6 Δεκεμβρίου 2008. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, βέβαια με διαφορετικούς συντελεστές, με θύμα πάλι ένα παιδί δεκαέξι ετών. Μια σφαίρα από το υπηρεσιακό περίστροφο αστυνομικού, «αλλάζει» και αυτή πορεία (εξοστρακίζεται) όπως ελέχθη τότε, στα Εξάρχεια και σκοτώνει τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο οποίος βρισκόταν εκεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας μελών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
5 Μαΐου 2010. Τρεις υπάλληλοι της Τράπεζας «Μαρφίν», στο κέντρο της Αθήνας, που εργάζονταν εκείνη την ώρα με άλλους συναδέλφους τους, βρίσκουν τραγικό θάνατο από επίθεση με βόμβες μολότωφ τις οποίες ρίχνουν διαμαρτυρόμενοι - λυσσασμένοι αντιμνημονιακοί - αγανακτισμένοι... Μέχρι σήμερα, δυστυχώς, οι υπαίτιοι εγκληματίες παραμένουν ασύλληπτοι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Για να μην ξεφύγουμε από το θέμα μας, θα αναφερθούμε επιγραμματικά και σε άλλες... Ιουλιανές παραδοξότητες που σημάδεψαν την πρόσφατη πολιτική - κοινωνική ιστορία μας. Αποστασία και τα γνωστά γεγονότα που ακολούθησαν (1965) με το όνομα «Ιουλιανά», πραξικόπημα στην Κύπρο για να ρίξουν τον Πρόεδρο Μακάριο οι δικτάτορες της Αθήνας (1974), με συνέπεια την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος προβαίνουν σε καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και πολιορκούν το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων (2010), απίστευτη τραγωδία στο Μάτι της Αττικής, όταν η φοβερή πυρκαγιά, τον Ιούλιο του 2007 κατέκαψε 102 ανθρώπους...
Αναφερθήκαμε πρώτα στον τραγικό θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν, γιατί προκαλεί σε όλους, θέλω να πιστεύω, απορία και προβληματισμό η σιωπή και η λήθη από μέρους εκείνων που διοργανώνουν κάθε χρόνο τον Δεκέμβριο τις πορείες διαμαρτυρίας στη μνήμη του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου, όσο και εκείνων των στελεχών του πολιτικού προσωπικού, κυρίως της μείζονος αντιπολίτευσης, αυτών των λαλίστατων κατά τα άλλα τιμητών της Δημοκρατίας και της Ισότητας - νομιμότητας, ενώ για τον Θάνο Αξαρλιάν που δεν έχει «πλάτες» τηρούν σιγή ιχθύος... Ο λόγος; Είναι ευνόητος. Απλώς, δεν είναι «δικός» τους...
Αλήθεια, πού βρίσκονται αυτοί οι... παλικαράδες του Ρουβίκωνα που τόσο θόρυβο και σκόνη σήκωναν με τις δήθεν «ακτιβιστικές» ενέργειές τους; Μήπως αυτοοργανώνονται - αναδιοργανώνονται για μελλοντική δυναμικότερη δράση; Θα το δείξει ο καιρός ή μήπως «απορροφήθηκαν» από κάποια πολιτικά κόμματα για να ενισχύσουν τον κομματικό... στρατό τους;
Απλώς, μια ερώτηση κάνουμε στον εαυτό μας, αφού απάντηση δεν πρόκειται να πάρουμε από κανέναν.
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
