Του Γιάννη Μήτσιου
Φυσικού - Νομικού
Όπως είναι γνωστό, από την αρχαιότητα οι άνθρωποι και οι λαοί αισθάνονταν την ανάγκη να ξεφορτωθούν τα αμαρτήματά τους, να απαλλαγούν από τα ανομήματά τους, να εξιλεωθούν. Για τον λόγο αυτό εμπνέονταν διάφορους μύθους προκειμένου να πετύχουν αυτόν τον σκοπό. Συνήθως εφεύρισκαν κάποιον τρόπο τον οποίο απέπεμπαν φορτωμένο με τα μιάσματά τους και απαλλάσσονταν από το ενοχλητικό άγχος. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν κάποιο πράγμα, κάποιο ζώο ή κάποιον άνθρωπο στον οποίο φόρτωναν τα αμαρτήματά ους και τον εξαπέστειλαν στο πυρ το εξώτερον. Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν έναν τράγο, τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον οποίο ονόμαζαν Αζαζήλ. Οι Αιγύπτιοι προτιμούσαν κάποιον γάιδαρο κ.λπ.
Σήμερα, η τάση αυτή των ανθρώπων να αναζητούν κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν νομίζω ότι έχει εκλείψει. Το μόνο που άλλαξε είναι η ορολογία. Δεν ονομάζεται αποδιοπομπαίος τράγος πια και έχει επικρατήσει ο όρος συνωμοσιολογία. Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, της ανεργίας και των χρεών, το γεγονός αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος. Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύουμε ότι όσα βιώνουμε τον τελευταίο καιρό είναι αποτέλεσμα μιας φοβερής συνωμοσίας που έχει οργανωθεί από αρπακτικά κοράκια, από αδίστακτους τοκογλύφους και από διεθνή κέντρα εξουσίας. Όλοι αυτοί, αφού πληροφορήθηκαν ότι η Ελλάδα είναι κάτοχος τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου σε στεριά και θάλασσα, θέλουν να μας χρεοκοπήσουν για να μας πάρουν τα πετρέλαια μπιρ παρά.
Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι θα διεκδικήσουμε και θα πάρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας οφείλουν οι Γερμανοί από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα χρήματα αυτά επαρκούν όχι μόνον να ξεπληρώσουμε όλα τα χρέη μας, αλλά και περισσεύουν, ώστε να βελτιώσουμε θεαματικά το βιοτικό μας επίπεδο. Μια τρίτη κατηγορία πολιτών πιστεύει ότι ένας Ελληνοαμερικανός ονομαζόμενος Σωτήρας, ο οποίος μάλιστα είχε έρθει και μίλησε στη Λάρισα, μας προσφέρει έναν πακτωλό χρημάτων, πάνω από 600 δισ. ευρώ, ο οποίος θα αρδεύσει το στεγνό ελληνικό τοπίο και θα καταφέρουμε οι Έλληνες να τρώμε με χρυσά κουτάλια.
Απ’ όλα τα προηγούμενα ανακύπτει ένα ερώτημα: Πώς καταφέρνουν όλοι αυτοί που παριστάνουν τους μετά Χριστόν νέους μεσσίες και σωτήρες να υπόσχονται λύσεις μαγικές που θα μας βγάλουν από τη μιζέρια μας; Πώς καταφέρνουν να μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Μήπως επειδή μας φαίνεται πολύ δύσκολο να αναλάβουμε τις οβελτηρίες μας, τις ευθύνες μας και τις υποχρεώσεις μας; Μήπως επειδή δεν έχουμε απαλλαγεί ακόμη από το σύνδρομο του αποδιοπομπαίου τράγου;
Πολλοί ελπίζουν ότι όλοι αυτοί οι πλασιέ της ευκολίας, των παροχών και των υποσχέσεων θα εκλείψουν όταν οι πολιτικοί μας θα αποφασίσουν να συγκροτήσουν ένα κράτος με σοβαρές δομές παιδείας, υγείας, διοίκησης και δικαιοσύνης. Κάποιοι άλλοι, όμως, πιστεύουν ότι οι πολιτικοί δεν θέλουν ούτε καλό, ούτε κακό κράτος. Θέλουν ένα δικό τους κράτος για να εξυπηρετεί τους κομματικούς πελάτες τους. Και όσο θα υπάρχουν κομματικοί πελάτες η κατάσταση αυτή δεν θα πάψει να διαιωνίζεται.
Έχω την εντύπωση ότι ο πρωτόγονος ατομοκεντρισμός και η ιδιοτέλεια γεννούσαν όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Το φιλότιμο, η αρχοντιά της φιλοξενίας, η μεγαλοψυχία της προσφοράς και η ευγένεια ήταν κατακτήσεις ήθους και όχι δεδομένο εθνικής καταγωγής. Όσο μεγαλώνει η μικρή ομάδα των πολιτών που έχουν αποδεχτεί αυτές τις προτεραιότητες, διατηρείται ακόμη η ελπίδα ότι η ελληνική κοινωνία θα σπάσει κάποτε τα δεσμά της υποτέλειας στα συμφέροντα και τις επιθυμίες του κομματικού, συνδικαλιστικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου. Το αρρωστημένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας διαχειρίζεται τις τύχες όλων των Ελλήνων, βασανίζει σαδιστικά την πλειονότητα των πολιτών, ποδοπατώντας αξιοκρατία, νομιμότητα, δικαιοσύνη και άλλες κοινωνικές αξίες. Και όλα αυτά για να εξασφαλίζει τη δική του ηδονή της εξουσίας, την προβολή και τη δημοσιότητα.
Θα ήταν ευχής έργον αν η κρίσιμη μάζα της κοινωνίας μας συνειδητοποιήσει όλη αυτή την κατάσταση. Τότε είναι πολύ πιθανό να συμβεί κάποτε μια κοινωνική έκρηξη και μια ειρηνική, πραγματική εθνεγερσία.
