Η ιερότητα του θεσμού του Γάμου

Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο

Ο γάμος αποτελεί θεσμό που επινόησαν οι κοινωνίες, επομένως αυτός είναι δημιούργημα της κοινωνίας και όχι οι κοινωνίες του γάμου. Ο θεσμός του γάμου αποτέλεσε ανά τους αιώνες μια κοινωνική απαίτηση, που κατά κάποιον τρόπο βρήκαν οι άνθρωποι ότι συνέφερε οικονομικά και

κοινωνικά, συνέβαλε δηλαδή στην αρμονική συμβίωση των δυο φύλων, για την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του ανθρώπινου γένους. Με τον θεσμό αυτόν του γάμου εξυπηρετείται η κοινωνική συνύπαρξη των ατόμων, η οικονομική τακτοποίηση της οικογένειας και επιπλέον αποκτούν μια προσωπικότητα τα άτομα που γεννιούνται από την ένωση των δύο φύλων. Αυτός ο θεσμός διά μέσου των αιώνων εφαρμόστηκε κατά διάφορους τρόπους στα διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη και στους διάφορους λαούς, ανάλογα με τους όρους διαβίωσής τους και ειδικότερα τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες. Σε πολλούς λαούς εφαρμόστηκε η πολυγαμία, που και σήμερα ακόμη υπάρχει με διάφορες αποχρώσεις στους μουσουλμανικούς λαούς λ.χ., και σε διάφορους λαούς της Ασίας και της Αφρικής. Την πολυγαμία είχαν οι Βόρειοι και υπερβόρειοι κάτοικοι της Ευρώπης, όπως αναφέρει ο ιστορικός και γεωγράφος Ηρόδοτος, περίπου το 450 π.Χ. Σήμερα όμως, που οι κοινωνικές συνθήκες άλλαξαν, και στις αραβικές ακόμη φυλές παρατηρούμε ότι άλλαξε η νοοτροπία αυτή και εγκαταλείπεται η πολυγαμία αντικαθιστώντας τη με τη μονογαμία. Σε πάρα πολλά κράτη έχει δημιουργηθεί η πίστη ότι το σύστημα της μονογαμίας είναι από πρακτικής πλευράς το συμφερότερο και για την οικογένεια, αλλά και την κοινωνία γενικότερα. Εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες, ορισμένοι κοινωνιολόγοι υποστήριζαν ότι ο θεσμός του γάμου κλονίζεται και στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν θα έχουμε πλέον αυτόν τον θεσμό, αλλά κάποιο άλλο σχήμα.
Αναφερόμενοι δηλαδή στις μοιχείες, που παρατηρούνται ανάμεσα στους έγγαμους, προσπάθησαν να πείσουν τους ανθρώπους ότι το παν χάθηκε. Προς Θεού! Υπάρχουν μοιχείες και μοιχευόμενοι σε όλα τα κράτη μα όχι σε ποσοστό 90%, όπως οι διάφοροι αυτοί στατιστικολόγοι και κοινωνιολόγοι αναφέρουν. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με ορισμένες παρεκτροπές που υφίστανται και να τις παρουσιάζουμε σαν κανόνες κοινωνικούς, ή συμβαίνουν αυτές σε ορισμένα κράτη ή μεμονωμένα άτομα μιας κοινωνίας, θα ήταν προτιμότερο να ασχολούμαστε κατά κάποιον τρόπο περισσότερο εποικοδομητικά για τη θεραπεία αυτών των εκτροπών και του περιορισμού της εξάπλωσής τους σαν φθοροποιά στοιχεία της αρμονικής ζωής. Ας φροντίσουμε να ζήσουμε την αρμονική ζωή του έγγαμου βίου που η εμπειρία τόσων γενιών απέδειξε πρακτικά ότι είναι λογική ως κοινωνικό σύστημα, αλλά και εποικοδομητικός και οικονομικός παράγοντας για την ορθή τοποθέτηση των ατόμων μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, τις οποίες οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να επιμορφώσουμε τις νέες γενιές, ώστε να τους γίνει πίστη ότι ο θεσμός του γάμου είναι μια ανάγκη της σημερινής κοινωνίας εξίσου εύλογη και λογική όπως και στις παρελθούσες γενιές. Εκείνο που δεν κατόρθωσε η δική μας γενιά να διδάξει τη νεότερη, είναι οι υποχρεώσεις που επωμίζεται κάθε γενιά προς την κοινωνία. Έχουμε τεράστια ευθύνη γι’ αυτό, διότι αφήσαμε να παρασυρθούμε τόσο πολύ από τους νέους, ώστε να τους συγχωρούμε ακόμη και για ουσιώδη κοινωνικά σφάλματα και ηθικές παρεκτροπές τους. Δεν μας φταίνε λοιπόν οι κοινωνικοί θεσμοί. Δεν μας φταίνε τα καθιερωμένα επί πολλές γενιές ηθικά υπόβαθρα που δημιούργησαν επί τόσους αιώνες οι κοινωνίες για να συνεργάζονται και να ευημερούν. Μας φταίνε τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργήσαμε με τις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και που καλούμαστε σήμερα εσπευσμένα όσο ποτέ άλλοτε, μετά λογικής όμως και συναίνεσης, να επιλύσουμε.
Ας αφήσουμε τις μωρίες στους ολίγους, ευτυχώς, φορείς της διαστροφής, και ας φροντίσουμε να στερεώσουμε ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ηθικές βάσεις της ανθρωπότητας για την παραπέρα εξέλιξη και ευημερία της γενικότερα. Γιατί λοιπόν εμείς, που σήμερα θεωρούμαστε περισσότερο μορφωμένοι και κοινωνικά εξελιγμένοι, προσπαθούμε να καταργήσουμε όλους τους θεσμούς και τους νόμους αυτούς με μιας, σαν να μετατραπήκαμε απότομα σε φιλοσόφους και θεούς, ώστε να αγνοήσουμε τα ιερά και όσια, που αποτέλεσαν τις βάσεις της κοινωνικής ζωής, αφού δεν εφεύραμε ακόμη λογικά και για κατάλληλης εμπειρίας άλλους θεσμούς που να ‘ναι χρησιμότεροι;
Ας αφήσουμε επομένως τον θεσμό του γάμου άθικτο και μάλιστα ας τον ενισχύσουμε πιο πολύ. Επιπλέον δε, ας μην ξεχνάμε ότι ο γάμος και σαν μυστήριο αποτελεί έναν ρομαντικό σταθμό της ζωής τού ανθρώπου, που δεν πρέπει ν’ αφαιρέσουμε, διότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ρομαντικός.