που όζουν από αντικοινωνική και απάνθρωπη δυσοσμία. ΗΘΟΠΟΙΟΣ = Ο ποιων ήθος. Αμ, δε. Μέγας μύθος. Παλαιότερα, τότε που τα θέατρα λιμοκτονούσαν και συχνά μας έρχονταν, τα κάπως ελεύθερα της εποχής, λέγαμε για τις θεατρίνες, πως ήταν ξετσίπωτες, κοκότες ή και πόρνες. Με τον καιρό όμως ο κόσμος του θεάτρου, είχε την τύχη να ενισχυθεί με ανθρώπους υπέροχους, μορφωμένους, τίμιους δασκάλους. Βεάκης, Κυβέλη, Χορν και η σειρά των κωμικών Ηλιόπουλος, Μακρής. Μεγάλοι δάσκαλοι της διδαχής και της ανθρωπιάς. Ώσπου το πολύ, πολύ ακμάζων ξεφούσκωσε σε μια μπόχα αηδίας. Το Ολυμπιακό κλέος της Μπεκατώρου, έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού και πολλούς και πολλές θύματα από τον οχετό της αηδίας. Χυδαιότητα προκλητική και απάνθρωπη, από την αισχίστη συμπεριφορά πολλών υφισταμένων.
Ανέδειξε ένα σύστημα, όπου οι άνθρωποι αθώοι και ανίδεοι αναγκάστηκαν να καταπιούν τα ουρλιαχτά του πόνου και της οργής. Οι άνθρωποι ξεσηκωμένοι από βαριά τραυματική αναπηρία και ψυχικές λαβωματιές, μπόρεσαν κατά κάποιον τρόπο να ανασάνουν λυτρωμένοι από τις ψυχικές τους λαβωματιές.
Πρωτοπόροι του κακού οι άνδρες. Βαρεμένοι με τη νοοτροπία της δύναμης του κυνηγού από την αρχέγονη εποχή. Επίθεση κατά του γυναικείου φύλου. Που δυστυχώς, όμως, επέκτειναν κατά των άδολων παιδιών. Θύματά τους γυναίκες, κορίτσια και μικρά παιδιά. Ο πόνος, οι οιμωγές, οι αντιστάσεις, ο πνιγμός της ντροπής. Να σφαδάζουν στα χέρια κτηνωδών ανθρώπων και να καταπίνουν ένα μεγάλο γιατί; Και ο ασφυκτικός ρόγχος των θυμάτων τους να τους αφήνουν αδιάφορους. Πώς αντέχετε η βρώμικη ψυχή τους να ικανοποιείται με μια αρρωστημένη ασέλγεια και έναν μιαρό ηδονισμό, πάνω στα σπαρασσόμενα θύματά τους. Τούτο ούτε στο ζωικό βασίλειο δεν παρατηρείται. Οι ψυχικά ανάλγητοι. Αυτοί που δεν κάνουν κακό της μια στιγμής, που γρήγορα ξεχνιέται. Κάνουν το κακό, που διά βίου ταλανίζει, και επιδρά άσχημα σ’ όλη του τη ζωή των θυμάτων τους. Η αναλγησία τους αφήνει αγιάτρευτες πληγές. Πολλά από τα κοριτσόπουλα και τα αγοράκια, σέρνονται στη ζωή τους με το βάρος του βιασμού. Αλλάζουν τρόπους συμπεριφοράς, για μια ζωή. Γίνονται δειλοί απόκοσμοι. Σέρνονται από την αδυναμία τους, που δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Γίνονται τρόφιμοι των ψυχιατρικών κλινικών. Και δυστυχώς όχι μόνον αυτό. Όχι σπάνια μην μπορώντας να ανθέξουν στο κακό που τους βρήκε, αυτοκτονούν. Δεν μπορούν να ανεχθούν τη μυρωδιά της κτηνωδίας. Αυτοί είναι οι στεγνοί δολοφόνοι αθώων ψυχών.
Είναι καιρός, τώρα που η κοινωνία μας, μοιάζει με ένα σάπιο φρούτο που η γερή ακόμη φλούδα καλύπτει το σάπιο περιεχόμενο. Αυτά δεν είναι πράγματα του Θεού, ούτε των ανθρώπων, που θέλουν να λένε, πως είναι πολιτισμένοι ή σέβονται Αρχές και Αξίες. Από καιρό έχουμε δείγματα και ιδίως το κράτος, ενός κυοφορούμενου τσουνάμι της παλιανθρωπιάς. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Οι δυνάμεις του καλού πρέπει να επικρατήσουν. Να νομοθετήσει το Κράτος, ώστε και τούτα τα αδικήματα της σεξουαλικής παρενέργειας να χαρακτηρισθούν ως βαριά και ειδεχθή κακουργήματα, που θίγουν ανθρώπους, αλλά και μας εκθέτουν ως λαό. Και τέλος να σταματήσουν πια αυτοί οι ΕΥΡΩ/λάτρες, δήθεν μεγάλοι Ποινικολόγοι, τύπου Κούγια να πάψουν να υποστηρίζουν τέτοια κατακάθια της κοινωνίας μας. Να μην πασάρουν στον λαό, τη φαεινή ιδέα πως τα ανήλικα παιδάκια αυτά ευθύνονται γιατί ρέπουν στη σεξουαλική τους φύση. Και μάλιστα με επιχειρήματα πως δεν φταίει ο Λιγνάδης, αλλά τα άδολα παιδάκια που αρέσκονταν στην παιδοφιλία. Αίσχος. Είστε συνένοχοι και συνεργούντες εις το έγκλημα, για λίγα αργύρια.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
