Του Μιχαήλ Γκρίλλα
Σμηνάρχου ε.α.
Αγαπητή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Σε άρθρο του στην «Ε» στις 14 Αυγούστου 2014 με τίτλο «Αττίλας Δύο» ο κ. Φώτιος Γραβάνης ομότιμος καθηγητής ΤΕΙ Θεσσαλίας, αναφερόμενος στα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το 1974 αφήνει να εννοηθεί ότι κακώς η Ελλάδα δεν έκανε τότε τη χρήση, της στρατιωτικής υπεροχής που, είχε έναντι της Τουρκίας. Επ΄ αυτού αλλά και επί όλου του κειμένου του, οφείλεται η σημερινή μου παρέμβαση, προκειμένου να μπουν ορισμένα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Κανένας λοιπόν εχέφρων και νοήμων άνθρωπος, ύστερα από σαράντα χρόνια, από την εισβολή της Τουρκίας στη μαρτυρική, πέρα για πέρα ελληνική Κύπρο την 20ή Ιουλίου του 1974, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η πρωταρχική και αποκλειστική αιτία αυτής της στρατιωτικής ενέργειας της γειτονικής χώρας στη Μεγαλόνησο, ήταν η πραξικοπηματική ανατροπή και μόνο του νομίμου προέδρου της Μακαρίου και όλα τα άλλα, όπως η ομιλία του στην έδρα των Ηνωμένων την 19-7-1974, που κάλεσε τις λοιπές (εκτός Ελλάδας) εγγυήτριες δυνάμεις (Βρετανία - Τουρκία) να επέμβουν για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξεως στην Κύπρο, δεν στέκουν και δεν αντέχουν σε καμία καλόπιστο κριτική. Αυτή η ενέργεια του Μακαρίου ήταν πράγματι λάθος του. Υπενθυμίζω όμως στον αρθρογράφο και στους αναγνώστες ότι, οι αποβατικές δυνάμεις της Τουρκίας, είχαν επιβιβασθεί στα πλοία, από τις 17-7-1974 και την ώρα που μιλούσε ο Μακάριος στον ΟΗΕ, το βράδυ της 19-7-1974 ήδη η τουρκική αρμάδα ήταν εν πλω. Δεν θα άφηναν οι Τούρκοι αυτή τη χρυσή ευκαιρία που αναζητούσαν τόσο καιρό, από το 1964, σε καμία περίπτωση, ανεκμετάλλευτη και να πάει χαμένη «να μου στείλετε το κεφάλι του Μούσκου (Μακαρίου) στην Αθήνα», κραύγαζε στους πραξικοπηματίες ο αόρατος δικτάτορας Ιωαννίδης.
Η Κύπρος και κατ΄ επέκταση η Ελλάδα την 20η Ιουλίου 1974, υπέστησαν ομολογουμένως, τον απόλυτο στρατηγικό και στρατιωτικό αιφνιδιασμό, με αποτέλεσμα να επακολουθήσει παντού και ιδιαίτερα στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) Ελλάδας και Κύπρου, χάος και πανικός. Συνεπώς οιανδήποτε στρατιωτική υπεροχή της Ελλάδας, έναντι της Τουρκίας, από μόνης και αφ΄ εαυτής, πήγε περίπατο και η πρωτοβουλία του όλου εγχειρήματος της απόβασης πέρασε αυτόματα στα χέρια της Τουρκίας.
Από την ανατροπή του Μακαρίου την 15η Ιουλίου 1974 μέχρι την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο την 20ή Ιουλίου 1974, στην Ελλάδα και στη Μεγαλόνησο, δεν είχε ληφθεί απολύτως κανένα στρατιωτικό μέτρο, ούτε καν της απλής στρατιωτικής επαγρύπνησης, τη στιγμή μάλιστα που η τουρκική αρμάδα ευρίσκετο εν πλω, προς τη Μαρτυρική Κύπρο. Τότε ποια στρατιωτική υπεροχή της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας επικαλείται ο αρθρογράφος; Εάν το πιστεύει τον παρακαλώ βήμα, βήμα να μας το αναλύσει.
