Το επισημαίνω αυτό με αφορμή, όσα ειπώθηκαν, το τελευταίο διάστημα, από τον βουλευτή Κώστα Μπογδάνο εναντίον του Κ.Κ.Ε. και του στοίχισαν τη διαγραφή του απ’ τη Ν.Δ., αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της Αριστεράς, που το παρελθόν, γι’ αυτή, αποτελεί φάρο και οδηγό, παρότι δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα εκ μέρους της. Και επειδή τα έχω τα χρονάκια μου και ασχολήθηκα, ποικιλότροπα, με τα κοινά, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την άποψή μου για τα συμβάντα.
Το τι συνέβη, λοιπόν, στο Γράμμο και στο Βίτσι, ποιος και γιατί νίκησε, είναι, λίγο ως πολύ, γνωστά και δεν θα μιλήσω γι’ αυτά. Θα αρκεσθώ μόνο στην επισήμανση, ότι στις πλαγιές και στις κορυφές τους χύθηκε μπόλικο αδελφικό αίμα και απ’ τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, μια που τα βόλια του εμφυλίου σπαραγμού δεν κάνουν διάκριση. Ως εκ τούτου, είναι φυσικό και θλιβερό, συνάμα, να θρηνούν και να τιμούν τη μνήμη των πεσόντων παλληκαριών στο Γράμμο και στο Βίτσι και οι νικητές και οι ηττημένοι, αλλά και να εύχονται να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Όσον αφορά, τώρα, τη στάση της Αριστεράς, κατά τη διάρκεια της κατοχής, θα την αδικούσε κανείς, αν δεν παραδέχονταν, ότι αυτή με το Ε.Α.Μ. και τον ΕΛ.Α.Σ σήκωσε το κύριο βάρος της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής, μια που, σχεδόν στο σύνολό της, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου, για να γλιτώσει την ατίμωση, εγκατέλειψε τη χώρα και κατέληξε, τελικά, στο Κάιρο, όπου και αναδιοργανώθηκε. Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε τον κατοχικό Πρωθυπουργό Τσολάκογλου και τους δοσίλογους, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και δεν είχαν καμία σχέση με την Αριστερά.
Εν τούτοις, θα ήταν σοβαρή παράλειψη, αν δεν επισημαίναμε, ότι απώτερος στόχος της Αριστεράς, κατά τη διάρκεια της κατοχής, ήταν να αναρριχηθεί, με κάθε τρόπο, στην εξουσία μετά την ήττα και την αποχώρηση των δυνάμεων του Άξονα και να καταστήσει τη χώρα κομμουνιστική και δορυφόρο της Σοβιετικής Ένωσης. Για τον σκοπό αυτόν, μετά τα Δεκεμβριανά του 1944, έδειξε τις πραγματικές προθέσεις της και έστρεψε τα όπλα της εναντίον εκείνων των Ελλήνων και των ξένων, που απεχθάνονταν τον κομμουνισμό και τις πρακτικές του. Γι’ αυτό και η ήττα της στον Γράμμο και στο Βίτσι, ύστερα απ’ τη συμφωνία της Γιάλτας και τη μοιρασιά του κόσμου σε σφαίρες επιρροής της Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν η ταφόπλακα των ονείρων της.
Πρέπει, ακόμα, να παραδεχθούμε, ότι, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, που κράτησε ως το 1949, οι βιαιότητες και οι απάνθρωπες συμπεριφορές κατά των αντιπάλων τους δεν ήταν αποκλειστικότητα των κομμουνιστών, αλλά και η άλλη πλευρά, κάθε άλλο παρά, υστερούσε σ’ αυτές. Γι’ αυτό, καλό είναι, όταν μιλάμε γι’ αυτά τα θέματα, να κοιταζόμαστε όλοι μας στον καθρέφτη της Ιστορίας και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους αποφεύγοντας τις υπερβολές και τις μονομερείς τοποθετήσεις. Αυτό δεν το έκανε ο κ. Μπογδάνος στη γνωστή παρέμβασή του στη Βουλή. Απεναντίας, με προκλητικό ύφος, αλαζονεία και έπαρση τα φόρτωσε όλα στους Κομμουνιστές.
Πρέπει, τέλος, να ομολογήσουμε, ότι η Αριστερά, ακόμη και ηττημένη, βρήκε τον τρόπο αυτή να γράψει την ιστορία της συγκεκριμένης περιόδου και, μάλιστα, όπως τη βολεύει, παραβλέποντας, συστηματικά, τις δικές της ευθύνες και των συνοδοιπόρων της. Έτσι, κατάφερε, για ένα μεγάλο διάστημα, να καλύψει τα δικά της λάθη και να τα φορτώσει όλα στους νικητές και αντιπάλους της, αποσιωπώντας τη συμπεριφορά της στα χρόνια του εμφυλίου και κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες της ήττας της.
Πρέπει, όμως, κάποια στιγμή, όλα αυτά να σταματήσουν και να απαλλαγεί η χώρα μας απ’ τα φαντάσματα του παρελθόντος, γιατί, αν μη τι άλλο, χρειάζεται ομοψυχία και ενότητα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών. Άλλωστε, η αντιπαράθεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων μεταξύ τους μπορεί να γίνει και χωρίς τα φαντάσματα του χθες.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
