέλουμε η Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της ή όχι; Ναι ρε έξυπνε… Σου ’χει τύχει να μπεις στο σπίτι σου και να το δεις ανάστατο διαλυμένο; Να σου έχουν κλέψει όλα τα κοσμήματα, ακόμη και τον βαφτιστικό σου σταυρό και τις βέρες της μακαρίτισσας της μάνας σου; Έχεις νιώσει τη σιχασιά που ένας ξένος μπήκε στην κρεβατοκάμαρά σου παραβιάζοντας τα άχραντα οικογενειακά σου μυστικά, τις μυστικές συνομιλίες που κάνεις εκεί, και τις πιο ιδιωτικές σου στιγμές; Και μια μέρα σου τηλεφωνούν απ’ την Ασφάλεια, οι δράστες συνελήφθησαν κύριε Αλεξόπουλε, πρόκειται για νεαρούς Ρομά. Δυστυχώς τα κοσμήματά σας δεν βρέθηκαν, μάλλον προωθήθηκαν σε παράνομα κυκλώματα ρευστοποίησης χρυσού.
Κι εσύ ψάχνεις τώρα να βρεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο… Μην την ψάχνεις. Έτσι απλά, ντρέτα και σταράτα στο λέω. Δεν υπάρχει. Καμιά φορά, σαν μπαίνω στην τάξη και κοιτάζω τους μαθητές μου στα μάτια, τρομάζω… Για σκέψου, λέω μέσα μου…. Απ’ τα άκακα αυτά αρνιά θα βγουν και οι Άγιοι και οι προφήτες, από δω και οι κλέφτες και οι αστυνόμοι που θα εμπλακούν σε κανένα πιστολίδι κι ο ένας θα γενεί φονιάς κι ο άλλος θύμα. Από δω, από τις αίθουσες του δημόσιου σχολειού θα βγουν από πρωθυπουργοί, μέχρι τα μεγαλύτερα κατακάθια της χώρας. Είναι θέμα στατιστικής , τι θα πει ότι με βρίσκεις κυνικό;
Κι όμως ρε παιδάκι μου, όταν για πρώτη φορά ο μαιευτήρας τους τραβήξει έξω στη ζωή, όταν το πρώτο κλάμα ακουστεί, καθαροί σαν το χιόνι είναι οι άνθρωποι. Πώς βρωμίζει μετά αυτό το πάλλευκο πανί; Τι φταίνε οι άνθρωποι αν γεννιούνται σε περιβάλλοντα που σχεδόν προδιαγράφουν την εξέλιξή τους; Είναι η μοίρα των ανθρώπων; Είναι ο δύστροπος κι ατιθάσευτος χαρακτήρας τους; Είναι οι παρέες που θα μπλέξουν; Τι έφταιγε ο Εντμοντ, Αλβανός μεροκαματιάρης πρώτης γενιάς για όσα τράβαγε απ’ τον γιο του- Έργκι αν θυμάμαι καλά τον λέγανε. «Τι να κάνω δάσκαλε» με ρώταγε, όταν τον κάλεσαν στην Ασφάλεια, γιατί ο πιτσιρικάς είχε συλληφθεί για κλοπές παρέα με κάτι άλλους πιο μεγάλους δικούς μας; «Εμείς ήσυχοι άνθρωποι είμαστε τόσα χρόνια Ελλάδα δικαίωμα ντεν ντώσαμε. Ντουλειά, ντουλειά, ντουλειά… Κι αν πεις τα παιντιά; Ό,τι θέλανε… Κινητό 200 ευρώ τους πήρα και παπούτσια Nike. Έδωσα 70 ευρώ για αθλητικά κι εγώ, νααα, βλέπεις; Από τη λαϊκή ψωνίζω παπούτσια… Κι αυτός ο αλήτης … Θα τον σκοτώσω σου λέω…
Μα δεν τον σκότωσε … Κι έβαλε και δικηγόρο γιατί φοβόταν, έτρεμε, «θα μου το χτυπήσουν το παιντί δάσκαλε οι αστυνόμοι να τα μολογήσει …». Βαρύ φορτίο να ’ναι πατέρας.
Και η ζωή έτσι περνάει. Οι Ρομά θα κλάψουν, θα οργιστούν, θα διαδηλώσουν και θα τα σπάσουν, οι αστυνομικοί θα προσαχθούν ενώπιον εισαγγελέως, οι πολιτικοί θα κοιτάξουν να μετριάσουν ευθύνες και πολιτικό κόστος. Και μετά όλα θα ξεχαστούν, η υπόθεση θα αρχειοθετηθεί, ο χρόνος και η επικαιρότητα θα τα καταπιούν, αλήθεια τι βλέπεις να γίνεται στο ΚΙΝΑΛ, έχει καμιά ελπίδα ο Γιωργάκης; Όχι ε; Το τρίτο εμβόλιο το ‘κανες;
Η ζωή προχωράει και στο τέλος δεν μένει τίποτε. Τίποτε εξόν από τα είκοσι χαμένα χρόνια… Η νιότη που ένας άνθρωπος δεν έζησε ποτέ και μια ζωή άδικα σπαταλημένη. Την τύχη μου μέσα, δεν το αντέχω …
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]