Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Όλα μια χαρά στο κυβερνητικό επιτελείο, αφού και χρήματα εξακολουθούμε να παίρνουμε από τους δανειστές και το καλό παράδειγμα στους πολίτες δίδεται κατά το δοκούν. Η κυβέρνηση νομίζει ότι με την εκάστοτε εξασφάλιση της οικονομικής βοήθειας όλα τα προβλήματα θα μπουν κάτω από χαλί και πως η παραμικρή ρήση της τρόικα περί επιστροφής της σε σύντομο χρονικό διάστημα στην χώρα, σημαίνει μια ακόμη νίκη στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Είναι δε τέτοια η σιγουριά για το μέλλον που χαρακτηρίζει τα κυβερνητικά στελέχη, που οι δηλώσεις γίνονται δια βοής και συνεχών παραινέσεων για ακόμη μεγαλύτερες στερήσεις, αφού για τους κυβερνητικούς κύκλους αυτές είναι που φέρνουν σταδιακά την ανάπτυξη. Αισιοδοξία λοιπόν στο έπακρο και δάφνινα στεφάνια για τους κυβερνητικούς εταίρους. Μέλλον φυγείν όμως αδύνατον, ή απλά κοντός ψαλμός αλληλούια. Στην Ελλάδα, η όλη ιστορία με τον δανεισμό εξελίσσεται σε μια πρώτης τάξεως αντιπαράθεση στις πλάτες των πολιτών που ακούν, κρίνουν και ενίοτε παρεμβαίνουν. Μια αντιπαράθεση που κοστίζει πολύ, αφενός διότι το επίπεδο στο κοινοβούλιο έχει πέσει αισθητά από απόψεως πολιτικών παρουσιών αλλά και οι ανάγκες των πολιτών έχουν κατά πολύ διαφοροποιηθεί με δεδομένο το επίπεδο που πλασάρεται αλλά και τις αξιώσεις που προβάλλονται κάθε φορά. Δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για ιεράρχηση των αναγκών. Δεν σημαίνει αυτό πως οι πολίτες σκύβουν το κεφάλι αλλά πολύ απλά πως ο καθένας προσπαθεί να περισώσει στην κρίση ότι μπορεί. Βέβαια σε τούτες τις κρίσιμες ώρες δεν θα έπρεπε να απουσιάζει η αλληλεγγύη ούτε η συνειδητοποίηση πως η στέρηση δημιουργεί νέα δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ δε περισσότερο ότι η υπηρέτηση της λογικής «ο θάνατός σου – η ζωή μου» δεν επιφέρει την παραμικρή βελτίωση στην καθημερινότητα παρά έναν συνεχή πόλεμο. Στις πόλεις και τα χωριά της ελληνικής επικράτειας βασιλεύει ο φόβος για το αύριο, η αμφιβολία για το αν οι συνεχείς περικοπές θα πετύχουν κάτι περισσότερο από την χρόνια υποβάθμιση της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Ζούμε πρωτόγνωρες μέρες και ας φωνάζουν από την κυβέρνηση πως έχει γυρίσει ο τροχός. Αυτό που πραγματικά βιώνουμε δεν είναι παρά η εκτεταμένη διάλυση του κοινωνικού ιστού και μια οικονομική παράλυση χωρίς την παραμικρή προοπτική για το πολλά υποσχόμενο επενδυτικό ξέσπασμα, που ποτέ δεν έρχεται αλλά ποικιλοτρόπως διαφημίζεται. Και περνούν τα χρόνια, οι μέρες και τα λεπτά χωρίς τίποτε να αλλάζει. Θα έλεγε κανείς πως αυτό που δεν μένει στάσιμο δεν είναι παρά η φτώχεια και η ανεργία, η γενικότερη υποβάθμιση της ζωής με κάθε μέσον και τρόπο. Μαζί με αυτήν, καταβαραθρώνεται και η Παιδεία και η μόρφωση, σε μια χώρα που ούτως ή άλλως δεν φημιζόταν για τις επιδόσεις της. Χρήματα λοιπόν έρχονται κάπου – κάπου και η κυβέρνηση πανηγυρίζει πως οι σχεδιασμοί της έπιασαν τόπο. Χρήματα που θα βουλώσουν τρύπες αλλά δεν θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα συνολικά. Χρήματα που οι πολίτες δεν θα δουν γιατί απλούστατα έχουν συνηθίσει να τους τα παίρνουν. Και όλα συνεχίζουν να κυλούν στους ρυθμούς της στέρησης και των περικοπών, με ΕΝΦΙΑ ή μη. Σε μια Ελλάδα που το μέσο εισόδημα είναι πλέον τραγωδία, σε μια χώρα όπου η αγορά έχει γονατίσει, ο τζίρος πατώσει και η ανάπτυξη απομακρύνεται ή μετατίθεται στο εκάστοτε επόμενο έτος, σε μια Ελλάδα όπου οι υποσχέσεις για επενδύσεις και θέσεις εργασίας στοχεύουν να σκεπάσουν τις διαμαρτυρίες για αναδουλειά και πτώση των κερδών, οι υποσχέσεις και η μετάθεση της καρποφορίας στο εγγύς ή απώτερο μέλλον δεν καθησυχάζει τους πολίτες, απλά τους αδρανοποιεί. Και αυτό συμβαίνει επειδή ούτε τους αποκλείουν για καλύτερες μέρες ούτε τους βάζουν χρονικό όριο. Μια κατάσταση, με λίγα λόγια, παρατεταμένης ανασφάλειας και έλλειψης σιγουριάς όταν χρήματα έρχονται και όπως ήλθαν, χάνονται χάριν παλαιότερων υποχρεώσεων. Η κυβέρνηση πάντως πανηγυρίζεισταθερά. Ο πρωθυπουργός πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες και αποσπά διαβεβαιώσεις πως η χώρα εισέρχεται σε νέα πορεία. Πολλά τα θετικά σχόλια για την προσπάθεια που καταβάλλεται συνολικά. Και στους πολίτες βέβαια, ευμενή τα σχόλια για τις θυσίες. Μέχρι την στιγμή όπου δεν θα υπάρξει κανείς να δει στην πράξη αυτή την περιβόητη ανάπτυξη. Μέχρι την ώρα όπου παρά την όποια οικονομική βοήθεια, δεν θα υπάρχει το δυναμικό αυτό που να μπορέσει να ανταποκριθεί στα όποια θετικά σημάδια ανάκαμψης. Όταν τα δανεικά δεν θα φτάνουν να καλύψουν τα τεράστια οικονομικά κενά και οι εκκλήσεις για κατανάλωση με χαμηλότερες τιμές στην αγορά θα είναι απλά φωνή βοόντως εν τη ερήμω.