Διαφεύγει μήπως του αρθρογράφου το φιάσκο της γενικής επιστράτευσης που, κήρυξε ο αόρατος δικτάτορας Ιωαννίδης με ένα παιδαριώδη και βλακώδη τρόπο και τι επακολούθησε στις ΕΔ, όταν οι μονάδες υποδοχής των επιστράτων, δεν είχαν τη δυνατότητα όχι μόνο να τους στρατωνίσουν, αλλά ούτε να τους ταΐσουν; Μπορούσαν αυτές οι ΕΔ που, οι επίστρατοι είχαν γίνει πλέον βαρίδι γι΄ αυτές και κάτω υπ΄ αυτές τις συνθήκες, να διεξαγάγουν αποτελεσματικά οιανδήποτε πολεμική επιχείρηση εναντίον της Τουρκίας που είχε βάλει για τα καλά πόδι στην μαρτυρική Κύπρο και είχε κάθε πρωτοβουλία στα χέρια της; Σίγουρα όχι. Τότε για ποια στρατιωτική υπεροχή μιλάμε;
Εχει υπόψη του ο αρθρογράφος, ότι σύσσωμος η τότε χουντική κυβέρνηση, (πρωθυπουργός Ανδρουτσόπουλος - υπουργός Εσωτερικών Κυπραίος - υπουργός Αμυνας Λασιούδης) είχαν εξαφανισθεί και στη χώρα επικρατούσε το απόλυτο χάος και επομένως, κάτω απ΄ αυτήν τη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε παντού και ιδιαίτερα στις ΕΔ μπορούσε στα αλήθεια, να αναληφθεί από τη χώρα μας οιονδήποτε στρατιωτικό μέτρο, εναντίον της Τουρκίας; Σίγουρα και πάλι όχι.
Όταν την 24η Ιουλίου 1974 ορκίστηκε η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος υπό τον κ. Κων/νο Καραμανλή, η Τουρκία είχε σταθεροποιήσει στην Κύπρο ένα προγεφύρωμα τουλάχιστον το 5% του κυπριακού εδάφους και είχε αρχίσει, να το ενώνει με τους τουρκοκυπριακούς θύλακες και μέχρι έναρξης του Αττίλα Δύο (14 Αυγούστου 1974) συνεχώς το διεύρυνε και το ενίσχυε με παντοειδές πολεμικό υλικό και ανθρώπινο δυναμικό. Η Τουρκία γύρω από την Κύπρο και σε απόσταση 150 ΝΜ. διέθετε αν δεν κάνω λάθος πέντε πολεμικά αεροδρόμια, ενώ το πλησιέστερο από την Ελλάδα το Καστέλι πεδιάδος Ηρακλείου Κρήτης απέχει 330 ν.μ. και ως εκ τούτου είχε αποκτήσει στη Μεγαλόνησο, απόλυτο αεροπορική υπεροχή (κυριαρχία αέρος) και επομένως οιανδήποτε απόπειρα παροχής βοήθειας προς αυτήν, ήταν εκ των πραγμάτων καταδικασμένη εν τη γενέσει της, σε πλήρη αποτυχία και με αυτήν την έννοια διατυπώθηκε τότε «Η Κύπρος κείται μακράν» και μάλιστα από έναν άνθρωπο που, στην κυριολεξία, έσωσε τότε την πατρίδα μας, από μεγάλες εθνικές περιπέτειες και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε και όχι να προσπαθούμε να του φορτώσουμε ευθύνες που καθόλου δεν του ανήκουν. Ο,τι έγινε τότε στην Κύπρο έχει ως αφετηρία το εγκληματικό πραξικόπημα, εναντίον του Μακαρίου, την 15η Ιουλίου του 1974 και την ευθύνη την έχει αποκλειστικά και μόνο, η χούντα των συνταγματαρχών και κανένας άλλος. Όλα τα άλλα είναι κούφια λόγια και μόνον.
Πιστεύω δεν χρειάζεται να προχωρήσω άλλο και σταματώ εδώ, αφήνοντας τον αναγνώστη, έχοντας υπόψη και το άρθρο, του κ. Γραβάνη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα πάνω στα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο το 1974 και ο ελληνισμός να νιώσει μια δεύτερη μικρασιατική καταστροφή.
